Muninn - 01.12.1949, Blaðsíða 8

16
MUNINN
hann leðurstígvél, hnéhá, með járn-
bentum botnum, og úr þeim gat hann
ekki komizt með nokkru móti. Þegar
úr ánni var komið, gekk Páll upp að
kláfnum aftur, fór úr stígvélunum og
iiellti úr þeim vatninu, en honum
mun hafa verið orðið hrollkalt eftir
baðið í Jöklu, því að hann tók brátt
að berja sér.
Við fórurn nú að atliuga nánar,
hvað hefði bilað, en það var annar
vírinn, sem kláfurinn rennur á; hann
liafði slitnað upp við vörðuna að vest-
anverðu og kláfnum þá hvolft um
leið. Við sáum, að ekki var um annað
að gera en reyna að koma kláfnum
upp aftur og fórum tveir heim í Brú
til þess að fá aðstoð og áhöld til þess
að linýta vírinn saman aftur. Varð
þeim allhverft við þar, er við sögðum
þeim, hvað við hefði borið, og brugðu
skjótt við til hjálpar.
Þegar að kláfnum kom aftur, var
kallað til Páls og hann beðinn að
draga slitna vírinn á land sín megin.
Síðan leysti hann dragreipið úr eystri
vörðunni og batt því í endann á vírn-
um.
Því næst drógum við reipið yfir,
náðum vírnum og tengdum stúfana
saman með vírbútum og kaðalspott-
um, unz okkur þótti það nógu traust
til þess að þola mann.
En nú jrurfti sá, sem fór með kláf-
inn yfir til Páls, að draga sig á vírnum,
jrar eð dragreipið var ekki lengur fast
í vörðunni að austan. Féll það í hlut
Jóns að gera það og gekk slysalaust,
enda þótt kláfurinn liallaðist ískyggi-
lega mikið út í þá hliðina^ séin hvíldi
á skeytta vírnum.
Þeir Páll hnýttu síðan dragreipið
aftur í vörðuna að austan og komu
því næst vestur yfir ána aftur, en þá
var Páll ekki í stígvélunum á leið-
inni. — Þegar yfir kom, var Páli mjög
vel fagnað, og þóttust menn hann úr
helju heimt hafa. Varð mönnum tíð-
rætt um möguleika þá, sem voru fyrir
jrví, að menn björguðust úr ánni, og
reyndust þeir harla fáir. Páll sagði,
að hið fyrsta, sem hann hefði haft í
huga, þegar niður í ána kom, hefði
verið að forðast að flækja sig í drag-
reipinu eða vírnum. Hann sá drag-
reipið rétt hjá sér, þegar hann kom
upp, en taldi til lítils að grípa í það,
þar eð ókleifur klettur var undir
kláfnum að austanverðu, en áin féll
fast upp að Ironum. Þá hafði honum
dottið í hug að reyna að flevta sér á
baksundi út ána og reyna að ná landi
á þann hátt, en þá mundi hann eftir
boðunum utar í gljúfrunum og hvarf
einnig frá því, en þá var sá einn kost-
ur fyrir hendi að synda beint til lands,
en aðeins að austurlandinu, Jrví að
hinum megin var ill landtaka eða
engin fyrir ofan boðann.
Þegar Páll var spurður að því, hvort
hann hefði séð það í einu vetfangi
niðri í ánni, hvað væri helzta úrræðið,
sagði hann, að svo væri ekki. Hann
sagðist eitt sinn hafa athugað jrað úr
kláfnum, hvaða leið væri líklegust til
björgunar, ef til slíks kæmi, og þá
liefði hann séð, að þetta var eina leið-
in, a. m. k. þegar áin var eins mikil
og í þetta skipti, en þá var sá vöxtur í
henni, að xnenn hefðu hugsað sig
tvisvar um, áður en þeir hefðu lagt
hesta til sunds í hana.
Breidd árinnar á þessum stað er
25—30 metrar, en Páll mun tæplega
hafa verið kominn hálfa leið, þegar
vírinn slitnaði. En á þeirri vegalengd,
sem hann synti, hrakti liann um 80
metra, og má nokkuð marka straum-
lnaðann af því. —
Ekki mun það vera notalegt að falla
úr sjö metra hæð ofan í ískalt og grá-
svart, straumþungt jökulvatn án þess
að láta sér bregða.
„En það raskaði ekki ró minni,“
sagði Páll, þegar á þetta var minnzt
við hann. Og það mun hafa átt sinn
þátt í Jrví, að honum tókst að bera
sigur úr býtum í fangbrögðunum við
Jöklu.
Stefdn Aðalsteinsson.
ÞÝZKA í IV. BEKK.
Nemandi nokkur var uppi í þýzku,
og kom þá fyrir þessi setning:
„Das Hemd und der Kragen sind
weiss.“
Ekki stóð á þýðingunni, sem var á
þessa leið:
„Hempan undir kraganum er hvít.“
Heimspekisinnaður kennifaðir:
„„Ars longa, vita brevis." Ætli Jrað
sé nú satt?“
— Nokkur þögn. —
Nemandinn:
„Ég veit það ekki.“
Aulabárður:
Fjólur
Ég gekk út í garðinn,
og glampandi sólin
skein yfir bæinn.
Golan var hlý,
og fjólurnar
kinkuðu kolli.
Kannski vildu þær segja,
góðan daginn.
Ég gekk ut i garðinn,
það var bldmöttluð haustnótt,
og bliknuð lauf
bærðust i blænum.
Fjólurnar brostu til min,
og bleikur mdninn
blikaði i ládauðum sænum.
Nú er sumarið farið,
það er frost og snjór,
og fjúkið eykst.
Eg geng út i garðinn.
Það marrar i fönninni,
þar sem jjólurnar liggja
i faðmi dauðans.
Þær fölna og gleymast
eins og brotnar vonir
vonsvikins hjarta.
Sæmundur Helgason:
Tíminn líður
Nú klukkan slær og kallar timann
burt,
hún kallar fram það nýtt, er koma
skal.
Hún kallar aftur út i gengna stund
mitt ævintýr og Ijóðsins milda tal.
Nú sé ég fyrst, live gengin tið var góð,
hve gat ég margt, en ekkert vann og
beið.
Hver stund er dýr. Er dagur roðar ský,
ég drýgi skrið og vinn upp stund, er
'leið.
Nei, byrja strax, og bíð ei lengur hér,
því brautin sama aldrei lengi hlær.
Nú björgum veltu, brjóztu gœfuleið,
ver byrjaður, er klukkan aftur slær.