Muninn - 01.02.1950, Page 1
Útgefandi:
MálfundafélagiS
M. A.
„H U G I N N“
MUNINN
Ritstjórn:
Aðalsteinn Sigurðsson,
kennari,
Gunnar Hermannsson,
Sveinn Skorri.
22. árgangur.
Akureyri, febrúar 1950
4. tbl.
Áslaug Brynjólfsdóttir:
Á HÓTEL KEA
Úíf! Nei — það dugir ekki að geisp„
og gína yfir þessari latínu lengur. —
Stend jafnt á gati, þótt ég haldi svona
áfram.
Ætti ég að ráðast á þýzkuna? — Nei,
það yrði líka árangurslaust. — Get
engu komið inn í minn þykka haus að
þessu sinni. — Hann er eins og blý-
klumpur í kvöld. Þessi forsmán.
Út — „Út vil ek,“ mælti Snorri, sá
snillingsmaður. Eg vil líka út.
„Hálló! Kom inn! Kom inn! Nei,
sæl og blessuð, sæl og blessuð. Ert þú
bara komin, Gunna? Komstu með
Heklu áðan?“
„Já,“ svaraði Gunna, þegar hún
komst að.
Ég verð að skjóta því hér inn í, að
Gunna er mjög góð vinkona mín aust-
an af landi. Indælis telpa, Gunna,
bæði góð og falleg. Átján ára. Er nú
komin hingað og ætlar að setiast í 3.
bekk G. A.
„Ég kem beina leið til þín,“ sagði
Gunna enn fremur. „Farangur minn
er um borð í ITeklu enn þá. Ég fæ,
sem sé, ekki inni í húsinu, sem ég ætla
að búa í, fyrr en að viku liðinni. Verð
að búa á hóteli þangað til. Og nú lang-
ar mig til að biðja þig að leiðbeina
mér, hvert ég ætti helzt að snúa mér.
Ég er svo ókunnug hérna.“
„Velkomið, allt í lagi lagsi,“ hrópaði
ég ég himinlifandi. „Þú býrð auðvitað
á Hótel KEA þessa viku, hvergi betra.
Var einmitt í þann veginn að skreppa
út, þegar þú komst.“
„K.E.A.,“ sagði Gunna spyrjandi, og
augun í henni stækkuðu um helming.
„Iv.E.A., er Jaað ekki kaupfélagsverzl-
unin hérna? Ætlastu til, að ég búi
þar?“
„Vertu alveg róleg, góða mín,“
mælti ég íbyggin. „Ég skal segja þér
þaÓ, að K.E.A. er ýmislegt í þessum
bæ, eða lieldur þú, að það sé aðeins
ljögra hæða verzlunarhús á horninu
við Kaupvangsstræti? Onei. Öll Jerú-
salem er áföst norðan við, og ]>ar hefir
Tómas skrifstofu. Og svo er K.E.A. öll
röðin upp með Kaupvangsstræti bæði
að norðan og sunnan og inn með
Halnarstræti að vestan. Já, og K.E.A.
lengst suður í bæ, uppi á brekku, úti
í Brekkugötu, niðri á Tanga og út um
allar eyrar. Heldurðu svo, að ég geti
hvergi holað þér niður lijá K.E.A.?“
Gunna leit á mig brosandi, en Jdó
hálf vandræðaleg og sagðist nú minn-
ast þess, að K.E.A. liefði látið reisa
hótel og ræki [aað af myndarskap.
„Já, jrað var lóðið,“ skrapp út úr
mér. „Og af Jwí að ég hefi ekki upp á
neitt að bjóða hér heima, skal ég koma
með Jóér þangað, og mun þér })á verða
sjón sögu ríkari.“
Það gengur greiðlega að fá herbergi
handa Gunnu á hótelinu, því að gestir
eru fáir í bænum um þennan tíma árs,
þegar ekkert er um að vera, livorki
héraðsfundir né önnur meiri háttar
mannamót.
Og við Iröldum af stað upp á her-
bergi nr. 37, sem okkur hefir verið
vísað á.
„Hei, Gaukur. Hvað ert Jrú að slæp-
ast. Er fullt inni í sal?“ segi ég.
Gaukur situr frammi í hægindastóli
á annarri hæð og les dagblað. Ég kynni
hann fyrir Gunnu. „Snáðinn, sem ég
skrifaði Jrér, að allt virtist vita, [rótt
hann aldrei læsi.“
Af gömlunr vana geng ég rakleitt að
stóra speglinum, greiði nrér og stein-
gleynri, að ég er leiðbeinandi hér, Jrar
til ég heyri undrunarstunur Gunnu,
sem ekki hefir veitt speglinunr athygli,
heldur stendur fyrir framan teikni-
nryndir Kjarvals og virðir þær lrug-
fangin fyrir sér.
„Sérðu, hvað býr margt í svip þessa
öldungs? Hvaða mynd finnst þér ann-
ars bezt?“ segir hún.
„Þær eru allar góðar, en Jressi er þó
bezt,“ svara ég og bendi á spegilmynd
mína. ,,Komdu!“ Ég treysti mér ekki í
neina listgagnrýni.
Uppi á fjórðu hæð konrunr við inn
í lrerbergið, senr er einkar vistlegt, og
nrá lieita, að Gunna verði orðlaus yfir,
live allt er lrér nreð miklunr glæsibrag,
stílfagurt, hreinlegt og jafnframt Jrægi-
legt.
Gluggatjöldin dumbrauð, en rúm-
ábreiðan og setan í stólnum fagurblá-
ar. Þessir skápar og handlaugin.
„Er svona fínt á öllum herbergjun-
uin?“
Ég svara spurningunr Gunnu frenr-
ur hógvær: „Sumum fylgja baðlrer-
bergi. öðrum iitlir snyrtiklefar. Mér
finnst þessi blái litur of skær. En elsku
dúfan, ertu ekki að sálast úr hungri?
Við getum hvort senr þú vilt heldur,
hringt eftir þernu og látið færa okkur
eitthvað upp, eða farið niður í veit-
ingasal. Það er nrúsík niðri og fullt af
fólki, skólakrakkar og — annars ræður
þú.“
Gunna hikar við og spyr, hvort ekki
séu allir svo fínir, lrvort hún þurfi ekki
að lrafa fataskipti, en ég bið lrana í öll-
unr bænunr að lrafa ekki áhyggjur út af
klæðaburði sínunr. Það verði líklega
nóg glápt á lrana, Jrar senr hún sé ó-
kunnug í bænum, þó að hún sé ekki
áberandi vel klædd.
„Þarna er lítill salur.“ Ég bendi í
áttina til Rotary-salarins. „Þar höldum
við stundum upp á afnræli bekkjar-
systkiira okkar. Pöntum kaffi og
rjómatertur og fáunr síðan að dansa.“