Muninn - 12.12.1929, Qupperneq 1
JVIUNINJM <m
Ap; Útgefandi Málfundafélagið Huginn G. A. ip.-
Ritsljóri: Einar Ásmundsson. Aígreiðslumaður: Tr. Pjetursson.
Ábyrgðarmenn: Ritnefndin.
3. árg.
Akureyri fimtudaginn 12. desember 1929
2. tbl.
JSóda nótt.
Svefnskýin fela ykkur suðrænu
brár,
i sefinu álftirnar kvctka.
Um vötnin þær svífa með seið-
andi' þrár,
syngjandi bí-bí og blaka.
Sof rótt.
Sof rótt.
Hver svanur kvakar nú góða nótt.
Haustnóttin anda/i' svo undur-
hljótt.
Til upphimins druumsálin lítur.
i svefnörmum hvílir liver sál í
nótt.
i sefinu vindurinn þýtur.
Sof rótt.
Sof rótt.
Hver svanur kvakar nú góða nótt.
Kvöldblærinn andar þjer kveðju
frá mjer,
kvöldstjömwr blika og glóa.
Um lágnættið hugurinn leitar að
þjer,
langt yfir merkur og skóga.
Sof rótt.
Sof rótt.
Hver svanur kvakar þjer góða
nótt.
: K o r m á k r.-
Júlísólin vakir á bárum úti fyr-
ir Eyjafirði. Bráðum hverfur hún
bak við Kaldbak- Þegar hún kveð-
ur Súlutind, verða mennirnir
sofnaðir. Þá kemur nóttin. Jeg
ætla að vaka við gluggann minn.
Jeg finn, að nú vill nóttin heim-
sækja mig og segja mjer eitthvað.
Þarna kemur hún, sumarnóttin.
Hún kemur sunnan hlíðarnar og
andar yfir dalinn. Hann fyllist
mjúkum skugga, sem vefst um
fjöllin fremra eins og ímjmdað
brúðarlín. Blátt er lín Gnúpafells,
blárra þó Torfufells.
Nóttin er í önnum. Hún þarf að
lægja þær róstur, sem bfóðir
hennar hefur vakið. Hún elskar
friðiiin, — hann ysinn.
Hún þarf að svæfa fuglana.
Ennþá kvakar lóa suður í holtum.
Hún þarf að loka blómabrám og
teyma ána og lambið hennar úr
mýrinni upp á móana. Hún þarf
að setja hljóðdeyfi á strengi nátt-
úrunnár, svo að hljómar hennar
þaggi en veki ekki.
Hún kemur yfir engið fremra,
þar sem mennirnir gengu fyrir
stundu, breiðir húmblæjur sínar
yfir heystæði þeirra og fetar í
spor þeirra heim í hlað, heim að
bæjardyrum. Hún gerir kross-
mark yfir dyr mannanna og
strýkur mjúksvölum lófa yfir
augu. Nóttin þakkar það, sem
Dagur heimtar.
Hún er góða konan, sem gengur
um með gjafir í körfu. Illir menn
og tortrygnir heimta að fá að sjá
gjafir hennar, svo þeir megi spilía
þeim. Hún lýkur upp körfu sinni.
Og sjá! Þar liggja hin fegurstu
blóm, sem sveipa illu mennina lit-
skrúði og angan. Þeir glúpna,
hörfa og staðnæmast álengdar
hljóðir, ekki ósnortnir, átta sig
ekki. En góða konan gengur á-
frani með blómin sín, sem breyt-
ast í nytjagjafir á þröskuldi
þurfalings.
Nú kemur hún sunnan hæðirn-
ar og svífur yfir litla bæinn á bal-
anum. Andardráttur hennar bær-
ir , birkikollana í garðinum og
blómin rumska. Reynirinn sunn-
an við gluggan minn dregur and-
ann djúpt og stjúp-mæðurnar
við vegginn hjúfra sig dreymandi
hver að annari. Nóttin staðnæm-
ist við opinn gluggann minn. Hún
er ekki glöð, ekki sorgmædd, ekki
ferleg, ekki fögur. Hún er tigin*
Einu sinni hjelt jeg, að tign væri
fjallstindurinn, sem bar hæst við
himinn. Nú veit jeg að tignin-er
hún, sem svæfir við barm sinn
blómin í garðinum og leggur lófa
á höfuð tindsins, sem lokar aug-
um og lýtur í ró.
Reyninn dreymir við barrn
nætur, hann vex úr jörð, sólkyst-
ur. Um rót og bol og blað streym-
ir unaður, því að hann er þátttak-
andi i þeim fögnuði, sem heitir
líf, samstiltur því. Þessvegna er
það fögnuður. ósamræmi er hrygð
eftir samræmi, samræmi gleði
h'fsfyllingar. Þessvegna er jeg
hryggur en reynirinn glaður. Un-
aður hans er fylling, senr jeg á
ekki, einfeldni, sem jeg skil ekki,
blessun, sem jeg verðskulda
Fögur orð, sem mennirnir þykjast
skilja, tákn fyllingar, sem fæstir
þeirra hafa náð. Meðan reynslan
þekkir ekki veruleikann, eru tákn-
in gerð að veruleika. Nóttin er oss
mönnum rómantisk draumsjón
sveipuð kyrð og friði. Vjer segj-
umst þekkja hana þar alla. Tákn,
sem gert er- að veruleika! Nóttin