Muninn - 01.01.1950, Blaðsíða 4

28
MUNINN
herbergjum var að koma lieim. En það
læddist á tánum til að vekja engan og
Jiafði ailtaf mjög hljótt um sig.
Og nú var ég búinn að koma mér
vel fyrir, sokkinn í mjúkan dívaninn.
Ég virti fyrir mér herbergið. Það var
Iireinlegt og vistlegt. Mátulega stórt
fyrir tvo. Fjandi hafði ég verið liepp-
inn að ná í það. Leigan var auðvitað
nokkuð há. Kannski of há fyrir mig.
Ég gat þá sparað mér annan munað.
Ég mældi það með augunum. Bar það
saman við herbergin, sem ég hafði áð-
ur haft. Já, víst var það þægilegt. Loft-
ið var ljósgult á lit, svo til nýmálað.
Veggfóðrið var einnig nýlegt. Allt í
einu kom ég auga á ofurlítinn dökkan
blett yfir dyrunum. Ég fór að velta
fyrir mér, hvernig á honum gæti stað-
ið. Ég minntist þess ekki, að ég hefði
tekið eftir honum áður. Hann var að-
eins örfáa sentimetra fyrir ofan dyrn-
ar og stakk einkennilega í stúf við
þetta ljósa, hreina veggfóður. Áður en
ég kæmist að nokkurri niðurstöðu með
hann, heyrði ég, að gengið var upp
stigann. Gat ég ekki betur heyrt, en
það væri kerlingin. Þótt ég væri ekki
búinn að vera lengi í húsinu, var ég
farinn að þekkja fótatak hennar. Þetta
hljóðlega, silalega fótatak. Ég heyrði,
livernig hún leið eftir ganginum.
Loks stanzaði hún við dyrnar hjá mér
og barði hæversklega tvö högg. Bezt að
láta hana halda, að ég hafi sofið, liugs-
aði ég, og var dálítið seinn til að segja
kom inn. Ég nuddaði á mér augun til
að gera mig svefnlegan. Hún læddist
inn fyrir, bauð góðan dag og bað mig
að afsaka ónæðið. Hún hefði nú ekki
ætlað sér að vekja mig. Hún lokaði
hurðinni mjög varlega á eftir sér, en
sleppti ekki húninum.
— Jæja, sagði hún, hvernig kanntu
nú við þig í þessari vistarveru?
— O, aldeilis prýðilega, svaraði ég,
stigarnir bara helzti margir. Og svo
pressaði ég upp úr mér hlátur, til að
hún móðgaðist ekki. Hún glotti hálf-
gert og leit í kringum sig, eins og hún
væri að athuga, hvort allt væri ekki í
lagi. Ég sá, að hún var að búa sig undir
að segja eitthvað, sennilega að hugsa,
hvernig hún ætti að koma orðum að
því. Annars virtist hún að engu flana.
Hún var ein af því fólki, sem aldrei
liggur á.
— Það var nú ekki meiningin að
vera neitt uppáþrengjandi, sagði hún
með hægð, en svo er mál með vexti, að
það er þarna piltur, sem þú munt
sennilega kannast við. Hann er þarna
í skólanum og stendur nú uppi alveg
húsnæðislaus, auminginn. Ég ætla
náttúrlega ekki að leggja neitt að þér,
en þú sparaðir þér þó helminginn af
húsaleigunni, ef þú tækir hann hingað
til þín. Ég held þetta sé mesti prýðis-
piltur. Hann sagðist kannast við þig
og feginn vilja vera með þér, ef þú
kærðir þig um hann. Svo leit hún í
gegnum mig, fast og rannsakandi.
— Hver er maðurinn? Leyfði ég
mér að spyrja.
— Hann heitir Árni Árnason, svar-
aði konan.
Ég kannaðist undir eins við hann.
Hann var einum bekk fyrir neðan
mig, talinn allra almennilegasti ná-
ungi. Sjálfur hafði ég mjög sjaldan tal-
að við hann.
Þetta var þá erindi kerlingar. Ég
Iiafði nú eiginlega ætlað mér að búa
einn þennan vetur, en þegar ég heyrði
hana nefna húsaleiguna, fóru að renna
á mig tvær grímur. Og ef til þess kæmi,
að ég færi að taka einhvern í herbergið
til mín, þá var líklega ekki hægt að
hugsa sér betri mann en Árna. Eftir
nokkra yfirvegun komst ég að raun
um, að ég gerði rétt að svara þessu ját-
andi. Var svo ákveðið, að Árni flytti til
mín strax daginn eftir.
En það fór öðruvísi en ætlað var.
Árni flutti aldrei til mín. Ég hitti hann
daginn eftir og taldi þá víst, að hann
ætlaði að koma. En þá sagðist hann
vera búinn að fá annað húsnæði. Síð-
an leit hann á mig hálfglottandi, en ]ió
var, sem ég gæti lesið einhverja með-
aumkun út úr svip hans. Hann sagði:
— Og þú ætlar að vera þarna í vet-
ur?
Ég kvað já við. Meira töluðum við
ekki. Ég var feginn í aðra röndina, það
var í öllu falli bezt að vera einn, fyrst
maður var á annað borð kominn í
svona rólegt hús.
Um kvöldið, þegar ég var kominn
inn, gekk ég um gólf, eins og ég er
vanur. Ég man ekki, hvað ég var að
hugsa um. Ég man það eitt, að ég var
í þungum þönkum, sennilega hefir
það verið eitthvað viðvíkjandi nám-
inu, þegar ég tók allt í einu eftir þess-
um bölvuðum bletti þarna yfir dyr-
unum. Það getur verið, að það hafi
verið meira af forvitni en þrifnaði,
þá var ég með allan hugann við efna-
fræðina, að ég steig upp á stól með
hnífinn minn í hendinni, einráðinn
að rannsaka, að minnsta kosti, hvort
bletturinn væri óafmáanlegur þarna
af veggnum. Þegar ég var búinn að
rýna í hann nokkra stund, komst ég
að svo skemmtilegri niðurstöðu, að ég
gat ekki varizt því að brosa. Ég gat
ekki betur séð, en þetta væri blóð —
storkið blóð. Einum brandaranum
eftir annan skaut upp í kollinum á
mér: Hér hefði náttúrlega verið fram-
ið morð, á því léki enginn vafi. Þetta
hlyti að vera mjög dularfullt hús, allt
fullt af morðingjum og bófum. Maður
yrði sjálfsagt að ganga með skamm-
byssu á sér. Þarna hefði ég fengið
prýðistækifæri til að gerast spæjari.
Ég, sjálfmenntaður efnafræðingur eins
og Sherlock Holmes. Auðvitað gengju
þessir þrjótar ljósum logum um húsið.
Sennilega stæði kerlingin á bak við
allt saman.
Jæja, ég náði mér í eitthvað gutl, ég
man ekki, hvort það var blekeyðir eða
hvað til að reyna að ná blettinum af,
og skömmu síðar fór ég að sofa. Senni-
lega hefði ég sofið jafnvært þessa nótt
sem aðrar, ef ekki hefði verið gengið
nokkru harkalegar eftir ganginum en
venja var til í þessu húsi. Ég glaðvakn-
aði og gat ekki sofnað aftur, eftir að
allt var dottið í dúnalogn. Sá, sem
varð til að vekja mig, var ekki að koma
heim af næturrölti. Hann var að fara
út og gekk nokkuð hvatlega. Sennilega
einhvers konar næturvörður að verða
of seinn á vaktina, liugsaði ég.
En andvakan geymir margt í skauti
sér. Ég veit ekki, hvort ég á að kalla
það ótta eða hvað. En það settist ein-
liver órói að mér. Einhver óhugnan-
leiki og vanmáttarkennd gagnvart
hinu dularfulla. Nú stóð þessi blettur
fyrir hugskotssjónum mér eins og eitt-
hvað tákn eða aðvörun, sem ég yrði að
hlýða í tíma. Er ekki einkennilegt,
hvernig nóttin getur umhverft hlutun-
um? Svo mundi ég allt í einu eftir
þessu, sem Árni hafði sagt við mig um
daginn, eða öllu heldur, hvernig hann
hafði sagt það. Gat ekki verið eitthvað
óhreint við þetta allt saman? Gat ekki
verið, að Árni hefði hætt við þetta af