Muninn - 04.04.1930, Side 3

MUNINN
3
ymsar byggingar, skólannm við-
komandi, einnig íþrótta og leikvellir
o. s. frv. En alt um það eigum vjer
mikið landrými afgangs, sem oss
ber skylda ti! að nota sem best —
breyta því í fagra gróðurreiti —
skólanum til fegurðar- og menn-
ingarauka.
Eitt hðfuðeinkenni islendinga hef-
ir til þessa verið, hve litlu þeir
fórna fegurðinni — listinni. Mjer
kom í hug að áhugann fyrir rækt-
un og fegrun skólalandsins mætti
best vekja, með því, að nemendur
byrjuðu á því að rækta kartöflu- og
rófugarð. Vjer gætum sáð í hann
á vorin, áður en vjer yfirgæíum
skólann. Auðvitað hlytum vjer að
kaupa þá vinnu, sem þyrfti til að
hirða hann á sumrin, en að öðru
leytijgætum vjer, ef viljinn er nóg-
ur, annast um hann sjálf. Jeg hefi
*fláð mjer upplýsinga um, hve
miklu fje er varið til kartöflu og
rófnakaupa í heimavistinni. Það eru
868 krónur á ári, eða 10.72 kr. á
hvern nemanda.
Gætum við ekki losnað við þenn-
an gjaldalið? Jú, með því móti að
hefjast nú handa, fá land undir
garð og framleiða sjálf þær kartöfl-
ur og rófur, sem vjer þörfnumst.
-Að vísu yrði nokkur kosnaður fyrsta
árið, óvíst að gróðinn yrði mikill af
garðinum, en hitt er jeg sannfærð-
ur um, að i framtíðinni yrði þann-
ig garður oss hin mesta búbót.
Og þegar vjer nemendur erum farn-
ir að vinna þannig sjálfir að jarð-
yrkju, þá er jeg ílla svikinn, ef á-
vöxturinn verður ekki annað en
kartöflur og rófur. Jeg geri ráð fyrir
að fagrir blómreitir og beinvaxin
trje yxu upp jöfnum höndum.
Tr. Pétursson.
Sá sem vill verða foringi manna,
verður fyrst um nokkurt skeið að
vera í augum þeirra hinn hættuleg-
asti fjandmaður.
Nietzsche.
Sjóferð.
(Nl.).
»Slaka á skautunum! »Spritið«
laust! Ausa Pórður!« Rödd bróð-
ur mfns, hvell og skær, smaug
gegn um stormgnýinn. Eg hlýddi
samstundis. Báturinn hallaðist gríð-
arlega. Löðrið óð inn á þóttur í
hlje. >Ausa Pórður!« Hátt angistar-
óp kvað við. Eg leit um öxl. Þá
sá eg það og heyrði, sem myndi
hafa látið mig veltast um af hlátri,
ef öðruvísi hefði staðið á. Pórður
sat klofvega á þóttunni. Skinn-
stakkurinn var þvældur um höfuð
honum og hendur. Hann laut mjög
í vindinn, því að erfitt var að sitja
hallann, og veinaði óskaplega.
>Jesús Kristur! Almáttugur! Eg
er . . . ó . . . «
>Festu »spritið«! Austu Matthi!«
A augabragði skeldi eg »spritinu«
í rakkann, greip austurtrogið og jós
eins og berserkur. Eg tæmdi bát-
inn, eg, sem altaf hafði skamtað
kálfum hingað til.
Rokið lægir. Pórður kemst í
stakkinn.
Dúnalógn. Stormþytur norður
undir. Öldurnar koma dansandi.
Hækka, þynnast, hvelfast, falda, falla,
soga. Rísa á ný. Dansa áfram.
Brotna drynjandi á Klökkum, þar
sem skjallhvítur löðurstrókur gnæf-
ir eins og viti yfir brimgarðinn.
Nú sýður á Sveini, þegar hann
molar sundur öldurnar, rjett eins
og hann vilji bjóða herskörum hafs-
ins byrginn. Eg gríp ár og ræ
undir, því að seglin slettast vindlaus.
Pórður eys. . . .
Líf eða dauði ? Eg finn kalt streyma
niður bak mjer, þegar eg síg í ár-
ina. Mjer finst blóðið muni springa
fram úr gómunum. Smám saman
færumst við nær brimgarðinum. I
útsogunum sjer nakta klettana, rjett
eins og Ægir opni kolsvart gin. Ó-
lagið lokar því aftur.
Eg lít á bróður minn. Svipur hans
er rólegur og einbeittur. Hann horf-
SkösmíOaverkstæði
Gnrs S. Hafdal
Aðalstræti 10,
býður nemendum Gagn-
fræðaskólans skóvið-
gerðir með sjerstökum
afslætti. Reynið viðskiftin.
ir um kulborða. Vindurinn nálgast.
Skyldi hann ná okkur nógu fljótt?
— Eg tel með áratogunum: einn,
tveir; einn, tveir. Örfáir faðmar upp
í brimgarðinn. — Seglin fyllast.
Báturinn hallast og þýtur áfram. —
-Sloppnir!
Hann var tvísjóa. Öldurnar virt-
ust ofnar saman í óskiljanlega bendu.
Sumstaðar teygðust þær upp eins
og hraunkarlar og hlunkuðust svo
niður. Sjórinn var líkastur ömurlegu
apalhrauni, afar-stórskornu, síkviku,
og Ijósbláir málmlogar leiftruðu yfir'
Á Nesgrunni eru þó sjóarnir
krappastir, eins og vant er í grunn-
sævi. En rokið vex sífelt, svo að
báturinn flýgur áfram og ver sig
vel. Skyndilega rís hræðilegt ólag.
— Bylgjurnar ætla að gleypa bát-
inn! —
>Hálsa!< Eg losa »fokkuskautið«
með einu handtaki. Seglin sviptast
yfir. Báturinn tekur sjó í hlje, en
hleypur af sér tvær fyrstu öldurnar.
Sú þriðja rís, há og bólgin, eins
og hún hefði s*lgið nái systra
siniía. Eg horfi á bróður minn og
undrast, að hann lítur ekki um öxl,
því að nú beljar hrynjandi aldan að
baki honum. Eg óttast, að hún
skoli honum fyrir borð. Óttinn
skipar: »kallaðu«, skyldan: »þeg-
iðu«. Bróðir minn, sem var stýri-
maður, hafði kent mjer að bera