Muninn - 01.04.1950, Blaðsíða 6

54
Magtiús Óskcirssun:
Svipmyndir úr
Eg var á Siglufirði núna um pásk-
ana Iijá kunningja mínum, sem l)auð
mér þangað, til þess meðal annars að
horfa á landsmót skíðamanna. Að vísu
hafði ég ætlað að verja páskaleyfinu
til annars, þ. e. upplestrar, en þegar ég
fékk þetta ágæta boð, varð sú áætlun
bráðkvödd.
Við fórum með Esjunni til Siglu-
fjarðar, kunningi minn og ég. Á mánu-
dagskvöldið, þegar ln'm átti að leggja
af stað, var orðið krökkt af farþeguní
á skipsfjöl. Flestir voru klefalausir og
höfðust því við í göngunum og á þil-
farinu. Eg ráfaði um og virti fyrir mér
söfnuðinn. Hann var ærið mislitur.
— Mest bar á sólbrenndu skíðafólki,
væntanlegum landsmótskeppendum.
Einnig brá fyrir fölleitum andlitum
skólapilta á leið heim í páskaleyfi. Eg
var alltaf að rekast á kunningja, liina
ólíklegustu menn. Nei, fari það nú
alveg. . . . var ekki Sæmundur kominn
þarna? Og Trausti Helgi. }a, margt
getur skemmtilegt skeð. „Nú þykja
mér flestir sótraftar á sjó dregnir,"
sagði Sæmundur, um leið og hann
kont auga á okkur.
Rétt í því kom borðalagður yfir-
maður og tilkynnti, að brottför skips-
ins væri frestað til kl. 4. Vakti það ó-
ánægju allra, einkum þeirra, sem lnis-
næðislausir voru. Eg var svo lánssamur
að hafa náð í klefa og taldi því ráðleg-
ast að koma sér í bólið þegar og reyna
að vera sofnaður, er skipið legði af
stað. . . .
í þröngum göngunum á leið til klef-
ans var ég stöðvaður af tveim náung-
um, sem gengu eins og skipið væri
þegar farið að velta. „Áttu eldspýtu.-'''
spurði annar þeirra, langur sláni og
ntjór. Nei, ég átti ekki eldspýtu. „Það
gerir ekkert til,“ sagði hinn. „Eg heti
braggann til Jóa fyrir fullt og allt,
ætla að minnsta kosti að búa þar, þang-
að til ég fæ húsnæði annars staðar.
Löngu seinna frétti ég, að lögreglan
hefði komið, skömmu eltir að ég flulti.
Einkaíbúð lokað vegna ólifnaðar og
kvartana frá nágrönnunum.
Siglufjarðarför
nefnilega kveikjara." Hann dró gríðar-
stóran vindlakveikjara upp úr vasan-
um og hóf árangurslausar tilraunir við
að kteikja á honum. Sá langi hafði ó-
trii á fyrirtækinu. Hann sneri sér að
mér og sagði með sannfæringu: „Hann
getur þetta aldrei. Sko þetta er enginn
kveikjari, þetta helvíti. Þetta er bara
slökkvari."
Þegar ég hafði fundið klefann, hátt-
aði ég í flýti og lagði mig til svefns, en
svaf heldur slitrótt í fyrstu. Einn klefa-
félaganna hafði, að því er virtist af
riddaraskap og fórnfýsi, eftirlátið hús-
næðislausri skíðameyju helming hvílu
sinnar. Hinn helminginn hafði hann
sjálfur.
Hálfsofandi heyrði ég við og við
masið í honum: „Skíðaengillinn minn,
þú ert heimsmeistari í bruni, svigi og
stökki og . . . . “
Þegar ég vaknaði morguninn eftir,
vorum við að leggjast upp að bryggju
á Siglufirði. Kalt var í veðri, hvasst og
fremur hryssingslegt.
Við héldum beina leið heim til
kunningja rníns. Þar var okkur tekið
með mestu virktum og allt gert til þess
að láta okkur líða vel. Var svo allan
þann tíma, sem ég dvaldist þar.
Á Siglufirði var mikill snjór og
menn heldur daufir í dálkinn.
Einstaka bjartsýnismenn mátti samt
linna þar, eins og t. d. veitingamann-
inn, sem seldi ís í pappaöskjum alla-
hríðardagana.
Á skírdag hófst skíðamótið. —
Skemmtileg keppni var í flestum
greinum þess. Einstök afrek hirði ég
ekki að rekja, en um þau getið þið
sjálfsagt fengið að vita hjá einhverjum
sekúndufræðingi í íþróttamálum.
Reykvíkingar sendu fjölmennustu
sveit keppenda á mót þetta, þar :í
meðal nokkrar stúlkur. Þær héldu
uppi heiðri þeirra. — Akureyringai
sendu meðal annars göngusveit. en
hún kom ekki að marki. Þá vantaði
góðan áburð. Og svo segja menn. að
ekki sé þörf fyrir áburðarverksmiðju
á Akureyri.
Siglfirðingar eiga óvenjufáa af-
burðamenn á skíðum ntina. Gæti það
M U NINN
ekki staðið í einhverju óþekktu sam-
bandi \ ið síldarleysið að undanförnu?
Menn \ ita svo lítið um þessa síld. (Það
er heldur ekki ,,normal“, að Akureyr-
ingar skuli allt í einu vera farnir að
vinna þá i ,,bridge“).
Á Siglufirði sáum \ið einnig fint-
Ieikasýningu. Liprir náungar gerðu
þar ævintýralegar sveiflur á svifslá,
þangað til hún brotnaði.
Á páskadag gerði stórhríð, svo að
fresta varð skíðamótinu. Varð það til
þess, að við, sem þurftum að fara með
Herðubreið á þriðjudag, urðum af
skemmtilegustu keppni mótsins, stökk-
inu. Sumir voru þ\ í í súru skapi, begar
lagt var af stað frá Siglufirði. Og l’leiri
bættust fljótlega \ið í þann hóp. Sj<>-
veikin sá um það. Er skennnst frá því
að segja, að hún herjaði grimmdarlega
og eirði fáum.
Einu sinni, þegar ég stóð aftur á
þilfari, heyrði ég taut og formælingar
fyrir aftan mig. Ég leit við. Virðulegur
forstjóri frá Akureyri starði þar hálf-
boginn á gula klessu á þilfarinu og
muldraði vonleysislega: „Þar fóru
eggin.“
Þegar kom inn á Eyjafjörð, tók
veðrið að skána, og til Akureyrar kom-
uin við í glampandi sólskini síðari
hluta þriðjudags.
Þórarinn Guðmundsson:
SOFÐU, VINA
Sofðu, vina, sœtt og rótt,
söngur hljóðnar þýður,
guð á himnum góða nótt
gefi þér, er húmið hljótt
luegt um himinsveg að heimi liður.
Við skulum ekki vaka þá,
vœrð á blóm er hnigin,
fellur allt i friðsœlt dá,
fuglar blunda greinum á,
hinztu geislar hárauð lita skýin.
Látum okkur léttan blund
leiða, vina, á draumsins brautum.
Ljósalands á laufgri grund
Ijúfa skulum eiga stund,
gleyma megum dagsins þrautum.
Látum okkur léttan blund
leiða, vina, á draumsins brautum.