Muninn - 01.12.1935, Síða 1

Pess§
hins £3
myrliri
Shai'arndejismyrhrið grúfir ^yfir
mannheimi, þungtr hyrrt og
Tpögult. Söngur fuglanna er hagnaður fjrrir
löngu. Blómin hafa hneigt Ir.olla sína í auð-
mýkt fyrir vetrinum, og hnigið í shaut móður
jaröar, haoan sem hau voru upprunnin.
Lcnliurinn, sen lél: sér í sumar á milli grasi
"blómshrýddra hahha, líður nú hmgt og þungt
yfir freðna fold. Páttiíran öll er í viðjum
hundin, cg mannssálin er drepin í dróma hins
rnyrlia tírna.
Vér fögnum, pegar dagurinn sigrar hina löngu
shammdegisnótt. - Þegar hann !,rís í austri með roða á
vöngum", hjartur, fagur, og leysir hönd hinnar löngu neatur.
Þá hljóma raddir, sem myrhrið haíði I:aft, þá yngjast aldn-
ir, og ungir vaxa. - Þá" halda mennirnir hátíð, - }3eir halda
jól.
1 nítjánhundruð prítugasta og fimmta sinn halda Irristnir menn
helgu hátíð, til minningar um trúarhöfund sinn, persónugerving
varandi sannleiha, hess er varpaði á hrctt, með breytni sinni,
mannssálarinnar, eins og hin vaxandi sól rehur á braut hina ömur-
legu shammdegisnótt.
ánnbá hljóma I:irl:jul:lul:l:urnar eins hvellt, er þmr hringja til hinna
helgu tíða, eins og ^car gerðu fyrir öldum síian. Ennþá er mannssálin að
leita að ljósi og yl, - sannleiha og réttlmti.
En samt sem áður hafa aldaraðirnar hreytt trúnni og menningunni.
Þeim fjölgar óðum, sem finna eigi hina c;östu s^áluhjálp undir verndarvæng
trvíarlw*Sgðanna, en hcsðast að venjúm Þeirra, er* sanntrvíaðir eru.
Framhald á 6. síðu.