Muninn - 01.11.1954, Síða 1

M. A., nóvember MCMLIV
1. tbl.
BRYNLEIFUR TOBIASSON,
yfirkennari, kvaddur.
Stundum ber svo við, að guð villist á
mönnum og velur þeirn rangan stað í tíina
og rúmi. Ef þeir eru „lítilla sanda, lítilla
sæva“ merjast þeir undir hjóli framvind-
unnar, án þess tíst heyrist, en
aðrir spyrna svo fast í, að brak-
ar í vagni tímans, og Verð-
andi spyr, hver standi svo fast
fyrir.
Einn slíkra manna kveðjum
vér nú.
Oss, sem þekktum Brvnleif
Tobiasson, yfirkennara, mun
jafnan verða hann minnis-
stæður. Sérstæð viðhorf hans
til dagsins og lífsins, og ekki
síður óvenjulega sterkur per-
sónuleiki, vekja ávallt athygli
á honum.
Þótt guð kunni að hafa ver-
ið of seinn að senda hann í heiminn, þá hef-
ur hann bætt það að nokkru leyti upp
með öðru. Hann hefur ekki hrært handa
honum hinn andlega hrærigraut meðal-
mennskunnar, þar sem sín slettan er af
flestu, en af engu nóg til að verða annað en
léleg stæling á hugsunum og athöfnum
annana.
Nei, Brynleifur Tobiasson hefur getað
smíðað sín lífsviðhorf sjálfur, þegar hráefnið
var fyrir hendi, og ekki þurft að fara í
smiðju til annarra.
Einhver kann að segja, að Brynleifur To-
biasson hafi lítt þekkt á sumar liliðar tilver-
unnar, en ef hann væri hér staddur, mundi
liann áreiðanlega hafa svar á reiðum liönd-
um. Það svar mundi hljóða
eitthvað á þessa leið:
Ungi maður, þér eigið ekki
að gera yður sjálfan að rusla-
kompu fyrir alls kyns kunn-
áttu og fróðleik. Ekki vegna
þess, að það sé illt að kunna
sem flest, heldur vegna þess,
að það tálmar yður í því, að
ná bezta árangri í því, sem
stendur yður næst.
Brynleifur Tobiasson er
ekki maður 20. aldarinnar.
Það er ekki tilviljun, að störf
hans hafa einkum legið á sviði
sögunnar og hins klassiska
máls. Hann stendur föstum fótum í liðinni
menningu. í þjóðlegum fróðleik og ætt-
fræði, í hinni glæsilegu og siðfáguðu
evrópsku hámenningu 19. aldarinnar og
viktoríönskum rétttrúnaði.
Oss hættir oft til að vanmeta þá, sem varð-
veita liðna menning, en hvernig værum vér
staddir, ef enginn skeytti um að viðhalda
tengslunum við liðna menning, og hvað
eiga framfaramennirnir (!) að gera, ef eng-
inn reynir að varðveita liðna menning?
Vér þökkum Brynleifi Tobiassyni mikið