Muninn - 01.11.1951, Blaðsíða 5

MUNINN
5
Knattspyrnuþáttur
leikmönnunum sýndi Axel beztan
leik.
VI. bekkur.
Liðinu hefir stöðugt farið hrakandi
frá því í III. bekk. Það var ekki fyrr
en í síðasta leik þess við V. bekk, að
einhver mynd var komin á. Anton og
Hreggviður eru langbeztu liðsmenn-
irnir. Ingi er góður í markinu, en
hann lék aðeins tvo leiki með því.
---o----
íþróttahúsið var opnað þann 20.
október til kvöldæfinga á vegurn
í. M. A. Inga Rúna Ingólfsdóttir,
Hermann Stefánsson og Jónas Snæ-
björnsson liafa sýnt félaginu þann vel-
vilja að sjá um búsið meðan á æfing-
um stendur. Vonazt er til, að nem-
endur sæki vel tímana og þjálfi sig
sem bezt fyrir blakmótið, sem að for-
fallalausu hefst úr miðjum nóvember.
Frá fyrra ári. F.ftir að síðasta blað
kom út, voru þessar keppnir:
Skógarboðldaupið fór fram 14. maí,
og tóku allir bekkir þátt í Jíví nema
I. bekkur. Úrslit urðu þau, að V.
bekkur sigraði á 3.54.0 mín., 2. varð
IV. bekkur, 3. varð III. bekkur,
4. varð II. bekkur. VI. bekkur varð
eftir í viðbragðinu og hljóp ekki.
í. M. A. tók {oátt í Maí-boðhlaup-
inu, sem báð var 7. maí, beið ósigur
og varð nr. 3.
Hraðkeppnismót Akureyrar í knatt-
Æpyrnu var háð 20. maí; í. M. A.
sendi lið til keppninnar, sem stóð sig
með ágætum og varð 'hraðkeppni-
meistari. Gerði jafntefli við Þór, 1:1,
eftir framlengingu, en sigraði á hlut-
kesti. Lék síðan við K. A. og sigraði
með 2:0.
---o----
Breylingar á blakreglum.
Stjórn í. M. A. hefir í samráði við
blaknefnd gert eftirfarandi breyting-
ar: F.nginn leikur er lengii en 3 geim,
og 2 unnin geim nægja til sigurs.
Standi leikur 9:9, Jiiarf annað liðið
að slá niður 2 bolta í röð til að fá
sigrað andstæðinga sína, er því bolta-
fjöldinn ekki takmarkaður, þegar svo
ber til.
• Hér á dögunum átti sér stað all-
kynlegur kappleikur. Attust Jiar við
kennarar og kappar úr 6. bekk S.
Hafði þó áður verið boðaður slíkur
leikur, en er á átti að herða, brast
flótti í lið kennara, og hurfu sumir úr
bænum, svo að ei varð af honum í það
sinn. Loks, er leikar skyldu hefjast,
var saman kominn múgur mikill, er
hugðist sjá hér hrapallega útreið
kennara og æpa á þá ókvæðisorð, því
slíkt veitir fróun hrelldum sálum.
Konni nú kapparnir „marsérandi",
en á undan gekk Rúmbi og þandi har-
monikuræfil, er háfði Joað hlutverk að
blása kjarki í kempurnar, því liver er
svá linur, að lifni ei við, ef leikið er
hergöngulag? Þarna gat að líta ein-
kennilegt fyrirbrigði: Vora lærifeður
sem fornar frjálsræðishetjur, uppfyllt-
ar af anda Islendingasagnanna og hald-
andi sig vígmannlega. Brosti nú marg-
ur og leyndi því ei, er hann leit læri-
manninn, leggi hans og litla virðing.
Stærðfræði-stynjendurnir voru hins
vegar í sínum einkennisbúningi, þótt
þeir beri hann nú allt of sjaldan. Þótti
mörgum náttfötin þeirra rétti klæðn-
aður og fara vel við syfjuleg og sauðar-
leg andlitin. Var nú liðum raðað,
og þurfti Ingi Rúna að brosa ltlítt í
allar áttir til hinna ímynduðu ljós-
myndara, en hinir kapparnir létu sér
nægja að belgja út brjóstið og setja
magann svolítið inn. Voru kennarar
litlu liðfærri en náttfatamenn, og var
inspector í liði þeirra. Reyndist liann
hættulegur báðum aðilum. Var nú
blásið og byrjað, og komu nú fram
margir óþekktir eiginleikar. Ottó og
Gísli voru beztir í bði kennara, Ottó
gamalkunnur knattspyrnukappi, en
Gísli gerði óvænta lukku. Sýndi hann
feikna hlaupamátt, og kom sér vel æf-
ingin að elta rollurnar í Svarfaðardal.
Geystist Gísli um völlinn, valkvrju
líkur, og barðist um boltann, bæði við
með- og mótherja. Ottó gat sér frægð
fyrir fádæma heljarstökk, og kom hon-
um þar vel sá kattlegi eiginleiki að
koma alltaf niður á lappirnar. í nátt-
fötunum naut sín bezt eirkollur Dan-
íel, enda er lians aðal-,,hobby“ að sofa.
Inspector platearum var beztur í Javí
liði, stóð sem jarðfastur steinn, jDÓtt
aðrir yltu umhverfis. Gutti gerðist all-
athafnasamur og sýndi fádæma virð-
ingarleysi, ruddist hann áfram rymj-
andi og reyndi að láta kennarana
finna til nærveru sinnar all-óþyrmi-
lega. Svá var og um fleiri. Gerðu þeir
sér far urn að greiða aftur gamlar
skuldir, og skein hefndarjaorsti úr and-
liti hinna æstustu. Inspector scholae
var dálítið viðsjárverður, því að hann
gleymdi gjarnan, að hann var í liði
kennara, en ekki 6. bekkinga. Tók
hann boltann af hverjum sem var og
ruddist með hann áfram, unz liann
féll um pilsin, en sá var endir á öllum
lians afrekum. Svipað má segja um
Stefán Karlsson, hinn unga kennara,
er spígsporaði um völlinn í Skotapilsi
og með montprik, gaf hann 6. bekkj-
armeyjum auga í laumi. — Þegar liann
náði í boltann, sem sjaldan var, spark-
aði hann honum út af eða í loft upp
og lét sig litlu varða, hvar niður kænti.
Hermann náði einu sinni í knöttinn,
og liafði það einkennilegan aðdrag-
anda. Boltinn barst til fóta Guðmund-
ar B., sem skaut með maksimal-þrýst-
ingi, og lenti knötturinn í pípuhatt
kroppatemjara kvennanna, svo að
hann gleymdi að brosa, og féll hattur-
inn og knötturinn rétt við fætur Her-
manns, sem \ar önnum kafinn við að
laga pilsið og spegla sig í gljáfægðum
skónum. Hermann leit hróðugur í
kringum sig og spyrnti knettinum í
næsta náttfatamann, en við það féll
blettur á skóna, og skipti Hermann
sér ei meir af leiknum eftir jjað. Jó-
hann Hlíðar gat að líta þar, sem hann
fórnaði höndum og virtist blessa bolt-
ann, er liann fór fram hjá, en aldrei
drap hann við honum fæti.
Líða tók nú á leikinn, og fór mark-
manni náttfatamanna mjög að kólna,
því að enginn skortur var á aðgerða-
leysi, en veður hryssingslegt. Dró hann
loðhúfu sína niður fyrir eyru og barði
sér til hita. Við hitt markið var þó Iíf
í tuskunum, og var Friðrik þar til
varnar; stóð hann sig með slíkri prýði,
að það hefði átt að ,,tollera“ liann, en
H. ér A.