Muninn - 01.02.1930, Page 4

4
MUNINN
Konu lýst.
(Stíll).
Björg hjet kona nokkur, sem átti
heima austur í sveitum. Hún var alment
talin eigi með öllum mjalla, og var
það líka að sumu leyti.
Hún átti »vinafólk«, eins og hún
kallaði það, í Eyjafirði, og fór jafnan
ár hvert að hitta það.
Fótgangandi ferðaðist hún þessa
löngu leið, yfir heiðar og hraun, mýrar
og móa. Fylgd fjekk hún jafnan, bæ
frá bæ.
Heimili mitt er í þjóðbraut, og
þangað kom Björg oft á ferðum sínum,
og staldraði stundum við dag eða
meir.
Hún var lágur kvenmaður að vexti,
og ellin hafði gert hana visna. Augun
voru sem ljós, er bera daufa glætu,—
minna á deyjandi glæður. Djúpar
hrukkur voru kringum augun, og á
enninu. Munnurinn var fast þrýstur
saman, og varp hörkusvip á andlitið.
En það var eitthvað í svip hennar,
sem ekki var auðvelt að ráða í fljótri
svipan. En þegar menn kyntust æviferli
hennar var gátan auðráðin., Fess vegna
rita jeg sögu hennar hjer í stórum
dráttum, eins og hún sagði mjer frá.
Hún var alin upp hjá’ vandalausum,
því að foreldrar hennar voru fátæk og
barnmörg. Sætti hún oft og tíðum
illri meðferð í æsku, en þegar hún
fór að stálpast, skifti hún um heimili,
og birti þá yfir hag hennar. Á bæ
jjeim, er hún átti heima í, var ungur
maður, sem taldist með hjúum á heim-
ilinu. Feldu þau hugi saman, og leið
eigi á löngu, áður þau voru leynilega
lofuð.
Maður þessi átti hest, fljótan og
fjörugan, sem honum þótti mjög vænt
um. Bannaði hann Björgu að ríða
hesti þessum, nokkru sinni, því að
hann væri svo óstýrilátur, að hún
myndi ekki við hann ráða. En hún
var mjög sólgin í að koma á bak
fjörugum hestum, og var allvön því.
Treysti hún sjer því vel til að stjórna
hestinum, þrátt fyrir fortölur piltsins.
Einhverju sinni þegar hann var ekki
heima, tók hún hestinn í haganum og
fór á bak. Hvatti hún hestinn, og svo
fór, að hún misti alla stjórn, og hest-
urinn þaut yfir hvað sem fyrir varð.
Varð fyrir þeim garður allhár öðrum
megin, og stökk hesturinn yfi'r, en
misti fótanna. Stúlkan kastaðist af og
kom niður svo hart, að hún var vit-
undarlaus, en hesturinn stakst niður í
skorninga og hálsbrotnaði. Lá Björg
lengi eftir fallið, og varð aldrei sem
fyr,, hvorki á sál eða líkama. Maður
sá, sem átti hestinn óg var unnusti
Bjargar fór litlu síðar af bæ þessum,
og lengra inn í sveitina, og sáust þau
ekki lengi.
Pegar hún var vel rólfær orðin, vildi
hún fara til kirkju. Þegar þangað kom,
frjetti hún að lýsa ætti með unnustanum
gamla og stúlku, sem hafði verið
trúnaðarvinkona hennar í æsku. Björg
mætti manni þessum við kirkjudyrnar.
Hann kastaði kaldranalegri kveðju á
hana, að henni fanst, og gekk inn.
Meðan presturinn var að lýsa, leið yfir
Björgu, og var hún borin heim í bæ.
Fór hún síðan heim til sín, en á
leiðinni kom bóndi að máli við hana,
hvort hann ætti ekki að sækja um
sveitarstyrk, fyrir hennar hönd.
Hún tók því fjarri. Kvað
hún vegi guðs órannsakanlega, hann
hefði leitt sig inn í ógæfuna, og hann
myndi eins leiða sig út aftur. Fór hún
þá litlu síðar til hjóna einna í sveit-
inni, sem altaf riöfðu verið henni góð,
og bað þau að lofa sjer að vera hjá
þeim. Hún skyldi vinna sem hún gæti.
Komust þau við, af tárum hennar og
bænum og það varð úr, að hún flutt-
ist þangað, og var hún þar í 15 ár,
eða þar til bóndinn ljest. Fluttist hún
þá á annan bæ, og hefir verið þar
síðan.
En það er af manni þeim að segja,
er heitið rauf við Björgu, að hann
fanst druknaður í á, sem rennur fram
hjá bæ hans stuttu áður en brúðkaup
hans skyldi haldið. Kendu margir það
heitrofinu við Björgu. —
Þegar jeg sneri heim frá því að
fylgja henni til næsta bæjar í síðasta
skiftið, sem hún kom, var himininn
heiður og stjörnubjart. Jeg settist niður
á vörðubrot og horfði á stjörnumergð-
ina. Alt í einu hrapaði stjarna í suðri,
sem dró eftir sjer langa ljósrák, sem
smá mjókkaði þar til hún hvarf með
öllu. þessi deyjandi stjarna fjekk mjer
umhugsunarefni í sambandi við harm-
sögu þá, sem eg hafði þá nýlega
heyrt, af vörum dauðaþreyjandi konu.
Konan var eins og stjarnan, sem í
fyrstu var björt, en varð að lúta fyrir
óblíðum forlögum, og hrapaði út ‘í
náttmyrkrið. E. Á.
M o la r.
Eftir Chamford.
Almenningsálitið er drotning heims-
ins, því heimskan er drotning heimsk-
ingjanna.
V
Sagt er að forsjónin sje skírnarnafn
atviksins. Guðhrættfólk myndi telja sjálf-
sögð orðið atvik, auknefniforsjónarinnar.
Náttúran hefir ekki sagt: »Vertu ekki
fátækur«, og enþá síður: »Vertu ríkur«.
En hún hrópar til mín: »Vertu sjálf
stæður«.
Lífið er sjúkdómur. Svefnin kemur
hvern sextánda tíma og linar þrautirnar. 1
En það er aðins hvalastillandi meðal,
meðalið sem læknar er dauðinn.
Þjóðfjelagið er bygt upp af tveimur
flokkum manna. Annar eru menn, sem
hafa meiri mat en lyst. Hinir eru menn,
sem hafa meiri lyst en mat.
O
Njóttu sjálfur og lát aðra njóta, án
þess að gera sjálfum þjer eða öðrum
mein. í því hygg jeg að alt siðgæði
felist.
Að vera ástfanginn, er að reyna að
vera ástúðlegri en maður í rauninni
getur. Pessvegna eru allir ástfangnir
menn hlægilegir.
Ak. Prentsmiðja Odds Bjömssonar. ’30.