Muninn - 01.01.1950, Blaðsíða 3

MUNINN
27
um koma.“ „Nei, bíddu augnablik,
það finnst svo mikil lykt út úr mér, ef
ég skyldi mæta einhverjum, sem ég
þekki,“ sagði Gunni og sat kyrr. Sann-
leikurinn var, að hann gat ekki með
góðu rnóti staðið á fætur. Hann var
með svirna og einhverja ónota tilfinn-
ingu í maganum, honum fannst hann
vera dragmáttlaus.
„Hvaða vitleysa, það finnst engin
lykt. Hún hverfur áð minnsta kosti,
þegar þú kemur út.“ Að svo rnæltu
þreif liann í Gunna og reisti hann á
íætur. Gunni reikaði í spori, þó að
liann reyndi að láta sem minnst á því
bera. Þeir komust brátt út á götuna og
gengu niður eftir henni. Líðan Gunna
fór heldur versnandi en hitt. Hann
gekk álútur og þegjandi, en er hann af
tilviljun leit upp sem snöggvast, sá
hann sér til mikillar skelfingar, hvar
Jón, kennarinn lians og formaður í
stúkunni, kom gangandi á móti þeim.
Hann myndi mæta þeim eftir augna-
blik, svo myndi hann að öllum líkind-
um fara að tala eitthvað við hann,
finna af honurn tóbakslyktina og segja
síðan föður hans allt saman. Nei, það
mátti ekki verða. Hann varð að gera
eitthvað til að afstýra þessu. Hann
hnippti því í Halla og dró hann að
búðarglugga þar rétt lijá. Til allrar
ógæfu leit Gunni ekkert í gluggann,
fyrr en þeir voru komnir alveg að
lionum, en svo illa vildi til, að þar
hafði verið raðað til sýnis kvennær-
fÖtum af mörgum tegundum. „Hvað,
livern fjandann viltu vera að glápa á
þetta?“ spurði Halli. Síðan las hann
af stóru spjaldi í glugganum: „Gangið
aðeins í nærklæðum frá nærklæðaverk-
smiðjunni „Hraun og aska h.f.“. Já,
það ættir þú að gera, það myndi eiga
vel við þig. Svona, komdu nú.“ „Nei,
bíddti við. . . . sjáðu sko til. .. . “ byrj-
aði Gunni, en Halli virtist ekki sjá
neitt og þreif hann með sér, en svo
hittist á, að kennarann bar þarna að
einmitt í sömu svifum, og munaði
minnstu, að Jaeir rækju sig á hann.
„Nei, góðan daginn, Gunnsteinn
minn,“ sagði kennarinn, um leið og
hann gaut hornauga til Halla. „Góðan
daginn,“ sagði Gunni dræmt og gætti
sín að anda ekki framan í kennarann,
Jiar sem liann liafði nefkvef og stíflað-
ar nasir og gat því ekki dregið andann
Jiá leiðina. Kennarinn lagði aðra
höndina á öxl lians og sagði síðan:
„Jæja, hvað segir Jiú nú þá. . . . nei,
hvað er þetta, Jiað er reykingalykt af
þér. Þú hefir þó ekki verið að reykja?“
„Ha, reykja? Nei, það er að segja,
jú, nei. ... ég borðaði nefnilega reykt-
an silung í dag.“
„Borðaðir Jiú reyktan silung í dag.
Ja-há, svo að það kom þá tóbaksreyk-
ingalykt af Jiér við Jiað?“ Gunni gat
engu svarað. „Jæja, góði, það verður
ekkert við þessu gert. En mundu bara
að gera það ekki oftar og venja þig
ekki á reykingar. Jæja, en ég þarf nú
að flýta mér. Vertu blessaður.“
Gunni var feginn, að hann skyldi
Jjurfa að flýta sér, Jiví að Jiá losnaði
hann við að hlusta á langa prédikun
um skaðleg áhrif tóbaks á líkama og
Hefirðu lesið reyfara?
Hefirðu nokkurn tíma sökkt þér
niðrí glæparóman, horfið burt úr þess-
um heimi, orðið áhorfandi eða jafnvel
þátttakandi í myrkraverkum? Lesið
þig úrvinda af þreytu og gleymt að
slökkva ljósið, Jiegar þú datzt út af um
miðja nótt með bókina í höndunum?
Dreymt morðingja, sem læðist inn í
Jiakherbergi, eða gamla piparjónku,
sem þig langaði til að leysa upp í sýru,
af því að hún átti milljónir? Nokkurn
tíma fundizt Jiú vera eltur af glæpa-
mönnum, sem ætluðu að myrða þig,
eða lirokkið upp með andfælum, af
því að þér heyrðist einhver læðast eftir
ganginum?
Ef svo er, skilurðu mæta vel Jiað,
sem ég ætla að segja Jiér.
I heilt ár liafði ég lifað og hrærzt í
reyfurum. í heilt ár hafði ég ráfað um
skuggahverfi Lundúnaborgar og und-
irgöng Parísar. í lieilt ár hafði ég ver-
ið glæpamaður í liuganum.
Ef ég mætti manni á afskekktum
stað, gat mér dottið í liug eitthvað
svipað þessu: Hvernig ætli hann brygð-
ist nú við, ef ég réðist á liann? Myndi
hann æpa? Segjum, að ég hefði liníf og
styngi hann í bakið? Kæmist ég undan?
Eða: Skyldi þrjóturinn hafa í huga
að ráðast á mig? Hefir hann skamm-
byssu? Hefir hann hníf?
sál. En hún myndi ábyggilega konia
seinna. Gunni þóttist viss um Jiað, að
kennarinn myndi blaðra Jiessu öllu í
föður hans við fyrsta tækifæri. En allt
í einu datt lionum snjallræði í hug.
Ef hann færi og segði föður sínum frá
þessu sjálfur, myndi hann að öllum
líkindum sleppa við ákúrur að mestu
leyti. Að minnsta kosti væri það betra
en kennarinn yrði fyrstur með frétt-
ina.
Gunni kvaddi Halla í snatri og fór
heim til þess að framkvæma áform
sitt.
Ekki þarf að taka Jiað frain, að
Gunni slapp. Við skulum segja, að það
hafi verið vegna hreinskilninnar.
Busi.
Að vísu hafði skynsemin ekki enn
verið borin ofurliði. Kannski munaði
Jiað minnstu.
— Eg var nýbúinn að hagræða iriér í
dívaninum: breiða sloppinn ofan á
mig og hlaða undir hausinn á mér
þeim tveim púðum, sem ég átti, auk
peysunnar minnar Jiykku, sem óft kom
mér í góðar þarfir, Jiegar kalt var.
Þetta hafði verið erfiður dagur í skól-
anum, og nú ætlaði ég að veita mér
Jiann unað að sofa dálitla stund, hvílá
mig í tvo til þrjá tíma. Enda var ég nú
loksins búinn að koma mér svo vel
fyrir í herberginu, sem ég hafði flutt í
fyrir fjórum dögum, að Jiað var hægt
að láta fara vel um sig. Það var á efstu
hæð í gömlu timburhúsi í miðjum
bænum. í húsinu Jiekkti ég engan og
vissi ekki enn, hverjir bjuggu í næstu
herbergjum. Þó hafði ég grun um, að
Jiað væri yfirleitt einhleypt fólk. Hús-
ráðandi var gömul kona, undarleg á
svip. Hún horfði aldrei á mann, lreld-
ur í gegnum mann. Ég hugði gott til
glóðarinnar að vera svona hátt uppi.
Kunningjar, sem oft áttu erindi um
götuna, myndu þá ekki nenna áð
ónáða mig. Umgangur var ekki mikill
í húsinu. Enda kom það sér vel. Það
brakaði í hverju tré Jiegar gengið var
um. Stundum hafði ég að vísu vaknað
um miðjar nætur, þegar fólk af næstu
Erlenclur Jónsson:
Morð á efstu hæð