Muninn - 01.01.1950, Page 1
Útgefandi:
Málfundafélagið
„HUGIN N“
M. A.
MUNINN
Ritstjórn:
Aðalsteinn Sigurðsson,
kennari,
Gunnar Herniannsson,
Sveinn Skorri.
22. árgangur.
Akureyri, janúar 1950
3. tbl.
Baldur Vilhelmsson:
95
Verði þinn
•V 55
Vlljl. . .
Presturinn liélt stutta ræðu. Við
öðru var heldur ekki að búast. Sá látni
hafði aldrei talizt til stórmenna né
heldur, að lians væri getið að neinu
sérstöku. Enginn vissi til, að hann
hefði gert neinum illt; og raunar ekki
gott heldur. Nokkur orð um slysið.
Síðan minnti liann á hættur þær, er
steðja að okkur mönnum, umkomu-
lausum og hjálparvana, allt væri á
valdi drottins, og enginn vissi, hvenær
sú stund rynni upp, er drottni þókn-
aðist að kalla oss héðan. Ekkjan sat
innarlega-í kirkjunni, bein í baki og
liorfði fram. Svipurinn bar vott um
tómlæti. Augnaráðið lítið eitt fjarrænt.
Yngsta barnið sat við hlið hennar og
saug ákaft vísifingur hægri handar,
hafðist þess utan ekkert að. Fyrir kom
þó, að barnið leit upp á guðsmanninn
og gætti furðu í svipnum.
Erindreki drottins á þessari jörð
lauk hlutverki sínu í kirkjugarðinum
með stakri rósemi og þeirri háttvísi, er
ber vott um langa og mikla æfingu.
Líkfylgdin, sem var reyndar mjög fá-
menn, stóð umhverfis og horfði á vél-
rænar hreyfingar kennimannsins, er
liann athafnaði sig á barmi grafarinn-
ar. Flugurnar suðuðu lítið eitt í gras-
inu. Einhvers staðar heyrðist barn
gráta. Kliður af mannamáli barst neð-
an frá höfninni. Annars allt hljótt. Sól
hátt á lofti og heitt í veðri.
Guðsmaðurinn gengur heim með
ekkjunni. Hann ætlar að líta inn í kot-
ið. Barnið verður eftir á túnskikan-
um.
Elzta dóttirin stendur við eldavél-
ina og hitar kaffi. Það hefir verið lagt
á borð. Móðirin tekur við starfanum
og bætir á eldinn, býður prestinum
Erlendur Jónsson:
Smáljóö
í húminu sat ég og hugsaði um dásemdir þær,
sem heimurinn á, eins og dökkeygar meyjar og blóm.
Þá komst þú í hug mér svo heillandi fögur, ó mær,
og heimurinn varð eins og hvert annað glingur og hjóm.
Og fótatak þitt er svo létt eins og leikandi blær.
Þii ert hógláta konan, sem hefir í þúsund ár
horft upp á neyðina’ og látið ei bugast enn.
Þú ert fátæka konan sem gefur og græðir mín sár
og grætur og elskar og dáleiðir hughrausta menn.
Og fyrir allt þetta ég þakka þér, ástin mín,
þó þetta ljóð sé í rauninni ort upp á grín.
sæti á rúminu. Telpan hleypur út.
Ekkjan afsakar húsakynnin og seinlæt-
ið, talar þess utan fátt. Prestur lætur
sér fátt um finnast tal ekkjunnar og
eyðir því. Tvö börn, kornung, leika á
gólfi, en hætta annað slagið og horfa
feimin og lilédræg á guðsmanninn.
Hann er lítið eitt órór, engu líkara en
honum liggi eitthvað á. Dregur upp
tóbaksdósir sínar úr silfri, tekur í nef-
ið, ræskir sig síðan lítið eitt. Ekkjan
fullvissar hann um, að kaffið sé að
hitna. Prestur segir, að nægur sé tím-
inn, lítur samt út um gluggann og yfir
þorpið. Talar eins og við sjálfan sig
um veðurblíðuna. Hávaði varð af leik
barnanna. Móðir þeirra hastar á þau.
Nú er kaffið orðið heitt, og hún hellir
í bollann guðsmannsins. Sjálf drekkur
hún sitt kaffi hjá vélinni. Hún hefir
brugðið_ könnunni aftur yfir eldinn.
Prestur drekkur hægt kaffið, dæsir lít-
ið eitt, því að hann er maður í góðum
holdurn, ræskir sig aftur og talar um
dýrtíð og erfiða tíma, aftur eins og við
sjálfan sig. Konan er þá ekki að blanda
sér í þau mál. Hann lýkur úr bollan-
um, snýtir sér, afþakkar kurteislega
meira kaffi. Skyndilega er eins og hon-
um dottið eitthvað í hug. Hann lýtur
fram á borðið, fitlar með annarri
ltendi við lok dósanna, hagræðir gler-
augunum með hinni, og ekkjan nýtur
þeirrar náðar að fá að heyra, hvað
guðsmanninum liggur á hjarta:
Hreppsnefnd þorpsins hafði komið
sér saman um að senda tvö yngstu
börnin úr plássinu á góð heimili í
sveit. Sjálfur ætlaði hann að taka að
sér elztu telpuna. Hún gæti ef til vill
gert eitthvað til gagns og mannazt að
auki. Hann hafði aðeins viljað vita
lrennar skoðun. Hvort hún hefði nokk-
uð á móti þessu? Þetta yrðu áreiðan-
lega góð heimili, það skyldi hann sjá
um. Og ekkjan, hvað hafði hún að
segja, þar sem hún stóð, lotleg og lítil
við gamla eldavélina? Nú var hún