Muninn - 01.04.1950, Blaðsíða 11

59
M U N I N N
STEFÁN AÐALSTEINSSON:
Tvísýn keppni
Það er oft gaman að vera í sveit. Og
unglingunum er það hollt, bæði and-
lega og líkamlega, því að þá er engin
hætta á, að þeir lendi í sollinum og
spillingunni; sem grefur um sig í bæj-
unum.
Þetta segja a. m. k. þeir eldri og
reyndari, og vonandi er ekki ástæða
til að rengja þá.
En það er nú ekki alltaf jafn-gaman
fyrir nítján ára garnla stráka að vera
uppi í afskekktri sveit, ekki sízt ef ekki
er hægt að hitta fyrir stúlku á sínu reki
í margra mílna fjarlægð og fjörutíu til
fimmtíu kílómetrar eru til næsta sam-
komustaðar.
En þannig var ástatt fyrir Jóni og
Gunnari. Þeir voru jafnaldrar.
Jón átti heima á Grund, austan
Hofsár, en Gunnar á Brekku, vestan
hennar, en Hóll er á milli þessara
bæja, einnig að vestan.
Það var því ekki nerna eðlilegt að
lifnaði yfir þeim, er þeir fréttu, að
komin væri kaupakona að Hóli, 18 ára
gömul.
Gunnar hafði á liendi póstferðir frá
Brekku inn að Grund og kom við á
Hóli í báðum leiðum.
Hann hafði því ágæta aðstöðu til að
komast í kunningsskap við stúlkuna,
enda er ekki ósennilegt, að liann hafi
haft hug á því.
En Jón fór oft yfir að Hóli í sendi-
ferðir, og vitanlega greip hann fyrsta
tækifæri, sem gafst, til að fara þangað,
eftir að nýja kaupakonan var komin.
Hún var í meðallagi há, hvorki
grönn né gildvaxin, en svaraði sér vel,
fremur lagleg í andliti og með mikið,
kolsvart hár.
Jón varð henni brátt málkunnugur
og leizt, satt að segja, hreint ekki svo
illa á hana.
Þá var á Hóli kaupamaður, Einar að
nafni, og stakk hann eitt sinn upp á
því við Jón að þau Sigga, en svo var
kaupakonan kölluð, kæmu yfir að
Grund einhvern dag í lieimsókn. Ekki
þótti Jóni það bráðónýtt, og svo var
dagurinn ákveðinn. Hann rann upp á
tilsettum tíma, en veðrið var leiðin-
legt, þokuslæðingur á fjöllunum og
rigningarsuddi.
Um hádegið glaðnaði samt til, og þá
sást til gestanna úti í dalnum. En þeg-
ar til kom, voru þeir einum fleiri en
við hafði verið búizt, því að Gunnar
hafði átt að koma í póstferð þennan
dag og slegizt í för með þeim. Var þeim
síðan boðið inn og farið að spjalla um
hitt og þetta, unz Einar stakk upp á
því, að þau Sigga fengju hesta og færu
suður að Hofi, næsta bæ, en þar var
hann fæddur og uppalinn.
Jón var fús til þess að ná í hesta og
bauðzt þegar til fylgdar, og Gunna,
systir hans, ákvað að slást í hópinn.
Þá var komið að þeim tíma, er
Gunnar skyldi snúa við til þess að
koma bréfum út í Brekku, en þar beið
aðalpósturinn hans.
En þar eð auðséð var, að hann lang-
aði til að fara með þeim suður eftir,
bauð Ingvar, bróðir Jóns, honum að
fara með bréfin fyrir hann úteftir, svo
að hann gæti komizt með suður að
Hofi, og varð það úr.
Ekki líkaði Jóni samt þetta alls
kostar vel, en þó varð þar við að sitja.
Var síðan riðið úr hlaði suðiir að
Hofi. Bóndanum þar þótti þar vera
gott fylgdarlið með einni kaupakonu
og bauð henni þegar til sín næsta sum-
ar fyrir gott kaup, „því að strákarnir
verða altaf að koma hingað öðru
hverju, og þá er hægt að hafa einhver
not af þeim um leið“, sagði liann og
var e. t. v. ekki langt frá sannleikanum.
Síðan fóru þau stiður dalinn að
skoða hann og komu aftur að Hofi,
þegar birtu var tekið að bregða, en
höfðu þar skannna viðdvöl og héldu
síðan út að Grund.
Það þóti Jóni ískyggilegt, að Gunn-
ar vildi lielzt alltaf vera á hlið við
Siggu til þess að geta talað við hana,
án þess að hin heyrðu, og alltaf, þegar
færi gafst, reyndi liann að koma klárn-
um, sem Gunnar var á. niður í götuna
fyrir aftan sig, en sínum upp á götu-
bakkann — \ ið hliðina á SiggU.
Gekk svo um hríð, að hvorugum
veitti betur, en Einar og Gunna voru
ýmist á undan eða eftir og virtust
skemmta sér vel.
Þegar út í Grund kom, var Ingvar
kominn aftur að utan, og Einar var
fljótur að flvtja honum i’regnir af
ferðalaginu.
Þeim þremur, Siggu, Gunnari og
Einari, skyldi síðan fylgt á hestum út
á móts við Hól, en þar var dragferja á
ánni, og var Jón fús til þess, en Ingvar
fylgdi Einari út fyrir túnfót til þess að
sjá, hvernig áframhaldið yrði.
En nú var farið að þykkna í Jóni út
af öllum hrakförunum, og þegar allir
voru komnir á.bak og út tyrir tún, sló
hann í og þeysti í kapp við F.inar á
undan hinum. En þegar þeim varð
litið við, var þau Gunnar og. Siggu
hvergi að sjá. Jón sneri þegar við, ef
ske kynni, að Sigga hefði dottið af baki
— hún var óvön á liesti — og sá þá
brátt, hvað um var að vera. Hestur
Siggu hafði tekið sprett, þegar þeir
Einar hleyptu, og lá við, að Sigga dytti
af baki, því að það var laust gyrt á
hestinum. En Gunnar hafði verið í
námunda og séð, hvað verða vildi, og
tekizt með snarræði að forða slysi og
stóð nú og gyrti betur á klárnum.
„Mikill þó fjandans klaufaskapur
að fara að þeysa þetta," tautaði Jón
við sjálfan sig. Honum var auðsjáan-
lega ekkert um það gefið, að Gunnar
slægi sjálfan sig til riddara vegna
heimskupara hans.
Jón ákvað nú að leika sama leikinn
og fyrr, en nú var komið kapp í Gunn-
ar, og í hvert skipti sem hann fór hall-
oka, kom Einar að hliðinni á honum
og hvíslaði: „Þú ætlar þó ekki að láta
fara svona með þig, drengur?" Og Jrá
var honum ekki lengi að hitna í
hamsi.
Hann danglaði með hendinni í lend-
ina á klárnum og sagði:
„Áfram með þig, Jarpur, áfram með
þíg-“
En Jóni var mikið í mun að láta
ekki í minni pokann, og úr þessu varð
viðstöðulaus þeysireið alla leið að ferj-
unni, én Einar kom á eftir og hafði
gaman af.