Muninn - 01.03.1946, Blaðsíða 6
6
MUMINN
örskamma stund og fékk mér matar-
bita, en síðan hélt ég áfram með tvö-
földum hraða. Ég var ekki kominn
nema rújnlega hálfa leið frá Yzta-Móa
til Hofsóss. Myrkrið var að skella á og
óveður i nánd. Þetta var óhugnanlegt.
Stöðugt hvessti meir og meir. Og ekki
bæLti það úr skák, að vegurinn var nær
ófær af aur. Þetta var einna líkast vor-
leysingúm, þegar klakinn er að hverfa
úr jörðu og allir vegir eru ófærir. Jafn-
vel andinn í veðrinu, loítblærinn og
angan jarðar var eins og á hryssings-
legu vorkvöldi. En þessar slæmu veð-
urhorfur fyíltu mig nýjum þrótti, svo
að ég hljóp áfram, hvar sem hægt var
íyrir leðjunni. En ég varð að þræða
veginn. því að ekki tók betra við, ef ég
fór út fyrir hann. Þar voru alls staðar
melar, alófærir yfirferðar.
Aður en langur tími leið, kom ég í
svonefnda Höfðahóla. Þar liggur veg-
urinn eftir sífelldum brekkum, upp
og niður, upp og niður. Nú var komið
svartamyrkur, og ég þræddi áfram veg-
inn, án þess að sjá nokkuð nema sjó-
inn, séíft barðist við ströndina fyrir
neðan hólana, sem ég gekk eftir. Loks-
ins komst ég svo langt, að ég gat greint
Höfðavátn framundan, og nú var að-
eins eftir að vita, hvort hægt rnyndi að
fara yfif það á skíðum, eins og ég hafði
farið þau vötn, sem áður höfðu orðið
á vegi; ínínum. Nú sá ég allt í einu
Ijósbjaníia bregða fyrir skammt frá
mér. Var þetta missýning, eða var ein-
hver babf í nánd.ÉgSettist niður í skjóli
við stóia vörðu ög leit á kortið. Jú, Jiað
var ekki um að villast, ég hlaut að vera
mjög næfri bæ þeim, er Höfði heitir.
Því stóð ég þegar upp aftur og hélt á-
fram. Von bráðar rakst ég á túngirð-
ingu. Ég klifraði yfir hana, gekk heim
að bæniim og barði að dyrum. Ung og
lagleg stúlka kom til dyra. Hún var
dökkhajrð, með dökkar brúnir og, eftir
Jjví senr ég fékk bezt séð í daufri birt-
unni í göngunum, mjög þokkalega
vaxin. Ég hugsaði með mér, að freist-
andi væri nú að gista þarna um nótt-
ina, en. . . nei, ég ætlaði til Hofsóss í
kvökl pg þangað skyldi ég fara, hversu
heillandi stúlkur, sem kynnu að verða
á vegi iftínum. Stúlkan bauð mér þeg-
ar inn að ganga, en ég kvaðst ekki
mega tefja neitt, ég þyrfti að komast
til Hofsóss í kvöld og veðrið færi
versnandi, ég yrði því að flýta för
minni, sem mest ég mætti. Síðan
spurði ;ég hana, hvort hún teldi, að ís-
inn á vatninu myndi manngengur.
Hún kvað hann myndu vera varasam-
an, og taldi eigi ráðlegt fyrir mig að
leggja út á liann. Ég lofaði því bless-
aðri stúlkunni, að ég skyldi ekki hætta
lífi niínu á þessum viðsjárverða ís,
kvaddi hana með handabandi og hélt
leiðar minnar. Ég gekk niður að vatn-
inu og þræddi bakkana. Þar var bezt
að ganga.
Ekkért sérstakt bar nú til tíðinda á
leið minni. Þegar ég var kominn frarn
hjá vatninu, fór ég aftur eftir vegin-
trm í áttina til Hofsóss. Myrkrið var
svo svart, að ég sá ekki nema fáeina
metra iit frá veginum og ljósin á bæj-
nnum i sveitinni. Veðurofsinn jókst
stöðugt; en úrkomulaust var þó að
mestu. Mér fannst leiðin ótrúlega
löng, en í fullri vissu úm það, að við
hvert skref færðist ég nær settu marki,
hélt ég áfram. Og að síðustu sá ég ljós-
in í gluggunum á Hofsósi í nánd. Við
þá sýn létti mér stórum, og ég gekk
hratt síðasta spölinn niður í þorpið.
En nú1 vissi ég ekki, hvar ég átti að
leita aðdlúsi séra Guðbrandar, en hjá
honum átti ég vísa gistingu.
I gegnum þorpið rénnur Hofsá, og
er hún brúuð niður við sjó. Þegar ég
kom yfir brúna, skildist mér, að ég
væri staddur, sem maður segir, í mið-
bænuiii.
Á tröppum pósthússins stóðu
nokkrir :strákar í hnapp. Ég gekk til
þeirrá Ög spurði eftir húsi séra Guð-
brandaf. „Það er innsta húsið suður á
bökkunum," svöruðu þeir og bentu
mér í átt. til þessara bakka, en Jtað eru
sjávarbakkarnir surinan kauptúnsins.
Mér gekk vel að finna lnisið og knúði
dyra. Prófastsfrúin kom til dyra og
bauð mér inn. Kvað hún prófast ekki
vera heima, sem stæði, en hans væri
von á hverri stundu. Spurði hún mig
síðan, hvort ég .væri piltur sá, sent Sig-
urður skólameistari hefði verið að
biðja fyrir Jrá um morguninn. Ég
sagði svo væra, sá væri maðurinn.
Mér var nú boðið til stofu og bor-
inn matur, sem ég borðaði af mikilli
lyst, Jjví að ég var orðinn svangur. Pró-
fastur kont bráðlega heim, og tókunt
við Jtá að ræða um alla heima og
geima. Fyrst unt skólalífið í M. A. og
einstaka kennara, en síðan snerust
umræður okkar mest unt stjórnmála-
ástandið í landinu, og dáðist ég mjög
að því, hve einlæglega prófastur gerði
grín að öllum flokkum og forystu-
mönnum þeirra.
Ég gekk snemnta til hvílu þetta
kvöld og svaf vært til klukkan tíu að
rnorgni næsta dags. Þá fór ég á fætur
og gekk niður í Jjorpið til að kaupa
mér tóbak og fleiri lífsnauðsynjar.
Einnig hringdi ég þá til skólameistara
og tjáði ltonum, að ég væri lifandi og
jiað meira að segja við beztu heilsu.
Er ég kont aítur heim í prófastshúsið,
varð Jtað að ráði, að ég yrði þar um
kyrrt Jrenna dag. Varð ég feginn þeirri
ráðagerð, þ\ í að Jiar gat ég hvílt mig
í ró og næði, en hins vegar sá ég, að
Jrað yrði til Jress, að ég yrði að hraða
för minni nteira Jrað, sent eftir væri,
Jrví að ég ætlaði mér að vera konrinn
aftur til Akureyrar á þriðjudag.
Eftir hádegið fór ég út að skoða
þorpið og taka myndir. Veður var hið
bezta, lygnt og bjart. Sr. Guðbrandur
fékk strák úr næsta húsi til að fara
með mér og sýna ntér Jtað, sent helzt
væri markvert að sjá. Strákur Jiessi
var hinn skemmtilegasti og fræddi
mig um ótrúlega margt viðvíkjandi
þorpinu og átvinnúháttum manna
Jrar. Annars er fátt að sjá Jtar, sem sé
sérstaklega merkilegt eða frásagnar-
vert annarra liluta vegna, nema
stuðlabergið, sent er þar víðast nteð
ströndinni og er reglulegra og stíl-
hreinna en ég hafði áður séð. Utsýní
frá Hofsós er einnig ntjög fagurt, bæði
fjallasýn og þó að mínum dómi eink-
um útsýnið yfir fjörðinn, út til Drang-
eyjar og fjallanna í vestri.
Um kvöldið hélt kvenfélag staðarins
skemmtisamkomu í samkomuhúsí
bæjarins. Ég fór þangað nteð Garðari
Stefánssyni barnakennara, en hann
leigir í húsi þeirra prófastshjóna, og
kynntist ég honunt af Jieim ástæðum.
Garðar mun vera gagnfræðingur héð-
an. Þarna var leikinn smáþáttur, sem
nefnist: „Holl eru biskupsráð". Einn-
ig var upplestur og söngur (sextett
kvenna), og að lokunt var dans, sem
ntun hafa staðið fram undir ntorgun.
En sökum þess að ég ætlaði mér að
halda áfram ferð minni snemnta næsta
morguns, fór ég af samkomunni
skömmu eftir miðnætti. Ég hafði
sanit skenimt ntér sérstaklega vel, eink-
unt við að horfa á dansinn, sem var
fjörugri og almennari en venja er á
slíkunt samkomunt. Þarna dönsuðu