Muninn - 01.12.1935, Blaðsíða 6
6
M-dhi nn
PALLAjðMAB
um_síó_a_s ta__tölu'blað "Munini
(Vegna nítr.Ieysis var eicJci htegt að hirta
drápu þessa i heild)
"Ávarps orð"
Ávarpsor^ió Finni flytur
fjandi er hann nú alltaf vitur,
eða öllu heldur ári slungmn.
Pegar hann er aó skjalla . skriiinn,
sem ffir shömm I hattinn fyrir stllinn
og segja, ad á honum hvili |iunginn.
Og þó aó hann segi þetta i "grini"
þá er eg Kaldur, og það sýni
með klaufalegu Klistri minu.
Stafavillum og stilsins göllum
steypi eg ems og lykicjuföllum
á pennaferiislöngulinu.
"Reyníst Ivlunni vel i vetur"
vélráð þetta Finni setur
ems og hnykk á enda málsins.
En halleeri tel eg hreinum sveinum
að halda sér frá slikum greinum,
og foróast mungát munnatálsms.
Palladómur.
Kff og Joð, þeir falla fyrr
á fúlu penna-hragði
en Marteinn, sem að situr kyrr
I s'inun ullarlagái.
Skici þifast Hliöskjálf h&ns,
þó hvolpar sKká’ vígið,
né hans hreykni höfuðkrans,
þv{ hraustmennið er tigió.
Siclci ferst þeiir., Kff og Joó
að yricja háó um Matta
og hera fram sem marklaust moð
svo meinertandi sicratta.
Þeir eru að tala um fallii frœ
fram I Marteins-Kttum.
Kru á gægjum, eins og hræ,
I einkalífsins geettum.
Að frteðum hans þeir -gera gys
og gáfu skáldsms smána.
Pessa fara þeir a mis
og því af öfund blána.
Orrastaða xettarhlyn
um ástahrall þoxr vesna,
en villast sjálfir veikt í kyn
og vitlaust fót hans dear.a.
IIla hafa Kff og Joð
unnið úr góðum viði,
Eg held þeir tnuni ei mega roó
vió Matta á neinu sviði.
Baðh.j ón Hann:
Þolanda smna synda hann
setur okkur á móti,
við það eg ofhoð illa kann
og óska aó fyrir hljóti,
fyllstu sekt, forþénanlegt
fyndist óspilltum sálum
þó yröi útrfek, og upptæk
ómynd af feimnismálum,
Selshausi llkur hans er haös
þá hann aftan frá er tekmn.
Svo vxrðxst hann alveg smnulaus,
eins og saman úr steini rekinn
er hann snýr frá, henni hjá,
og horfir extthvaó I geimmn,
[ Strax rcyndi eg, snúa annan veg
stimarcjúkur, ófeiminn.
HÚn:
Hárió nióur um herðarnar fla.ut
1 hrikalegurc föllum.
Manneskjan öll var hústin og hlaut
og hlasti þarna viö öllum
I allri nekt, þao fannst mér frekt
nema falleg haðsápan skýldi.
ifergKtnislegt, lisiamannsverk
lukkuleg, sniðug mildi.
l'íáttfari ,
| Jól.
Froxnhald af 1. slf*u.
Kn sllkt er hin mesta fásirma. PÓ aó
| við lifum a tímum þjóðnýtxngar og umrota,
1 verður trúin altaf séreign einstaklmgs-
ins, helgidómur hans og athvarf, og engmn
j má eoa getur rænt hann þeim gxmstem - - -
j - - - - - í hexmxnum er nóg til af hatrx,
i öfund og svikum, meira en nóg til af per-
sónulegum árásum, helgx og hexmilaspjöllum,
og miklu meira en nóg til af skeytingaleysx
! um sinn eigin og annara hag. Værx það þvi
1 nokkur fjarstajða, þó að mennirnir nytu í
seJnexnxngu einnar hátíðar, ef þexr gcatu, og
í köstuðu á hrott sínum veraldiegu ahyggjum,
og lifðu llfi frxðar og gledi nokkra áaga.
I Myndi það á nokicurn hátt spilla högum þeirra?
! - Myndx það ekki heldur veita Ijósi og rc
! ínn I sálir þeirra og skapa með leim hlut-
lc.gni og nærgœtni 7 - jii vissulega. Þá
i myndi hxn vaxandi sól hexna hjörtum þeirra
til sxn, og gleóileg j ól héldu inr.reið
sxna £ hjörtu þexrra. - Slik exga jclxn
aó vera. ------
Nýja árið hirtist oss mec hæickandi
sól. frejnla árið hnigur x skaut eílifðar-
irihar ems og myrkrití . Sum spor þess
hverfa metí því, en sum vara lengx, leugur
| en margan grunar. - Syndir þcss skxlja
eftir sig fmgraför a gulinum runum þess.
- Kaupsýslumenn gera upx1 stn.rfsemx sma
i og hyggja ao hlöðum sxnum við hver arrunot .
í Mistökm veröa þexm til varnaöar, þvi að
í reynslan er herti skólxixn. - - - -