Muninn - 01.02.1950, Blaðsíða 8

40
M U N I N iV
Úr skólanum
Stríð í rúminu.
Þá er febrúarmánuður að hverfa til
feðra sinna, og í tilefni af því hefir
sólin laumazt ofurlítið hærra upp á
himininn, en þó er hún tæplega kom-
in upp yfir fjöllin ennþá. Dagarnir
lengjast smám saman, og ef til vill
hefir það meiri áhrif á okkur en við
gerum okkur grein fyrir. Það er ævin-
lega erfitt að vakna á morgnana, eink-
um þó í skammdeginu. Þá grúfir
svartamyrkur yfir öllu, svo að menn
sjá naumast til að vakna. Þetta er svo
algengt fyrirbrigði, að það ætti að vera
óþarfi að útskýra það nánar. Flestir
þekkja þetta af eigin raun, og eflaust
Iiafa margir orðið að heyja harða bar-
áttu í rúminu á morgnana, tvísýna
baráttu, sem annað hvort liefir endað
með glæsilegum sigri eða lirapallegum
ósigri. En er daginn tekur að lengja,
er sem allt jjetta veitist léttara.
Vekjaraklukkur.
Vekjaraklukkan er mikilvægt tæki í
þessari baráttu okkar. Það er vafasamt
Iivort nokkur hlutur vinnur eins van-
Jrakklátt verk og einmitt hún. En jrað
má venjast henni eins og hverju öðru
og jafnvel svo, að menn hætta að taka
tillit til hennar. Er þá ekki að spyrja
að afleiðingunum. Þegar svo er komið,
að klukkan ein megnar ekki að hrífa
menn burt úr draumalandinu, verður
að grípa til ýmissa ráða. Hafa ýmsir
verið furðu snjallir á Jrví sviði. Hel/.ta
ráðið hefir verið að láta klukkuna
standa á einhverjum hlut, sem gellur
hátt við, þegar hún hringir, svo sem
Jrvottaskál eða öðru álíka. Þetta ráð
getur ætíð brugðizt. Allra mestu hug-
vitsmennirnir hafa fengið sér stóra og
öfluga rafmagnsbjöllu með heilmikl-
um útbúnaði og tengt síðan allt við
klukkugarminn. Þetta kvað hafa gelizt
öllu betur, en ekki líður á löngu unz
menn verða algjörlega ónæmir fyrir
öllurn hávaða og myndu ekki vakna,
þótt hleypt væri af hundrað fallbyss-
um. Sumir eru líka með þeim ósköp-
um gerðir, að þeir stöðva hina fögru
tónlist vekjaraklukkunnar allt of
snemma, þannig að þeir hverfa burt
úr draumalandinu aðeins um stund-
arsakir. Helzta ráðið fyrir þá er, að
korna klukkunni fyrir sem allra lengst
frá rúminu, svo að þeir vakni fullkom-
lega, þegar þeir rjúka fram úr til að
stöðva ófögnuðinn. Þetta ráð hefir
gefið góða raun að sögn Jreirra, sem
reynt liafa.
Gott ráð fyrir þá, sem gengur illa
að vakna á morgnana.
Þá er enn eitt nýtt ráð, sem nem-
andi einn hér úr skólanum notaði ný-
lega með prýðilegum árangri. Þess
skal þó getið, að það var eingöngu
fundið upp með „happa og glappa“-
aðferðinni svokölluðu.
Segist honum þannig frá: ,,Ég fór
að hátta seint á sunnudagskvöldi, dró
upp vekjaraklukkuna mína, mesta
kjörgrip, og stillti hana á hálfátta.
Rétt þegar ég var í Jrann veginn að
sofna, hrökk ég upp. Ég rnundi allt í
einu eftir Jrví, að ég átti eftir að hrein-
rita stíl fyrir morgundaginn. Ég náði í
stílabókina og byrjaði að færa inn stíl-
inn nteð mesta ákafa. En Jjá varð penn-
inn þurr, eins og ævinlega, þegar mað-
ur er að flýta sér. Ég þurfti því að ná
í stóru blekbyttuna, sem ég keypti í
„Eddu“ um daginn, til þess að fylla
hann. Ég nennti svo ekki að ganga frá
þessu aftur og skildi Joví allt draslið
eftir á borðinu. Jæja, svo sofnaði ég,
en mér fannst ekki líða nema örstutt
stund, Jaangað til fjandans klukkan
hringdi. Ég J^reii hana og hristi dug-
lega í bræði minni. — Og sjá, hendur
mínar og andlit, rúmfötin og allt, allt
varð kolsvart, og einhver kaldur vökvi
rann niður bringuna á mér. Við þetta
glaðvaknaði ég auðvitað. Þetta hafði
J}á ekki verið klukkan, sem ég hafði
verið að lnista, heldur stóra blek'bytt-
an, sem ég hafði skilið eftir á borðinu
um nóttina. Ég var næstum |r\ í orðinn
of seinn í skólann, því að ég var heil-
lengi að ná því mesta framan úr mér,
og ég gat varla tali/.t til hvítra manna
Jrá um morguninn.“
Þetta er nokkuð kostnaðarsöm og
fyrirhafnarmikil aðlerð. Að minnsta
kosti er vissara að stilla klukkuna á
sjö til j)ess að gefa sér nægan tíma til
að Jdvo sér.----
Snjórinn og listagildi hans.
Þá er snjórinn kominn, og hafa.
margir því notað tækifærið og skropp-
ið á skíði þessa dagana. Einstaka bekk-
ir hafa farið upp í Útgarð, en ekki hef-
ir það þó verið skipulagt ennþá, Jrann-
ið að bekkirnir hafi farið upp eftir
hver á eftir öðrum til dvalar um á-
kveðinn tíma. Ef til vill verður það
seinna. — Það er annars athugunar-
vert, hve snjórinn vekur ólíkar til-
hneigingar hjá mönnum. Suntir verða
gripnir íþróttaæði, „sportidiótisma",.
og hlaupa upp um fjöll og firnindL
með skíði neðan í löppunum.
Hjá öðrum vekur snjórinn hina.
skapandi listamannshæfileika, og hvar-
vetna rísa upp snjókerlingar til vitnis
um þetta. Núna Jæssa dagana getur að
líta undurfagrar líkneskjur, sem prýða
umhverfi skólans til nrikilla muna.
Önnur stendur fyrir framan heima-
vistarhúsið nýja, þar sem „Páll passar
hundrað á hörðu“. Hin gætir inn-
gangsins á „beitarhúsin", öllum veg-
faröndum til hrellingar, einkum er
kvölda tekur. Án efa hafa listamenn
þeir, sem hér lögðu hönd á plóginn,
skapað þær í eigin mynd. En eins og
allir listelskir og listfróðir menn geta
séð, eru Jretta hin mestu listaverk og
minna einna helzt á „Venus frá Will-
endorf" í fljótu bragði séð.
Enn er einn flokkur ótalinn, en það
eru þeir, sem hagnýta sér snjóinn á
hernaðarlega vísu. Um leið og þessir
menn sjá snjó, fara jreir að hnoða úr
honum kúlur og henda í náungann.
Auðvitað erti Jreir öllum til ama og
leiðinda nema sjálfum sér.
Bolludagurinn.
Boliudagurinn er mesti sældardag-
ur, einkum fyrir kennarana. Sumir
bekkirnir keyptu bollur í tugatali og
reistu stærðar pýramída úr öllu sam-
an uppi á kennaraborðinu. Voru því-
næst haldnar heljarmiklar átvei/lur,
og líklega hefir lystin hjá lærifeðrun-
um verið tekin að réna, er líða tók að
hádegi, a. m. k. hjá þeim, sem voru
svo heppnir að lenda í slíkum veizl-
um. — Svo virtist, sem bollurnar ykju
])or og Jrrótt nemendanna, því að Jtað
var allróstusamt á göngunum. Menn
úr öllurn þyngdarflokkum flugu í loft
upp, og þótt skcimm sé frá að segja,
mátti einnig sjá kvenfólk fljúga ])ar
með. Fréttamaður.