Muninn - 01.02.1930, Blaðsíða 2
2
MUNINN
• • • -•-• ♦■••••• •-•■••-••-•-•-••
frammistaða hins siðarnefnda, sem
aðalleikanda, honum til sóma.
Meðferð Sigurðar Ouðjónssonar
áíKobba veitingamanni« varnokkuð
einhæf og röddin tæplega nógu
ísmeygileg. Enda er leikandinn of
»stabil« og frumlegur, til þess að
geta skriðið að fullu í undirlægju-
gerfi Hafnarveitingamanns. En rösk-
Iegur var leikur hans ög stundum
góður.
Fógetinn var smáhlutverk, sem
Hermann bar uppi, teinrjettur og
öruggur. Víst mun mörgum hafa
fundist, að þar lagi valdsmaður í
blóðinu.
Undór, Lárus og Jón (i Leander)
höfðu svo smá hlutverk, að ekki
gafst þeim tækifæri til að sýna sjer-
staka leikhæfni. En öll var fram-
koma þeirra hin sæmilegasta. Lítið
hlutverk á sviði er og Pernilla, þótt
hún sje potturjnn og pannan í
ráðagerðum og brögðum öllum.
Nanna Tulinius leikur það hlutverk
Ijett og lipurlega.
Pá koma leikendur þrír, sem
verðskulda sjerstaka eftirtekt. En
það eru Hólmfríður, Sveinbjörn og
Jón ísfeld (í hlutverki bóndakarlsins).
Ö!l eru hlutverkin mjög lítil, en með
ágætum af hendi leyst. Trauðla finst
mjer unt að gera um hver þeirra
þriggja inni verk sitt best af hendi,
enda þótt Jón hafi minst hlutverkið.
Mundu.þau þrjú ekki eiga fram-
tíð fyrir höndum, sem leikarar, ef
vel væri á haldið?
Svipbrigði Hólmfríðar voru ágæt
og fas alt sömuleiðis. Hún var altaf
>maddaman< með öllum sinum
»maddömu« sjerkennum og hún
gleymdi aldrei hlutverki sínu, sem
marga hendir, ef þeir þurfa að
standa lengi þegjandi á sviði. Petta
gerði leik hennar heilsteyptan. Að
þessu leyti er sama um Sveinbjörn
að segja, sem leikur gimsteinasalann
prýðilega. Hann er altaf með, leikur
altaf. Ef til vill er leikur hans mest
lifandi, enda er hlútverkið vel lagað
til slikrar meðferðar. Var óblandin
ánægja að sjá leik þeirra tveggja
og sömuleiðis Jóns. Meðferð hans
á karlinum var framúrskarandi eðli-
leg, Ijett og ýkjalaus. Hlutverkið
var afar lítið en á meðferð þess
sást hvorki blettur nje hrukka hjá
Jóni. Og Orunur er mjer á að þar
sje ekki leikarinn sístur.
Bjarnargreiði má þáð teljast að
velja yngstu og vænstu mey skól-
ans til að leika hlutverk gamallar,
heimskrar og herfilegrar kerlingar.
Puríði er allsendis ómögulegt að
gera sig fyllilega að slíkri veru af
þeirri einföldu ástæðu, að hún er
alt of þrungin rótdýpstu kostum
ljómandi æsku til þess. Jafnvel snilli
leikstjórans hefir tæplega dugað til
að gera andlitið ellilegt þá stuttu
stund, sem hún þurfti að vera á
leiksviðinu. Hið frjóasta ímyndunar-
afl hefði ekki getað talið neinum trú
um, að rödd sveitastráksmóðurinn-
ar væri rödd kerlingar.
En í fullri hreinskilni sagt: Mjer
þótti einmitt þetta prýða leiksýning-
una. Pað minti svo afburða-skemti-
lega á hverjir það voru, sem voru
að sýna leik. — Með þessu er eng-
anveginn gert lítið úr leikhæfni
Puríðar. Og ekki verður annað sagt,
enaðhún leysti hlutverk sitt furðu-
vel af hendi jafn illa og þær áttu
saman, hún og kerling.
Leikstjórinn, Ágúst Kvaran, hefur
sýnt framúrskarandi mikinn góðvilja
i garð skólans og fórnfýsi í þágu
leikstarfseminnar. Hann hefur eytt
miklum tíma til leiðbeiningar og
gert það með frábærri alúð. Mun
ærið mikið honum að þakka hversu
vel tókst. Á hann opinbera þökk
skilið.
Að síðustu þetta, þótt leitt sjé
að þurfa að láta það fylgja: Pótt
það sje almenn venja hjer í bæ að
enda sjerhverja samkomu eða
skemtun með dans, þá getur ekki
komið' til mála, að skólinn geri
slíkt að vana sínum. Ef fullri hrein-
skilni er beitt, verður það að teljast
hneykslanlegt menningarleysi að
>slá upp balli« á eftir t. d. fyrirlestri
eða leiksýningu. Jeg veit að almenn-
ingsálitið telur slikt sjálfsagt. En
skóli, sem er að ala upp komandi
menningarleiðtoga þjóðarinnar, getur
ekki og má ekki sjálfstæðis síns og
sóma vegna og um fram alt upp-
eldisstarfs síns vegna, hneygja eyru
að Ijelegustu röddum þess álits.
Skólinn stóð bænum ofar meðan
á leiksýningu stóð. Jafnskjótt sem
henni var lokið, steig skólinn niður
til bæjarins. Jeg segi þetta ekki
sðkum neinnar þröngsýnnar skoð-
unar á dansi út af fyrir sig. En
það er metnaður minn skólans
vegna, að hann sje hafinn yfir þann
andlega tómleik og vesaldóm að
þurfa jafnan að >fylla upp< skemti-
skrá sína með þessum margþvælda
tískulið sjerhvers mannfagnaðar —
dansi, sem er orðinn skrautbúið
lík í tómri lest islenskrar kauptúna-
menningar.
Skólinn stendur upp á brekku —
ofar en bærinn. Hann á og að
standa ofar í menningarbrekkunni.
Hann á að eiga það andlega stór-
læti, sem bannar honum að Ieita
niður hallann.
Allra síðast þökk til allra leik-
enda fyrir starf sitt alt. En þó
stærsta þökk fyrir þann heiður, sem
þeir hafa gert skólanum og þá
auknu trú á nútíð hans og fram-
tið, sem þeir hafa gefið okkur.
Pökk og virðing okkar hinna!
23. jan. 1930.
E. M.
»0fí er Pað í koti karls,
sem kóngs er ekki í ranni.«
Gamlir málshættir geyma oft djúp
sannindi í fáum látlausum orðum.
f þéim er fólgin þekking eldri kyn-
slóða á lífinu, þekking, sem reynslan
hefir fæst þeim heim. Pá þ ekking
og reynslu eigum við, sem yngri
erum, að færa okkur í nyt, svo að
við þurfum ekki að fara eins mikla
króka og forfeðurnir, og getum
því stigið féti framar en þeir. —