Muninn - 01.12.1951, Blaðsíða 9

MUNINN
15
Starf mitt síðastliðið sumar
4. bekkur S. a-lið.
Þessu liði er af mjög mörgum spáð
sigri, en þó er ómögulegt að segja,
hvað á eftir að gerast. Liðið er geysi-
sterkt, leikur þess er samt of einhæf-
ur, þar sem hann er allur byggður upp
með það fyrir augum, að Friðleifur
reki smiðshöggið á verkið, hann er að
vísu bezti maður liðsins og tvímæla-
laust hættulegasti útherji í skólanum.
Fullur árangur næst ekki, þar sem
jafn heilsteypt framlína er fyrir hendi,
fyrr en hún er notuð jafnar, þótt
óhjákvæmilega sé leikið mest á be/.ta
manninn. Sverrir, Sveinn og Vilh jálm-
ur eru nrjög góðir.
4. bekkur S. b-lið.
Arangurinn hefir til þessa orðið sá
sami og hjá 4. M. Það má segja liðinu
til hróss, að framfarir hafa orðið mikl-
ar, enda veitti ekki af.
3. tíekkur A.
Liðið er eitt lieilsteypasta og lipr-
asta lið mótsins og virðist ekkert
skorta, nema meiri kraft. Ef það riðl-
ast lítið eða ekkert á næstu árum, er
óhætt að spá Jrví glæstri framtíð.
Stefán er einna beztur, annars er varla
hægt að segja, að nokkur taki öðrum
fram.
3. bekkur B.
Nýliðar Jreir, er liðið skipa, tóku
geysilegum framforum, einkum Krist-
inn. Árangurinn er sá, að vel má við
una.
2. bekkur A.
Iiáði harðvítuga baráttu við U.-
deildina um 14. sætið í mótinu og
sigraði.
2. bekkur B.
Liðinu tókst oft vel upp og sýndi Jrá
allgóðan leik. Einkum var það frant-
línan, er stóð sig vel.
U.-cleild.
Það var ekki við því búizt, að U.-
deildin tæki upp á því að vinna stór-
sigra. En svo fór sem fór: 5. S. b-lið
varð að lúta í lægra haldi fyrir henni
eina hrynu.
Blakmót kvenna átti að fara fram
fyrir jól, en af sömu ástæðum, og
karlamótið dróst, er því lrestað, þar til
að loknu jólaleyfi. A ir H
Um kvöldið átti að halda kveðju-
samsæti fyrir ísfirzku handknattleiks-
stúlkurnar. Þá skyldi þeirn Jrökkuð
koman og sá velvilji, sem Jrær sýndu
Siglfirðingum með því að gera ekki
alveg út af við sjö blómarósir úr bæn-
um. Við Hanna höktum suður Tún-
götu með strigaskóna dinglandi á öxl-
unum og reyndum að sjá ekki háðs-
glott samborgara vorra og heyra ekki,
[regar strákarnir hrópuðu: „Þarrra
koma handboltahetjurnar!!!“ Það var
nú Jrað. Ekki höfðu Jreir hlotið högg
á mænukylfuna eins og Hanna eða
skollið á malarvöll í allri sinni lengd
eins og ég.
„Við förum inn til Svölu og þvoum
okkur,“ sagði Hanna.
Ég kinkaði kolli og kreisti sand og
grjótmylsnu út úr sárum í lófunum.
Er við höfðum lokið við að Jrvo af
okkur mestu aur- og blóðleðjuna,
klæddumst við pilsum og héldum
heimleiðis. Þá varð Jrað, að við mætt-
um Gvendi, en hann hefir undraverð
áhrif á síldarstúlkurnar hjá söltunar-
stöðinni „Nöf h.f." Ef Gvendur sýnir
sig einhvers staðar í námunda við
dvalarstaði stúlknanna, hlaupa þær til
og þrífa síldarpilsin í einum grænum.
„Flýttu |)ér heim, Einar Hálfdáns
kemur með þrjú hundruð tunnur kl.
6!“ hrópaði hann, um leið og hann
hjólaði fram hjá okkur með tvöföld-
um hraða. (ileði mín yfir iregn þess-
ari stóð skamrna stund. Helaumt lméð
minnti mig áþreifanlega á tilveru sína,
Jx-gar ég ætlaðið að herða gönguna,
og mér \ arð um leið litið á skinnlausa
og rilna lófana. Dálaglegt að vera öll
flakandi í sárum og limlest, ef síldar-
hrota kæmi. Nú, og gúnrmívettlinga-
laus varð ég að r era, ]>ví að mér láðist
að kaupa þá, og í dag var sunnudagur.
Já, sunnudeginum 8. júlí á því Irerr-
ans ári 1951 gleymi ég seint.
Nú, lesandi góður, bregðum við
okkur niður á bryggju ,en Jrar er allt
á ferð og flugi. Stúlkurnar koma þjót-
andi í fyrirferðarmiklum síldarpilsum
með rauða neftóbaksklúta bundna um
lrárið og blikandi kuta í liöndum sér.
Þessi duttlungafulli, silfraði fiskur var
nú óvenjusnemma á ferðinni og flutti
með sér fögur fyrirheit og glæstar vor-
ir eins og endranær. Silfrað hreistrið
varð að peningaseðlum, sem flugu
niður í \asa skólapiltsins, skólastiilk-
unnar, húsmóðurinnar eða heimilis-
föðurins. Voru þetta hin lögru fyrir-
heit? Því miður kemst enginn af án
peninga, og J^eir stjórna heiminum,
en allt um Jrað er ágóðinn ekki Jrað
eina, sem telst til tekna í síldarvinn-
unni. Hún úthlutar öllum hæfilegum
skammti af góðu skapi, hreysti og
þrótti.
Nú hættum við öllum vangaveltum,
því að verkstjórinn helir hrópað:
„Byrjið!" Hendur og hnífar ganga ótt
og títt. Mig logsvíður í lófana, þegar
bleytan og saltið vætla inn í sárin, og
ekki er ég burðugri, Jregar ég fer að
leggja niður í tunnuna. Norðlendings-
eðlið bannar mér að kvarta, því að við
hlið mér eru vestfirzkar konur, en þær
ertt með afburðum harðar af sér og
hamhleypur til allra verka.
Vestfirzku sjómennirnir tala við
okkur, [regar hlé er á lönduninni, og
nú ríkir vestfirzkan.
„Sæl vertu, Jrú ert þá komin í síld-
aratið aftur, eða ætlarðu að verða búð-
arloka eins og í fyrra?“
Eg svara því neitandi, segi, að það
sé heilsusamlegra að vera í síld.
Bernódus er á sama máli, en segi'.
síðan: „Égátti að skila heilsu frá Óla."
„Óla?"
„Nú er hann farinn að búa, karl-
anginn."
\'ið spjöllum um Óla og búskap-
inn, en jrað er ekki fyrr en Berni ei
farinn, að ég man, liver Óli er.
Eg er hálfri tunnu á undan þeim
vestfirzku, heli vanann og hraðann
fram yfir, en þær þráast við og rernb-
ast sem þær mögulega geta.
Þegar líða tekur á nóttina, sækii
svonefndttr svefngalsi á fólkið. Ég
tralla, hleyp um planið og leysi svunt-
urnar af stúlkunum. Þær vestfirzku
hafa jafnað metin, og ein þeirra kallai
á Gvend til Jress að taka tunnu frá sér.
Hann læst ekki finna vasann, sent
síldarmerkin eru látin í, og tefur um
stund fyrir henni með flaðri þessu.
„Mikill andsk. . . . prakkari er hann