Muninn - 01.02.1930, Blaðsíða 1

--------(Ö; Útgefandi Málfundafélagið Huginn G. A. o—---------------
Ritstjóri: Einar Ásmundsson. Afgreiðslumaður: Tr. Pjetursson. Ábyrgðarmenn: Ritnefndin.
3. árg.
Akureyri laugardaginn 1. febrúar 1930
4. tbl.
Leiksyningar G. A.
»Sveitastrákur í álög-
um<. Leikrit eftir
Holberg.
Síðasta laugardagskvöld gekk jeg
með hálfum huga suður í Sam-
komuhús. Jeg bar hálfgerðan kvíð-
boga í brjósti, að ekki tækist sem
skyldi þessi fyrsta leiksýning O. A.
á opinberu leiksviði. Og þá fanst
mjer mikið í húfi fyrir sjálfstraust
skólans inn á við og áhrif út á við.
En jeg fór glaður heim þá og þó
ánægðari nú, er jeg hafði sjeð
þriðju sýningu. Ljettari leikur og
meira öryggi nú en í fyrsta sinn.
Pessar leiksýningar G. A. eru í
rauninni stór viðburður í sögu
skólans — og raunar bæjarins líka.
Skólinn hefur varpað sjer á herðar
þungri byrði og borið með karl-
mensku. Pegar á skólann er litið,
er þetta gleðilegur vottur um dug
og áhuga að ráðast í opinbera leik-
sýning. Er þetta skref skýrasti vott-
ur um þær dygðir, sem skólinn
hefir sýnt, þann tíma sem eg hef
haft persónuleg kynni af honum.
Og skólinn vex á þessu æsku-
átaki sínu, vex að dirfsku og dug
— og skilningi á hlutverki sínu í
bænum. Með slíkum dáðum sem
þessum leiksýningum leggur skól-
inn skemtilegan og lifandi skerf
fram menningarlífs bæjarins. Venju-
lega drotnar bærinn yfir sl^3lanum.
En slík dáð, sem skólinn hefir nú
drýgt, snýr við þeim hlutföllum.
G. A. hefir farist líkt og fálátum
heima alning og framtakslitlum, sem
skyndilega rís á fætur og sýnir
öðrum hvað í honum býr. Betur
að hann geri það oftar.
Hjeðan af má ekki 'leiksýning
farast fyrir neinn vetur,- hvorki
skólans né bæjarins vegna. Bærinn
er svo snauður af andlegu ágæti,
að haun má ekki við því, að skól-
inn dragi sig í hlje — einkum eftir
að hann einu sinni hefur sýnt hvað
hann getur. Og skólanum þarf að
skiljast það, að með aúkinni veg-
semd aukast skyldur hans. Af
Mentaskóla er meira krafist en
Gagnfræðaskóla.
Mentaskólanemendur á Norður-
landi hafa í fyrsta sinni komið fram
með opinbera l/iksýning og farist
vel úr hendi. Jeg sje hylla undir
framhald þeirrar stefnu og sje skól-
ann vaxa heilbrigðustum vexti —
vaxa af eigin verkum. Og jeg sje
betri og gagnkvæmari bönd tengj-
ast milli bæjarins og skólans og
báða aðila auðgast af.
Mentaskóli Norðurlands hefur' í
fyrsta sinn sýnt skilning þann í
verki, að hann eigi að vera lifandi
þáttur í menningarlífi bæjarins. Hið
sama þarf að sjást oft í framtíðinni.
Um leikritið sjálft er fátt að segja
í þessu sambandi. Efni þess er oss
dálítið fjarlægt, minsta kosti nú.
Dýpsta og bitrasta háðið fer fram
hjá okkur án þess að snerta oss
til muna. Til þess hefur það upp-
haflega verið of stað- og tímabund-
ið. En leikurinn er vel fallinn til
slíkrar sýningar sem þessarar, sök-
um þess að persónurnar eru margar
og engin tijfinnanlega erfið viðfangs.
En frá skólans sjónarmiði er auð-
sætt, að áhersla verði að liggja á
því, að sem flestir komist að, til
að reyna hæfni sína. Skólaleíksýn-
ing á ekki aðeins að vera fullkomin
sýning, heldut leit að hæfileikum
og tækifæri til að kannast við þá.
Um einstaka leikendur er óþarfi
að fjölyrða. Fullnaðarleikdóm stend-
ur heldur ekki í mínu valdi að
skrifa, heldur aðeins nokkrar at-
hugasemdir á víð og dreif.
Jeg hygg að segja megi að eng-
inn hafi leikið tilfinnanlega illa,
heldur allir sæmilega. Er það meir
en hægt er að segja um allar leik-
sýningar. Er það vafalaust að þakka
alúð Ieikstjóra öðru fremur. Svo
voru og hlutverkin fremur smá öll.
En auðsjeð var að kostgæfni og
góður vilji voru að verkiV
Gunnar Hallgrímsson er djarfur
og karlmannlegur á leiksviði og
mælir skýrt. Leikur hans var röskur
°g öruggur, en skortir töluvert á
f fínni blæbrigðum vandræða og
undirferli hins »skuldum vafða hefð-
armanns«, sem er önnur aðalpersóna
leiksins. Hin aðalpersónan er sveita-
strákurinn, sem var skemtilega leik-
inn af Karli ísfeld. Hann sá um að
hláturvöðvarnir stirðnuðu ekki hjá
áhorfendum. Bar hann uppi mest
af skrípaskopi leiksins. Honum
tókst mjög velíl.þætti. En seinna
verður leikur hans nokkur ójafnari,
enda er þetta erfiðasta hlutverk
leiksins. Pó náði hann sjer ágætlega
niðri öðru hvoru. Ef til vill mætti
segja, að meir hafi borið á heimsku
og fábjánaskap heldur en einfeldni
og heimalningshætti hjá sveitastrákn-
um. En sýnt þykir mjer, að þar sje
meir um að kenna Holberg en fs-
feld. Og þegar.á alt er litið, var