Muninn - 01.03.1950, Qupperneq 2

42
M U N I N N
ingarnar, sem standa í Víggirðinga-
garðinum svonefnda.
A hæðinni, sem Péturskirkjan stend-
ur á, liggur elzti borgarhlutinn. Um-
hveriis hana standa enn að mestu hin-
ar gömlu víggirðingar borgarinnar, en
eru nú vaxnar vafningsviði. Setja þær
mjög sérkennilegan svip á umhverfið
og eru mikil prýði.
Örskammt frá torginu Place du
Bourg de Four, uppi á hæðinni, stend-
ur alþjóða stúdentagarðurinn, þar sem
ég var svo heppinn að fá að clveljast
þau tvö sumur, sem ég var í þessari
borg.
Það, sem einkurn hvatti mig til
þess að fara til Genf, var tæki-
færið, sem mér bauðst til þess að nota
sumarfríið til þess að læra svolítið í
hinu frábæra máli, frönskunni, og
kynnast um leið mér áður ókunnum
hluta þessa kynlega lands, sem byggt er
af fjórum þjóðum, sem allar halda
máli sínu og menningu, óáreitt af
hinum. — Háskólinn í Genf heldur
námskeið í frönsku yfir sumarmánuð-
ina fyrir alla, sem vilja. Safnast því fólk
af allra ólíkasta tagi þangað til þess að
sækja þau. A stúdentagarðinum voru
um fjörutíu íbúar, og stundum kom
það fyrir, að við, sem sátum við sama
borð, vorum af 10—12 þjóðernum.
Eins og ég sagði, voru námskeið þessi
fyrir hvern, sem er, og voru menn því
mjög misjafnlega undirbúnir. Kunnu
sumir þó nokkuð en aðrir nær ekkert,
svo að mörgum varð lieldur orðfátt, er
þeir áttu að fara að skýra franskan
texta á frönsku í fyrsta sinn. Kennslan
stóð yfir til hádegis, en síðari hluta
dagsins fóru flestir niður á baðstað
með bækur sínar og lásu þar. — Á
laugardögum var ekki kennt, og not-
uðu því flestir helgina til þess að fara
í lengri eða skemmri ferðalög um ná-
grennið, ýmist í Sviss eða Frakklandi.
Einkum var það vinsælt ferðalag að
ganga á Saléve því að víðsýni er þaðan
frábærlega rnikið yfir Genfarvatnið,
norður til Júrafjalla og austur til
Mont Blanc. — Við Genfarvatn er ákaf-
lega fallegt, einkum þegar líður á
haustið og vínberjaklasarnir ætla að
sliga vínviðinn undan þunga sínum og
skógurinn tekur á sig liina undursam-
legustu liti. Enginn, sem hefir kynnst
þessari friðsælu og fallegu borg, mun
nokkru sinni gleyma henni.
HUGLEIÐINGAR
Ef þú, lesandi góður, leggur ein-
hvern tíma leið þína inn í hið glæsta
veitingahús við mynni gilsins síðari
hluta dags, þá mun það varla bregðast,
að augum þínum mæti hugþekk sýn. J
kringum raðir af hvítklæddum borð-
um situr fólk að kaffidrykkju. Þetta
er snyrtilegt fólk, vel klætt og ánægju-
legt ásýndum.
Kaffilykt og tóbakssterkja blanda
andrúmsloftið og mynda indæla ang-
an, æsandi og róandi í senn.
Glamur af matarílátum rennur
saman við lágværan samræðukliðinn,
en dökkklæddar seljur og svifléttar
ganga um beina.
I lofti loga rafkyndlar, en gólfið
blikar sem vatn á heiðum vordegi.
Þarna er ungt og fjörugt fólk. Þessi
gæfulegi æskuskari er jafn sérkenn-
ancli fyrir þennan stað og gamalmenn-
in eru sérkennandi fyrir húsið hið efra
með turnunum tveim. Æska og elli
hafa víst aldrei átt samleið, en oft mun
skammt á milli.
Þarna er ætíð friður og ró. Réttvís-
in fær furðusjaldan tækifæri til að
seilast með járnhramma sína hingað
inn. „Hvað veldur?“ myndi kannske
einhverjum verða á að spyrja. Er æska
vorrar aldar svona gersneydd öllum
breyzkleikum forfeðra sinna, eða eru
hér einhverjar hömlur að verki?
Ef til vill kemur hér hvort tveggja
til greina að einhverju leyti, en við
skulum láta það liggja á milli hluta.
Einn kunningi minn heimsótti mig
fyrir nokkrum dögum, og bar þá ýmis-
legt á góma hjá okkur. Ég skal taka
það fram strax, að hann er í eðli sínu
ákaflega aðfinnslusamur, en reynslan
hefir þó jafnan sýnt mér, að aðfinnslur
hans eru sjaldan ástæðulausar. Þegar
við höfðum komið okkur þægilega fyr-
ir í hægindastólunum að lokinni kaffi-
drykkju og tendrað vindlingana,
ræskti vinur minn sig og blés blásvört-
um reykjarmekki út í loftið og sagði:
„Já, já, mér ofbýður veröldin í dag
með öllum hennar ln ikalegu dásemd-
um.“ Hann þagnar andartak og starir
hugsandi fram fyrir sig. Byrjunin hjá
honum boðar gott, það þekki ég af
fyrri reynslu. Nú er honum mikið
niðri fyrir, þess vegna þegi ég. Brátt
lreldur hann áfram: „Ég ætlaði að fá
mér kaffi áðan, en kaffihúsið var fullt,
alveg troðfullt. Ég furðaði mig á því,
hvað þessu fólki getur þótt kaffið
þarna gott, og þó er eins og það renni
ekki beinlínis ljúflega niður, stundum
virðist það taka margar klukkustund-
ir. Þetta er annars undarlegur hópur.
Hvers vegna er hann þarna á hverjum
degi? Hann ætti þó vissulega að hafa
öðrum plöggum að sinna. Það er svo
ónáttúrlegt, að sprotar nýgræðingsins
skuli teygja sig úr sólskininu í skugg-
ann, — eða finnst þér það ekki?“ Ég
kinkaði kolli til samþykkis. Og enn
helclur hann áfram: „Þessa fólks bíða
þó vissulega aðrar ábyi'gðarmeiri at-
hafnir í framtíðinni en það nú virðist
helzt leggja stund á. Eða eru þetta ekki
komandi brautryðjendur og leiðtogar-
Ja, — ef ekki þetta fólk, hvaða fólk þá?
Eða er það mögulegt, að þessar mann-
eskjur öðlist nægilegan þroska og vits-
muni yfir rjúkandi kaffi og vindling-
um einu saman? Ef til vill. Tímarnir
eru breyttir. Framfarir hafa orðið á
öllu og í öllu milli himins og jarðar,
mannskepnan hefir ekki orðið útund-
an. En eingöngu kaffi og vindlingar —
nei, það getur ekki verið nóg. Velferð
atkomenda vorra byggist á andlegum
þroska og hæfni þessa fólks, þess vegna
eigum við þá kröfu til þess, að það
haldi sig einhvers staðar annars staðar
en jrarna, svo framarlega, að ekki sé
reiknað með, að þetta séu allt húsvana
og vegvilltir flækingar. — En það eru
til stoltir sveinar og meyjar í þessum
skara, sem eru sér þess meðvitandi, að
þeim eru ýmsir vegir færir, sem öðrum
verður hrösult á. Það er vel búið, að
hafa tíma og fleira til að sitja yíir korg
og eimyrju hálfan daginn, eða svo virð-
ist sunnun. Að vísu hafa ýmsir bjart-
sýnismenn haldið því fram, að hægt sé
að sitja við þessar kræsingar hálfan
daginn fyrir aðeins svolítið á aðra
krónu, ef vel sé á haldið, en það er nú
sama. Þetta þykir samt fínt, að minnsta
kosti gera það ekki allir. Sumir virðast
reyndar þrífast sæmilega á þessu fóðri,
andlega, en ég held það sé blekking,
það hlýtur að vera blekking. Þó hefir
heyrzt, að oft sé spaklega mælt, þegar