Muninn - 01.05.1936, Blaðsíða 2

Munmn
Umiáórs þáttr Jonssonar.
Unndórr hét maór, hann var Jónsson,
Stefánssonar frá Hallgilsstöóum. Eigi er
gjörla lcunn kynferð hans, en margir váru
vel húnir at afli olr íþróttum Jcynsmanna
hans, oJc Jcóðu sumir at hann væri Jcominn af
hrimþursum at langfeógatali.
Unndórr var snimmendis údœll oJc illa
þoJcJcaðr, þvi at hrátt Jcómu i Ijós hans mörgu
ávirðingar oJc lýti. GeróisJc hann þegar 1
æsJcu enn mesti fársmaðr.
Þat er i frásögur ft,rt, at Hörgdælir
sóttu róðra eitt sumar. Svá har vió, at Unn-
dórr reis árla úr reJcJcju einn morgin oJc
hjósJc at róa á vastir. Einn af húandJcörlum
sveitarinuar sJcyldi meó hánum fara. En er
Unndórr Kom at hæ hans, váru þar allir i
svefni oK vöKnuðu eigi, þótt hann dræpi á
durr af þjósti mÍKlum. Varð Unndóri þat þá
fyrir, at hann reið húsum dryKKlanga stund
oK sparði engi fársyrði, en er þat dugói
eigi, geKK hann at sKjánum hæjarins OK hraut
opinn. SeildisK hann þar til, er myKjuKlára
em lá, lagði hann henni inn um gluggirui oK
færði Í höfuð hónda. En svá var höggit mÍK-
it, at hóndi vaKnaði eigi at heldr serc ván
var at, þvi at haussmn lamdisK i smán mola,
oK rauK heilinn um sængina. Urðu af þessu
eftirmál miKil oK stór, oK óx úþoKKÍ manrna
á Unndóri mjöK af þessu verKÍ.
Fleiri váru hans údæði, en svá har
við eitt sinn, at Unndórr harg grió'
Konu nöKKurri frá mannýgum hrút,
A þreif stúlKan i hrÓKarlinda
// hans ótta saKar ok sleit niðr
/ hrtóurnar allar. Segir eigi faa
/ þeirra sKÍptum eftir þat, en þat
höfðu menn fyrir satt, at þetbÆ,
væri hans ema góóverK, euda var
Kona, er i hlut átti.
Þat j ÓK oK mjög á úvms&ldii
Unndórs, at hann var
enr. mesti úeirumaðr un>
Kvennafar oK hafói glapit
dætur hænda um görvallan HÖrg'
árdal oK viðar, oK höföu allmargar
digrazK i geróunum, Kölluðu menn
þat furóuligt, hversu aflasæll hann
var i þeim söKum, því at jafnan var
hann úþoKKaór af Körlum.
' En þat, sem aflaði hánum mestra u"
vinsælda var Kynjafogl emn, er hann
átti, var þat hermÍKráKa, oK höfðu goó'
in hánum hana cenda. lét Unndórr sér
annt um hana, enda var hann við hana Kenndr'
Með KynngiKrafti þessa fogls gat hann hrugð"
ísK i hvers manns lÍKi oK svá ýmissa KyK-
venda, oK sætti þat furðu, hversu hann gat
æriliga látit. LeK hann hmdur harla grátt
ok hlaut fyrir ágauð mÍKla af sveitungum
sInum.
En er svá langt Kom eftirhermum Unndors
oK fiílunum, at úhæfu geKK næst, þóttusK
virðingamenn eigi lengr undir ámr-li sliKu
húa mega oK gerðu aósúg at hánum 1 dyngju
einni, "munu vér þyrma lífi þinu þessu
sinni fyrir saKar föður þins oK annara
frænda, en þann Kost geru vér þér, at þu
hverfir á hrottu héóan, áór þrjár sólir eíu
af lofti oK stigir aldrei fæti i sveit vaíf
siðan eða fallir óhelgr ella" Tjáði nú eig1
um at fásK, enda var Unndórr ails ÚKviðmn
oK hugóisK munu fá sKjótan frama, hvar se®
væri meó fulltingi hermÍKráKu sinnar.
Uundórr var þá frumvaxta, er þetta geríi
isK. Hánum er svá lýst, at hann var miðl'
ungi hár, en digr sem griðungr oK áKafliga
feitr oK draup af lýsi . Hani: var ljótr
yfirlits oK hreiðleitr oK lauseygr, nefi^
stutt oK uppKneÍKt, KÍnnarnar þrútnar oK
hvapaKenndar, þyKKvar vanr oK þrungnar
losta oK granstæóit miKÍt oK vitt furóuli®a
Hann unui söng aK sKáldsKap oK lét fjuKa 1
Kviólingum, en var fíflorðr oK niösKældinn
í æsKu hafci hann verit allmjöK at leiKum
oK hljóp þá hæó sina i öllum herKlæðuro.
EÍnKum var haun afhragð annarra manua ,J1B
sKuróhlaup, er hann stundaói miKit, en
meira af Kappi en forsjá. Hann var herser
oK Kom at hánum hamremi i orrostum. Hanu