Muninn - 01.01.1952, Blaðsíða 6

24
MUNINN
DANSLEIKURINN
Það rigndi um nóttina, en um morg-
uninn stytti upp að nafninu til. Grá
þoka hvíldi yfir jörðinni. Allir hlutir
voru blautir og slepjulegir. Öðru
hverju þutu nístingskaldar vindhvið-
ur yfir, annars var logn. Með hverri
vindhviðu sleit aðeins úr, svo að fötin
utan á manni urðu rök og ónotaleg.
Fyrri hluta dagsins var mjög dauft
yfir okkur í „grúsinni". Okkur varð
tíðlitið á klukkuna. Tíminn virtist
ekkert dragnast áfram. Lengi vel not-
uðum við ekki hléin, sem urðu miili
bílanna, til að leggjast niður, eins og
við vorum vanir. Það var allt svo
blautt og forugt. Eftir því sem við
blotnuðum meira og óhreinkuðumst,
urðu jieir fleiri og fleiri, sem kærðu
sig kollótta um aur og bleytu og
fleygðu sér flötum í mölina, unz allir
voru farnir að leggjast niður.
Upp úr hádeginu tók að lifna yfir
okkur. Okkur til happs sprakk slanga
í hjólbarða annárs bílsins, og bílstjór-
inn þurfti að Jíma, Á meðan hann var
að því, höfðum við langar hvíldir.
Komu nú upp fjörugar samræður í
„grúsinni". Þeir garnli Jón og Kobbi
lentu í hörkurifrildi um stjórnmál, og
skemmtum við okkur konunglega við
að hlusta á þá. Brátt snerist skraf okk-
ar að kvenfólkinu. Allir kepptust við
að segja kvennafarssögur af sjálfum
sér. Allir — nema ég, því að ég liafði
ekkert að segja. Að vísu liafði ég stund-
um gengið úti á kvöldin með stúlk-
unum úr þorpinu, en ntig hafði alltaí
brostið kjark, — þegar á átti að herða.
Leifur Lárusar sló alla út í því að
segja kvennafarssögur. Það var ekki
nema von. Hann hafði flækzt um allt
land. Þar að auki hafði hann verið í
síldinni norður á Siglufirði.
Þannig leið dagurinn fram undir
kvöld. Ég varð að gera mig ánægðan
með að hlusta á hina.
Þegar við vorum búnir að moka á
síðasta bílinn og biðum eftir, að liann
kæmi til baka og flytti okkur heim í
tjöldin, sneri Leifur sér skyndilega að
rnér og sagði:
„Þú ætlar í Menntaskólann á Akur-
eyri í haust. — Ég þekki eina góða á
Akuieyri, skal ég segja Jrér. — Það er
ég viss um, að þú verður ekki búinn
að vera mánuð á Akureyri, þegar þú
verður búinn að sofa hjá Bíbí Vestur-
land.“
Dásamlegt lag! Ég hallaði mér aftur
á bak í dívaninn og lokaði augunum.
„Ó, hvað Jrað væri unaðslegt að svíla
um gólfið eftir þessu lagi. Ef Jrað væri
nú Sigga Sigurjóns, myndi ég verða
alsæll.“ Hún var í sama bekk og ég.
Hún var á að gizka fimmtán ára göm-
ul, há og grönn, með dökkt hár og
dimmblá augu. Ég sveif með liana í
örmum mér og Jjrýsti henni ofurlítið
að mér. — Æ, æ, ég hrökk upp við J^að,
að Jrað urgaði illsktdega í glymskratt-
anum. Lagið var búið.
Ég var búinn að vera hálfan mánuð
í skólanum. í kvöld var fyrsti skóla-
dansleikurinn. Hann átti að hefjast
að hálftíma liðnum. Ég Jrurfti að
ganga nokkuð langa leið, þar sem ég
bjó utarlega á Brekkunni,
Dansinn hófst ekki fyrr en el’tir
góða stund frá því, að ég kom í skól-
ann. Ég eyddi tímanum í að tala við
Jrá kunningja, sent ég hafði eignazt,
síðan ég kom í skólann. Ég sá Siggu
bregða lyrir. Hún brosti ofur blítt til
mín. Það fór einhver sælustraumur
um mig. „Guð minn, hvað hún var
sæt og freistandi." Hárið myndaði
fagran ramma um hið fríða andlit.
Augun voru eins og tvær tjarnir, sem
spegluðu hinn bláa vornæturhimin í
óendanlegri dýpt. Hinar litlu, boga-
dregnu varir voru rjóðar og ofurlítið
rakar. Þegar hún brosti, sá í hvítar og
fagrar tennur. Svipur hennar var tign-
arlegur, þó var eitthvað ögrandi í hon-
um. Vöxturinn var ekki síðri. Hinar
ávölu línur brjóstanna og hinir
grönnu handleggir voru óaðfinnan-
legir. Mjaðmirnar voru ef til vill lield-
ur bústnar í samanburði við aðra
stærð, en fótleggirnir voru grannir og
fæturnir smáir.
Það var búið að dansa nokkuð
lengi, þegar ég fékk tækifæri til að
dansa við Siggu. Hún brosti sætt og
leit beint í augu mér, þegar ég bauð
henni dans. Ég gat ekkert að því gert,
að ég var dálítið óstyrkur. Fyrsti dans-
inn var vals og annar rúmba. Hún
dansaði prýðilega. Égreyndi af fremsta
megni að dansa sem allra bezt. Síðasta
lagið í syrpunni var tangó. Ég tók
ofurlítið þéttara utan um hana. Hún
lét undan og hallaðist þétt upp að mér.
Það fór léttur skjálfti um mig, og mér
fannst hún titra aðeins í faðmi mín-
um. Dansinn leið í leiðslu, og fyrr en
varði, var honum lokið. Ég fylgdi
Siggu til sætis og bað um dans seinna.
Sigga lofaði honum fúslega.
Ég gekk um í draumi. Stuttu seinna
liófst syrpa á tangó. Ég tók viðbragð
og ætlaði að bjóða Siggu dans, en þá
varð einhver langur drjóli úr fimmta
bekk fljótari til. Ég stóð og hallaði
mér ráðþrota upp að flyglinum og
horfði á fólkið dansa. Þarna sveif
drjólinn frant hjá með Siggu í faðm-
inum. — Hvað var þetta? — Hann laut
áfram yfir hana, og vangar þeirra
snertust. — Sigga virtist sæl. —
Mér sortnaði fyrir augum. Það kom
kökkur í hálsinn á mér. Einhvern veg-
inn komst ég niður í reykingastofuna.
Þar sá ég óljóst einhverja vera að
reykja.
„Gefið mér sígarettu," stundi ég
upp.
„Var stungið undan þér, ræfillinn?"
var svarið, sent ég fékk. Ég féll niður
í stól. Einhver gaf mér vindling og
kveikti í honunt. Ég reykti og vissi
ekkert annað.
Kvöldið leið einhvern veginn. Ég
áræddi ekki að koma í danssalinn,
fyrr en dansleikurinn var í þann veg-
inn að verða búinn. Þegar ég kom
inn í danssalinn, var tilkynnt, að síð-
asta syrpa væri að hefjast. Allir Jtustu
út á gólfið nerna ég. Ég glápti á fólkið
sljóum augum. Skyndilega kom ég
anga á stúlku, sem sat ein tit í horni.
Hún var fremur smávaxin, en lagleg.
Hún horfði á mig hálfluktum augum
og brosti dauft. Ég gekk til hennar og
bauð henni dans. Lagið var hægt, og
hún kont alveg upp að mér. Vangar
okkar hölluðust saman. Mér til undr-
unar var ég alveg rólegur. Ég hugsaði
aðeins, að ég skyldi sýna Siggu, að ég
væri enginn aumingi.
„Hvar var Sigga?“ Loksins kom ég