Muninn - 04.04.1930, Blaðsíða 1

JVIUNrNJM
----<ö, Útgefandi Málfundafélagið Huginn G. A. o-
Ritstjóri: Einar Ásmundsson. Aígreiðslumaður: Tr. Pjetursson. Ábyrgðarmenn: Ritnefndin.
3.
árg.
Akureyri föstudaginn
4. apríl 1930
7. tbl.
HryÉÉ til 6. bekkinga.
Eg í kveld við andans elda
orna mér og sýp á keri.
Ljóða strengi stilli langa,
stend á fætr úr mínu sæti.
Örðugt gengur eins og löngum,
inni i sefa Ijóð að vefa.
Harpan titrar, heilla flytur
hróður rekkum sjötta bekkjar.
Brotna heldur skörð í skildi
skólamanna fylkinganna,
er okkar garpar ítursnarpir
efsti bekkur rýmir flokkinn.
ítök hafa i okkar sefa
eins og fyr, þótt lífið beri
þeirra knör fiá þessum dyrum,
þessir rekkar sjötta- bekkjar.
Pegar langa strýk ég strengr
streymir flaumur minna drauma.
Gegnum rof, úr gleymskukafi,
gægist minning fyrstu kynna.
Minni ykkar ég vil drekka
út, og kneyfa hoinið reifur.
Fyrir gott og gamalt votta
góða þökk af huga klökkvum.
Ekki er tími til að dreyma I
Takið djarfir skjótt .til starfa!
Nóg er verkið: akra að yrkja,
óbyggt land til ijalla og stranda.
Kveikið eld í andans veldi
út að sæ frá fremstu bæjum!
Plægið andans allar lendur,
okkar Fróni trúir þjónar.
Gleymið aldrei ykkar skyldum*
ættland við á lífsins sviði,
þótt æfigangur oft sé þungur
og andbyr standi af vonalandi.
Ykkar köllun: að klæða fjallið,
hvetji huga til að duga,
margan vega vænan sigur,
vinna þrautir á nýjum brautum.
Pótt þið sækið á siglufákum
suö’r i lönd að fjarrum ströndum,
banni gifta að hugi hefti
heimskuprjál, er spillir sálum.
Ykkur styðji gæfugyðja
greiði braut og létti þrautir.
Hornin fyllið eg bifr alla
efsta bekkjar minni drekka!
Óskar Magnússon frá Tungunesi.
Merkur maður.
Fáar bækur eru ef til vill lær-
dómsríkari en æfisögur merkra
manna. Er það mikið tjón við sögu-
nám, að menn berast um of með
yfirborðs-rás atburðanna, en gefst
ekki tóm til að skyggnast í djúp
þeirra einstaklinga, sem sýnt hafa
öðrum fremur, hvar verðmæta lífs-
ins er helst að leita. Og þótt við
meðalmenni getum eigi fetað í fót-
spor þeirra, er hverjum manni eigi
að síður holt að þekkja þau sann-
indi, er þeir búa yfir.
Pierre Ceresole heitir maður, sem
mig langaði til að segja ykkur frá
í fáum orðum, enda þótt eg geri
-varla ráð fyrir, að hans verði nokkru
sinni getið í námsbókum íslenskra
mentaskóla.
Hann er svissneskur verkfræð-
ingur, kominn af ríkri og göfugri
ætt (faðir hans var eitt sinn forseti
svissneska lýðveldisins). Pegar faðir
hans dó, afsalaði hann sjer öllum
arfi og gaf hann ríkinu. Pótti hon-
um, sem hann hefði lítið til hans
unnið sjálfur, a. m. k. ekki meira
en aðrir, sem orðið höfðu fyrir því
ómaki að koma í þennan heim,
— en með tvær hendur tómar.
Parna hafið þið jafnaðarmensku!
Má og geta þess, að Ceresole telst
til jafnaðarmanna, þó að honum sje
það fullljóst, að þeir standi á sama
siðferðisstigi og aðrir stjórnmála-
flokkar. Munurinn aðeins sá, að þeir
berjast fyrir rjetti lítilmagnans, en
það er hverjum drengskaparmanni
ljúfara, ef hann er ekki fjötraður
eigin hagsmunum eða blindaður af
hleypidómum.
Pegar Ceresole hafði lokið námi,
lagði hann af stað út í heiminn,
fór víða og vann jafnan fyrir sjer.
Var hann hænsnahirðir í Calforniu,
frönskukennari á Haiti, verkfræðing-
ur í Japan. Var hann mörg ár í
þessum leiðangri, og yrði of langt
að rekja þann feril nánar.
Pegar ófriðurinn mikli skall á,
snjeri hann heimleiðis. Fjellst hon-
um mikið til um að sjá vitfirring
hinna svonefndu menningarþjóða,
og sór í hjarta sínu að verja lífi
og kröftum til að sporna við slíku
böli i framtíðinni.
Hann þóttist sjá, að það eitt hlítti,
að skorið væri fyrir rætur meinsins
og ráðist á sjálft hernaðarskipulag
og vopnaða föðurlandsást nútíma-
þjóða. Hann neitaði þvi að gjalda
herskatt og bar því við, að sam-
viska sín leyfði sjer ekki að styðja
að því á neinn hátt, að mönnum
væri kent að fremja þann glæp,
sem dæmdur er allra glæpa verstur
bæði eftir guðs og manna lögum.