Muninn - 01.04.1950, Blaðsíða 4

52
M U N I N N
Hvernig er hljóðið í þeini í verk-
fræðideildinni?
— Voðalega drunga'egt, þeir kvaria
óskaplega, þykir það miklu verra en í
stærðfræðideildinni hér, og er þá mik-
ið sagt.
Segðu okkur eitthvað um félagslífið
í Háskólanum.
— Félagslíf er mikið. Iþróttafélag
og félög í hverri deild, t. d. Mímir
meðal þeirra, senr lesa íslenzk fræði.
Pólitísku félögin eru fjögur, en starf-
semi þeirra er mér ókimn.
Oss rekur í rogastanz. Nú varstu
ekki í framboði í haust?
— Var ek víst.
H venær öðlaðist þú pólitíska nátt-
úru?
— Aldrei, ég hefi alltaf verið póli-
tískt viðrini, ég gerði það aðeins fyrir
kunningja minn að vera á listanum.
Ég álít, að úrslitin fari heldur ekki eft-
ir því, hvað góðir rnenn eru í fram-
boði, heldur er kosið af pólitískri trú.
(Þetta segir Baldur auðvitað, af því að
hans listi vann lítið á). Það má til
dæmis geta þess, að af efstu mönnum
Vökulistans talaði enginn á framboðs-
fundinum.
Er Þorvaldur Ari ekki skær pólitísk
stjarna?
— F.kki áberandi, það er þá ef til
vill mest inn á við. '
Hefir Arni Sig. alveg lagt niður póli-
tískar stólræður sínar?
— Já, það má telja, að það liafi hann
gert. Hann predikar aðeins trú á guð ,
í stað Stalins áður.
Hver virðist þér mestur munurinn
á náminu hér og Háskólanáminu?
— Mesti aðstöðumunurinn liggur í
frelsinu, og mætti mikið segja um
þetta frelsi. Ég álít, að það sé mjög
mikilvægt, en jafnframt hættulegt. Því
að við erum eins og kálfar, sem kom-
urn út í sólskinið í fyrsta sinn. Breyt-
ingin er svo snögg, að það þarf sterka
skapgerð til að standast hana, og það
er engin furða, þó að sumir fari í
hundana í Háskólanum.
Ég álít, að það eigi að gefa mönnum
smám saman meira frelsi og skilyrði til
sjálfsnáms í efstu bekkjum mennta-
skólanna.annars verður breytingin allt
of snögg.
Já, við erum þér alveg sammála,
Baldur, en kanntu ekki að fræða okk- heilsa upp í skólann, bæði kennurun- Vertu blessaður, Baldur, og við
ur meira? um og svo gömlum og nýjum skóla- þökkum þér kærlega fyrir upplýsing-
— Ekki það ég man, ég bið bara að systkinum. Verið þið svo blessaðir. arnar. Gunnar og Skorri.
ERLEND UR JÓNSSON:
TVÖ LJÓÐ
Að endingu
Sú stund mun koma, að krafinn ertu svars,
þú kemst ekki undan því, þótt feginn viljir.
Þá stoðar ekkert., ekkert, þótt þú skiljir
annarleika þíns gamla hugarfars.
Að lofa bót og betrun er of seint,
er bræður þínir geta við þig ráðið.
Þá muntu í fyrsta skipti skilja háðið
í sköpun heimsins: Því er til þín beint.
Gættu þín, rnaður, mögnuð er sú víma,
sem mótað hefir þína fyrri leið. .
Bittu nú endi á þitt gönuskeið.
Já, það er betra að forðast fall í tíma,
sem fráleitt reynist þér of erfið þraut.
Þú veizt ei fyrr en farinn ert á braut.
Að liðnum vetri
Ó, komdu nú vor, og vermdu mí hug minn að nýju,
þú veizt ekki, hvað ég hef beðið þín óþreyjufullur.
Og timinn, sem gefur og tekur svo allt saman frá oss,
hann tók þig lika og skildi mann dapran eftir.
Og minningar þinar, sem aðeins ýfa vor djúpu,
ógrónu sár. En ég veit, að tní kemurðu aftur.
Eg véit það, sem eitt sinn fer, á ekki að koma til baka,
og ekkert er niiskunnarlausara mð oss en timinn.
Eti vor, sem færðir oss fögtmð líðandi stundar
og fylltir huga vorn svimandi löngun og gleði,
mí kemurðu aftur og ekkert tekur þig frá mér,
ekkert, á tneðati þií varir.
Og þá mun að nýju hinn eilífi ilmandi dagur
tneð útsprungin blótn og mádaðar freistandi varir
kveðja sér hljóðs, og að nýju tnttn sötigur þinn sefa
sorgir þeirra’ allra, sem minningin kvelttr og grcetir.
Og þá tnun um bjartar, brosandi, vorlangar nætur
birtast það andlit, setn fcerir þér ástina að nýju.
vs_