Muninn - 01.12.1949, Blaðsíða 11

MUNINN
19
VILLA og RÓSA:
Ferð sjöttabekkjar
Loks rann sá langþráði dagur upp
iyrir okkur 6. bekkingum, að lagt
skyldi í hina nrargumræddu bekkjar-
ferð. Lagt var af stað frá M. A. að
morgni hins 7. okt., og voru tvær bif-
reiðir frá Pósti og Síma.
Fararstjórinn var dr. Sveinn, og var
sérdeilis ágætur senr slíkur.
í bifreiðirnar skipaðist þannig, að
:stærðfræðideildarmenn, stærðfræðing-
anna eina Björg og Doktorinn voru í
annarri, en hvorki meira né minna en
.stærðfræðistúdentar í hinni. Þessi
skipting lrélzt þó ekki glögg alla leið-
ina og var það einkum kvenfólkið,
sem sótti í stærðfræðideildarbifreið-
ina til tilbreytingar. Bifreiðarnar voru
ekki fyrr runnar úr hlaði en raddbönd
farþeganna tóku til starfa, og hélzt svo,
þar til er vér renndum aftur í hlað að
fjórum dögum liðnum.
Hljóðfæri eitt var með í förinni,
hinn bezti gripur, og var eign Vil-
helmínu. Gripur þessi er alnrennt
kallaður gítar, en Erlendur vildi ekki
vera eins og fjöldinn og kallaði hann
því, sakir sérvizku, sítar.
Þórný og Elsa voru öllum leiknari
við að lokka tóna úr hljóðfærinu, en
söfnuðurinn söng með. Ákallaði hann
æði oft einhvern Jón-ó-Jón, og leikur
grunur á, að þar hafi verið átt við Jón
Árna Jónsson, en liann var söngvur-
unum hugleikinn frá fyrra ári. Sung-
in var einnig lofgjörð til Dísu nokk-
urrar í Dalakofanum, en Gunnar
Schram söng með trega: „She is too fat
for me-----hallelujah!"-----
Fyrsti viðkomustaður var Varma-
hlíð, en þar var aðeins höfð stutt við-
dvöl og haldið síðan beint til Blöndu-
óss og snætt þar.
Er allir höfðu fengið nægju sína,
annaðhvort á veitingahúsinu eða úr
malpokunum, var lialdið til Skaga-
strandar. Á meðan dvöldust tveir í
kvennaskólanum á Blönduósi, og
munu því Laugalandsmeyjar ekki
þurfa neinu að kvíða, þar sem að
minnsta kosti tveir sjöttubekkingar
liafa æfingu í að umgangast kvenfólk.
Á Skagaströnd skoðuðum við eitt-
hvað, sem a. m. k. máladeildarmenn
báru lítið skyn á. Er líklega ekki fjarri
sanni, að það heiti túrbína eða túrban.
Einnig leiddi Doktorinn okkur upp
á höfða einn og sýndi okkur „öll ríki
veraldar“. Eigi fór hann fram á, að
við féllum fram og tilbæðum hann,
enda ekki borið árangur. í bakaleið-
inni tókum við mennina tvo hjá
Kvennaskólanum, og létu þeir vel yfir
dvöl sinni þar, meðal blómarósa og
krása. Drukkið var á Blönduósi, en
þaðan haldið til Vatnsdalshóla, þar
sem síðasta aftaka á íslandi fór fram.
Einn fullhugi hugðist láta endurtaka
verknaðinn á sjálfum sér, en sá að sér
í tíma. —
Næsti áfangastaður var Forni-
hvammur. Þar höfðu verið lögð drög
fyrir mat. Hann var eigi tilbúinn,
þegar við komurn, þar sem okkur bar
skjótara yfir en fjarlægðarformúlan
hafði sýnt fram á. Var þá tekið það ráð
að bæta úr skekkju Jressari með því að
senda okkur út í móa, og vörðum við
tímanum til þess að eta frosin ber, en
síðan fórum við aftur til Forna-
hvamms-.
En eins og karlmanna er siður, vildu
þeir nú bíða kvöldfrétta, en kvenfólk-
ið var áfjátt í að komast til Hvanneyr-
ar, því að þær vildu gjarnan ná bú-
fræðingunum á fótum. Sagt er, að sá
vægi, sem vitið hefir meira, og það
sannaðist hér, því að beðið var frétta.
Er við ókunr heim að Hvanneyri,
komum við á gatnamót. Var um tvo
vegi að velja, annan breiðan og bein-
an, hinn mjóan og hlykkjóttan. Og
eins og oft vill verða í lífi mannanna,
var breiði vegurinn valinn, en það
kann aldrei góðri lukku að stýra. Við
lenturn í feikna foraði, sem var nærri
búið að gleypa annan bílinn og lrinn
dýrmæta farm hans með. En sem bet-
ur fór, tókst okkar ágætu bílstjórum
að afstýra slíku slysi, og seint og síðar
meir komumst við inn á mjóa veginn,
sem leiddi okkur til fyrirheitna lands-
ins, Hvanneyrar.
Dag Jrenna höfðu „basar" frætt okk-
ur, fávísa máladeildarmenn, um Jrað,
að tunglmyrkvi væri í nánd og yrði nú
í nótt. Fýsti marga drengjanna að sjá
hann, og Doktorinn varð að útskýra
Jretta fyrir þeim áhugasömustu. Gengu
piltar Jrví snemma til náða, en þeim
hafði verið vísað til sængur í „íþrótta-
höllinni“. Hugðust þeir vera yel út-
sofnir, er þeir skyldu vakna og gefa
gaum að þessu merkilega náttúrufyr-
irbrigði. — Stúlkunum var vísað til
sængur inni í íbúðarhúsinu. Eigi voru
þær yfirleitt áfjáðar í að fara að.sofa,
og fóru þær því í eldhúsið og fengu
ýmislegt matarkyns.
Eftir að hafa kýlt vömbina, sáum
við, að búfræðingarnir voru enn á
fótum, og var efnt til dansleikjar. Ná-
ungi einn Jiandi dragspil af mikilli
list, en öðru hverju voru tónar hans
yfirgnæfðir af hrotum bekkjarbræðra
okkar, sem sváfu svefni hinna réttlátu
í næsta húsi.
Að dansi loknum fóru sumar .stúlk-
urnar að sofa, en aðrar voru seiddar af
gítartónum og undurfögrunr söng úti
í skóla.
Gleymdu þær sér í gleðskap þess-
um, en er þær skyldu halda í háttinn,
var búið að læsa þær úti. Kom það sér
þá vel, að ein var hag'vön á Jressum
slóðurn, og stjórnaði hún förinni, er
hópurinn læddist eins og þjófar gegn-
um íbúð skólastjórans sjálfs, án þess
að vera gripinn af öðru en ótta. —
Næsta morgun spurðist það, að lýður
sá, er leikfimihúsið gisti, lrafði sézt á
nærbrókum einunr saman úti Jíá unr
nóttina. Sagt var, að þeir lrefðu staðið
þar eins og glópar og gónt á tung'lið.
En Jrað er sögn fróðra manná, að
tunglið liafi aldrei verið bjartara og
karlinn í tunglinu aldrei eins lráðskur
og glettnislegur á svip og einnritt Jrá
nótt. Fregnin um nærbrókaförina var
staðfest nreð Jrví, að enn var hrollur
í sveinum, er lagt var af stað í bíti þá
um morguninn. — I annað sinn í ferð
þessari urðunr við Jress vör, að stærð-
fræðilegir útreikningar geta brugðizt.
— Er lagt var af stað, var enn eigi víg-
ljóst og allt hélugrátt, en þann dag,
sem aðra daga ferðarinnar, fengum við
prýðilegt veður. Við höfðunr skanrnra
viðdvöl lrjá útsýnisskífunni við Þing-
völl og skoðuðum umlrverfið.
Doktorinn sagði okkur lrelztu ör-
nefni þar í grennd. — Ekið var unr
Þingvöll til Selfoss, og eftir að lrafa