Muninn - 01.03.1950, Side 8

48
MUNINN
Brynjar V'aldemarsson:
r’
Utbu rðu r
Nóttin var ömurleg. Úti geisaði
stórhríðin í allri sinni miskunnarlausu
grimmd, eins og hún getur verst orðið.
Stormurinn hnykkti húsinu til, svo að
það lnikti í öllu og brakaði. Það var
eins og hann væri árangurslaust að
grípa í gamla húskumbaldann, en
missti jafnóðum tökin. Og hjallurinn
ískraði og ýldi, svo að smaug gegnum
rnerg og bein. Ég reyndi að halda á
mér liita með því að vefja utan um
mig spjörunum og breiða sængina upp
fyrir höfuð, en það stoðaði ekkert. Það
var sama, hvernig ég hnipraði mig
saman, harkan var svo mikil, að hún
smó gegnum allt. Skyndilega hrökk ég
við. Mér fannst ég heyra ógreinilegt
hljóð fyrir utan gluggann minn. Ég
settist upp og hlustaði, en heyrði ekk-
ert, ekkert nema hvæsið í vindinum og
hríðarhljóðið á glugganum og brakið
í húsinu. Það marraði í hverri sperru
svo lengi og illkvittnislega, að mér stóð
ógn af. Ég lagði mig út af aftur. Ekki
hafði ég legið nema skamma liríð, er
ég heyrði sama hljóðið á ný. . . . Nú
heyrði ég, hvað það var. Sár og sker-
andi barnsgrátur rauf hryllingslegt
draugalag hríðarinnar. Ég stökk á fæt-
ur og læddist út að glugganum. Það
sást ekkert út um hann fyrir fönn: Ég
lagði eyrað við rúðuna, en gat ekkert
heyrt. Samt sem áður leið mér illa.
Ógurlegur geigur læddist inn í sál
mína — Klara og Halla----------
Skyldu þær hafa náð byggðum, áður
en liann skall saman? Ég stóð stundar-
korn kyrr á gólfinu og íhugaði, hvað
ætti að taka til bragðs. Hugur minn
var svo í uppnámi, að ég veitti kuld-
anum enga athygli. Ég, sem hafði
rekið þær burtu um morguninn. Ég
hafði hugsað um þetta allan daginn
og verið öðru hverju að því kominn
að lilaupa á eftir þeim, en alltaf hætt
við það, þar sem ég vonaði, að þær
kæmust til næstu bæja hjálparlaust.
Það var ekkert hægt að gera. Ég þorði
ekki að opna dyrnar, bæði vegna veð-
urofsans og skelfingarinnar, sem hafði
gripið mig. Ég skreiddist aftur upp í
bólið og kúrði mig niður. Ég reyndi
að sofna, en myndinni af Klöru skaut
ætíð upp fyrir hugskotssjónum mín-
um, þegar ég ætlaði að festa blund.
Mér fannst hún koma til mín brosandi
og sýna mér eitthvert gullið sitt og
spyija mig á sínu bjagaða barnamáli,
livoi i mér þætti það ekki fallegt. Lítið,
brosindi barnshöfuð, með ljóst,
hrokkið hár og brún augu, sein oftast
lýstu glettni og sakleysi, en gátu orðið
svo barnslega hrygg. Ég veit ekki, hvað
lengi ég lá þannig andvaka, en allt í
einu fannst mér einhver standa á
miðju gólfinu og horfa á mig. Ég leit
upp og rýndi út í myrkrið, en gat ekki
komið auga á neitt. Ég lagði við hlust-
irnar, ef ég gæti heyrt andardrátt, en
heyrði ekkert nema minn eigin lijart-
slátt og gnauðið í vindinum. Ég fann
aðeins, að eitthvað horfði á mig, og ég
fann augnaráð þess hvíla á mér, sorg-
mætt og biðjandi. Ég vissi, að það var
barn, ég veit ekki hvernig. Ég var svo
hræddur, að ég gat ekki hreyft mig,
ekki fyrr en ég fann, að þessi vera var
snúin við og á leið í áttina til dyranna.
Ég heyrði ekkert fótatak, en fann þó,
hvernig brakaði í gólfinu. í einhverju
fáti ætlaði ég að hlaupa á eítir henni,
en sneri skyndilega við, er ég heyrði
einhvern hávaða úti fyrir glugganum
bak við mig. Ég sá tvær dökkar rákir
mótaðar í hvítan snjóinn á einni rúð-
unni. Síðan komu tvær hendur í ljós,
sem scpuðu mjöllinni frá glugganum.
Ég hopaði aftur á bak, og ég held, að
ég hafi rekið upp óp um leið, og ég
fann fætur mína rekast í eitthvað, og
ég féll á gólfið.
Þegar ég vaknaði við aftur, var ég í
ókunnu húsi. Sterkan þef lagði á móti
mér, sjúkrahúslykt. Ég var einn. Ég
reyndi að rifja upp fyrir mér, hvernig
ég væri kominn þangað, en höfuðið á
mér var blýþungt, og allur var ég svo
máttlaus, að ég féll þegar út af og
sofnaði.
Yfir dögunum, sem í hönd fóru,
hvílir þokuhjúpur gleymskunnar. Ein-
staka atburðir skjóta kollinum upp úr
hinni dapurlegu myrku auðn þessa
tímabils. Presturinn, sem kom, sagði
mér frá afdrifum barnsins míns og
konunnar, sem ég unni. Þær höfðu
báðar fundizt undir glugganum á kof-
anum okkar, lielfrosnar. Móðirin
hafði hniprað sig saman upp að veggn-
um með dótturina í fanginu. Þannig
hafði verið komið að þeim, nokkru
eftir að hríðinni slotaði. Þá hafði ég
einnig fundizt, nær dauða en lífi, inni
í kofanum og verið fluttur hingað.
Ég hygg, að ég hafi ekki gert mér grein
fyrir því, sem gerzt hafði, þegar í stað,
en þegar það rann npp fyrir mér,
hvernig hag mínum var komið, vakn-
aði samvizkubitið og lét ríða á mér
hnútasvipu sína, svo að ég fékk engan
frið. Nótt og dag var ég ofsóttur af
als konar ímyndunum, svo að mér var
varnað svefns með öllu, og ef ég sofn-
aði einhverja stund, hrökk ég upp með
andfælum við það, að mér fannst ég
vera kominn upp í kofann minn og
einhver stara á mig utan úr myrkrinu.
Loks gat ég flutt burtu og heim.
Þessi slitrótta frásögn var meðal
annarra blaða, sem fundust í fórum
eins sjúklings vors, sem nú er nýlega
látinn. Hafði hann dvalið hér um ára-
tugi og þjáðzt af þeirri tegund geð-
veiki, er einkum lýsir sér í þunglyndi
og sjálfsásökun, og er það ótrúlegt.
hvað slíkir menn geta hugsað upp,
eins og sést á því, er vér birtum hér
að ofan.
1. apríl
Fengu þá VI. bekkingar M. „ideu“, aldr-
ei þessu vant.
Fóru þeir niður í undirheima skólans
með allt sitt hafurtask og hugðust gabba
læriföður sinn.
Tókst svo illa til, að þeir voru læstir inni
ásamt kennaranum, sem von bráðar forð-
aði sér út um gluggann.
Fljótlega birtist ásjóna annars læriföður
á skjánum, og skreið sá inn.
Nú voru góð ráð dýr. Fómaði einn
hinna fjölvísu megingjörð sinni, var hún
bundin í handfang hurðarinnar; lauk
þeirri björgunartilraun svo, að kennar-
inn sleit hana.
Stuttu síðar var lýðnum hleypt út, urðu
þá róstur miklar á ganginum, og höfum
vér spurt, að brækur þess fórnfúsa hafi leg-
ið í valnum.
Prentverk Odds Björnssonar h/f 1950.