Muninn - 01.11.1954, Blaðsíða 5

MUNINN
5
Lipurtá
Ljóð eftir
PLATÓ
Gleðin þýtur, dansinn dunar,
draumar rætast, hjörtu slá.
Dansaðu líka, Lipurtá!
Augnablikið brunar hjá.
Áður en nokkum um það grunar
eru hár þín lituð grá.
Dönsum, dönsum töfratrylltan,
tápi fylltan dans í kvöld.
Yor og gleði hafi völd.
Verum aldrei hjartaköld.
Spilarinn hlær með strenginn stilltan.
Stökkvum eldi í dofans tjöld.
Eg sé þú brosir svolítið pínu.
Svona, þetta líkar mér.
Eg vil sjá í augum þér
alla gleði á jörðu hér.
Hlekkir brotni á hjarta þínu.
Himinfagurt lífið er.
Um þig leikur æskubjarminn.
Ætlarðu ekki að dansa þá?
Seinna þarftu að sitja hjá
syrpur margar, Lipurtá.
Seinna kemstu í kast við harminn.
Komdu, sorgin enn er smá.
Nú hlærðu kátt og koss mér býður.
Eg kyssi mína Lipurtá.
Veiztu, að þetta var mín þrá?
Augnablikið brunar hjá.
Já, njótum vorrar æsku og ástar
áður en hárin verða grá.
HAFIÐ eftir Rögnu
Ég kastaði mér í hafið. Beint á höfuðið.
Neðar — neðar. Ég fann þrýstinginn vaxa og
hraðann minnka, unz ég lá lárétt niðri við
botninn. Ég andaði frá mér, og loftbólurnar
stigu upp á við, léttar og svífandi. Ég spyrnti
við botninum með hægra fæti og þaut upp á
við. Ég sveiflaði höndum og fótum og lék
alls konar listir. Mér fannst ég vera ballet-
dansmær. Ég tyllti mér á tá og dansaði
Tarantella, eins og Agústa í skólaleiknum.
í næstu andrá fannst mér ég vera fiskur, sem
synti hægt og lónandi, gleypti loðnu við og
við og horfði áhugalaus á umhverfið. Ég
synti lengra og lengra. Út á hið mikla dýpi.
Ég hafði ekki enn komið upp á yfirborðið
til þess að anda, en það virtist ekki verða
mér liinn minnsti fjötur um fót á ævintýra-
ferð minni.
Ég sá fiska af öllum tegundum, sem litu
forvitnislega til mín og kinkuðu kolli í
kveðjuskyni. Ég synti fram hjá liellum með
leyndardómsfullum perlum í loftinu, og
hörpudiskum og öðuskeljum á botninum.
Mér leið vel. Svo yndislega vel. Ég þurfti
ekkert fyrir lífinu að hafa. Ég leið einhvern
veginn áfram, lengra og lengra. En —
straumurinn tók mig. Ég var komin út á
rúmsjó. Allt var orðið dimmt, kalt og
draugalegt. Það greip mig ofsahræðsla. Ég
reyndi að grípa í slímuga anga sjávargróð-
ursins, en ég barst áfram með ótrúlegum
hraða. Sennilega hefði ég farizt og orðið að
ódauðlegri hafmeyju, ef ég hefði ekki vitað
frá upphafi, að þetta var aðeins draumur
minn um hafið.