Muninn - 01.11.1954, Blaðsíða 8

8
MUNINN
Hótel KEA og Ægisgata Steinbecks.
AÐ KVÖLDI dags í vikubyrjun, þegar ég geng
inn á Hótel KEA, eru salirnir tómir að tveim
hljóðfæraleikurum undanteknum, sem leika sí-
gilda tónlist á hljómsveitarpallinum. Ljósin eru
þægilega tempruð, með skermum í róandi litum.
Hljómlistin og umhverfið koma mér fljótt í gott
skap. Ég bið um te, þríf síðan upp penna með
árangri, sem ég vona, að falli lesendum Munins
í geð.
Þegar John Steinbeck skrifaði bókina Ægis-
götu, tók hann sér fyrir hendur að túlka götu og
andrúmsloft það, sem við hana ríkti. Hann tók
það ráð að lýsa fólkinu, sem bjó við Ægisgötu,
hugsanalífi þess, tilfinningum, vandamálum þess
og athöfnum, sem mótuðu það andrúmsloft, er
hann hugðist túlka.
Með John Steinbeck að leiðarljósi.
EKKI DETTUR mér til hugar að halda því
fram, að mínir lítilfjörlegu hæfileikar jafnist á
nokkurn hátt við ritsnilli Steinbecks, en þó mun
ég gera hann að lærimeistara mínum, þegar ég
freistast til að túlka það andrúmsloft, sem ríkir
að jafnaði á Hótel KEA, og lýsa því og segja frá
því fólki, sem brátt fer að streyma inn um dyrn-
ar og dreifa sér um salinn, talandi, hlæjandi og
óhyggjulaust, eða þungbúið, þegjandi og íbyggið.
Það ber með sér tóbaksský og málklið, sem fyllir
loftið og blandast þægilega saman við tónana frá
hljóðfærunum.
Fólkið, sem sækir Hótel KEA.
FLESTIR í þessum hópi eru nemendur
menntaskólans, sem hrúgast fimm eða sex að
sama borði, reykja vindlinga, troða stubbunum
í pípur sínar og ræða í ákafa um óskyldustu
efni sem kennara, stjórnmál, bókmenntir, kven-
fólk eða rök tilverunnar, eðli og tilgang lífsins.
Við næsta borð sitja nokkrir ungir hljóðfæra-
leikarar og erlendur listdansari. Þeir ræða sam-
an á hinni sígildu „skandinavísku“ um hljómlist
og kjör listamanna í ýmsum löndum. Dönsk hjón
og lágvaxinn svarthærður maður, sem lítur út
fyrir að vera slafi, talast við ýmist á ensku og
íslenzku. Þjónustustúlkurnar eru á látlausum
þönum milli gestanna. Nú staðnæmist hún hjá
eldri manni í snjáðum jakkafötum og gömlum
skóm. Hann les Tímann og lítur gáfulega út,
pantar kaffi og kökur.
Þar er féð mislitt.
ANNAÐ VEIFIÐ koma einstaka mannverur í
dyrnar, ganga fram að horni, litast um, snúa við
og fara, eða setjast, ef þær hafa séð einhvern,
sem þær þekkja. Mest af þessu fólki er velbúnar
stúlkur, laglegar og ólaglegar, flestar þó laglegar.
Margar orka á mig líkt og velgerð málverk,
hjúpuð þykku gluggatjaldaefni, þar sem þær
tipla yfir gólfið með fagurskapaða fætur í há-
hæluðum skóm, í víðum kápum og með hringa
í eyrum, er minna mig óþægilega á þá, sem
brugðið er í granir geðillra tarfa. Hávaxinn pilt-
ur í blárri úlpu og spennuskóm gægist inn og
gengur síðan rakleitt að borði, þar sem fimm
sitja fyrir, þrífur stól við næsta borð, sezt klof-
vega á hann öfugan við borðshornið og hefur að
tala af mikilli mælsku. Þeir, sem fyrir eru virð-
ast ekki vera hrifnir af mælskulist (eða mælsku-
lyst) hans, því að leiðindasvipur kemur á andlit