Muninn - 01.01.1952, Blaðsíða 7

■MUNINN
25
aiiga á hana, þar sem hún sat í hinum
enda salarins ásamt tveim öðrum
stelpum. — Það var eins og hnífur
væri rekinn í brjóstið á mér. —
„Helvítis bjáni gat ég verið,“ hugs-
aði ég. Ég þokaði mér frá stúlkunni,
_sem ég var að dansa við, en hún fylgdi
á eftir.
Dansleiknum var slitið. Ég gekk í
þungum þönkum heimleiðis og tók
ekkert eftir, hvað gerðist í kringum
mig. Ég vissi ekkert, fyrr en hendi var
smeygt undir armlegg ntinn.
„Við eigum samleið," sagði kven-
mannsrödd við hlið mína. Ég leit á
liana. Þarna var stúlkan, sem ég dans-
aði síðustu syrpuna við. Hún horfði
á mig ástúðarþrungnu augnaráði.
Mér hitnaði um hjartaræturnar.
Ilmurinn af hári hennar var seiðandi.
Við töluðumst lítið við á leiðinni
heim. Hún átti heima við sömu götu
og ég, aðeins lengi'a frá skólanum.
Þegar við vorum komin að húsinu,
sem ég bjó í, ætlaði ég að kveðja hana.
Þá liallaði hún sér að mér og hvíslaði,
hvort ég væri ekki einn í herberginu.
Ég fann þrýstinn barm liennar bifast,
heitur andardráttur hennar lék um
vanga minn.
„Jú. Viltu koma inn?“ stamaði ég
æstur.
„Því ekki það? Þú ert svo skrambi
sætur,“ svaraði hún brosandi. Við
læddumst hljóðlega inn í herbergið
mitt. Hún klæddi sig úr kápunni og
hallaði sér upp í dívaninn, en ég setti
glymskrattann í gang og spilaði lagið
dásamlega.
„Korndu, vinur, láttu „fóninn“
eiga sig,“ sagði hún. Ég hlýddi og
fór. .
Undir morguninn kveikti ég á borð-
lampanum. Þegar ég var búinn að
jafna mig í augunum, varð mér litið
á borðið. Hún hafði lagt veski sitt á
borðið. Það hafði opnazt, og út úr því
hafði oltið bréf. Utan á bréfinu stóð
ritað með greinilegri rithendi: — Bíbí
Vesturland. —
Ég lirökk við og lokaði augunum.
Ég sá framan í glottandi smettið á
Leifi Lárus, þegar hann sagði: „Þú
verður ekki búinn að vera ntánuð á
Akureyri, þegar þú verður búinn
að. . . .“ Skuggi.
Skákþáttur
Skömmu eftir nýjárið lauk bekkja-
keppni í skák. Úrslit urðu þau, að 5.
bekkur bar sigur úr býtum eftir mjög
harða keppni við 3. bekkinga. Úrslit
urðu sem hér segir:
No. 1 varð 5. bekkur, hlaut 23 vinn.
(af 30 mögulegum).
No. 2 varð 3. bekkur, hlaut 2ll/£ v.
No. 3 varð 4. bekkur, hlaut 20 vinn.
No. 5 varð 2. bekkur, hlaut 17 vinn.
No. 6 varð 1. bekkur, lilaut 121/9 'v-
I liði 5. bekkjar voru þessir rnenn:
Vilhjálmur Þórhallsson, Jón Guðjóns-
son. Þráinn Guðmundsson, Jóhannes
Gísli Sölvason, Karl Stefánsson,
Guðm. Klemenzson og Björn Arason.
Ymsir stóðu sig mjög vel og töpuðu
engri skák í mótinu, eins og Jóhannes
Gísli, Helgi Jónsson og Ólafur Stef-
ánsson. I byrjun des. fór fram all-
merkileg skákkeppni hér í skólanum.
Þetta var keppni milli Taflfélags M.
A. og 1. og 2. flokks Taflfélags Akur-
eyrar. Teflt var á 16 borðum. Á borðin
var raðað eftir styrkleika manna, en
við það minnkuðu möguleikar okkar
manna að mun. Keppnin varð þó all-
lúirð, og mátti lengi ekki á milli sjá,
hvorir bæru hærri hlut. Aðkomumenn
byrjuðu að vísu með að vinna fjórar
skákir, hverja eltir aðra. Voru þá ýms-
ir skælingar farnir að verða þungir á
brúnina og örvænta um úrslitin. Sum-
ir spurðu: „Hví í fjandanum var verið
að bjóða slíkum meisturum sem þess-
mn á móti smápeðum þessa skóla?" En
viti menn. Smápeðin geta orðið að
drottningum, og fyrr en varði höfðum
við jal'nað reikningana.
Er líða tók á keppnina, var þó sýnt,
að aðkomumenn myndu sigra með litl-
um yfirburðum þó. Úrslitin urðu svo
þau, að Taflfélag Akureyrar hlaut 9
vinninga gegn 7 vinningum okkar
manna. Báðir máttu vel við una, þótt
ég hefði það á tilfinningunni, að við
hefðum getað meira, ef. . . . í jólatafl-
þrautinni sigraði Indriði Einarsson,
og hlaut hann kennslubók í skák að
launum, segja menn, að honum 'fari
mjög fram að tefla með degi hverjum.
Allmjög hefir dregið úr skákáhuga
manna eftir jólin, og er mér eigi kunn-
ugt um, hvað veldur sjúkleika þessum,
nema hvað sumir telja það land- feða
að minnsta kosti skóla-) læga pest á
þessum tíma árs. Ég vona nú samt, að
lækning finnist brátt við þessu meini.
Hrúkur.
iiimiiii.
Vísarnir liraða sér, og sú stund,
sem krefst ákvörðunar, nálgast.
En vér erum þrælar vanans
og ánægðir án ábyrgðar,
því óskum vér nú Þess Volduga,
er frelsi oss frá ákvörðuninni.
Samt hlýtur sérhver að skapa sinn skapadóm,
og sérhver hlýtur að taka ákvörðun með sjálfum sér
einn með liinu Eina?
Friður?
Aðeins er til sá friður, sem vér berum
í hjörtum vorum. Ef vér eflum ekki
vöxt hans, blásum að honum sem loga,
þar til geislar hans brjótast úr viðjum,
þá mun myrkur og dauðans kvöl
vinna bug á okkur. Segjum ekki:
Aðstæðurnar eru orsök fjörtjóns vors.
Aðeins vér erum sek, ef vér látum Ulekkjast
af hjómi og hégóma og hlýðum ekki sjálf
á röddina í brjóstum vorum, sem aldrei þreytist
að áminna oss: Breyttu sjálfum þér,
og þá mun heimurinn breytast.
B.