Muninn - 01.11.1954, Blaðsíða 10

10
MUNINN
HVAÐ ELSKAR SÉR LÍKT"
Viðtal við Má Pétursson, castring
Það eru lági'eistir menn, sem berja á „Bað-
stofudyrnar“, fitla við pennann og skjálfa.
„Kom inn,“ er sagt, og við göngum inn. Þar
er tekið höfðinglega á móti okkur að hún-
vetnskum sið, og okkur fengið í hendur
„London Illustrated“ frá Aðalsteini til
lestrar. Við hefjum viðræður við þá og verð-
ur greitt um svör.
„Hvað heitir þú?“ spyrjum við.
„Már Pétursson er ég kallaður."
Heldur urðum við djarfari við þetta svar.
. ■ „Þú ert Húnvetningur?“
„Já,“ segir Már, og andlitið ljómar af
stolti gegnum gleraugun.
„Hvað ert þú gamall?“
„Eg er fjórtán ára, brautskráður úr barna-
skóla í minni lieimasveit.“
„Hvað um framtíðina?“
„Veit það ekki. Ég ætla fyrst að hugsa um
landspróíið. Annars er það nti svo, að ég
get gert eiginlega, hvað sem er. Ég hef líka
velt því fyrir mér að gerast bóndi, enda held
ég, að það sé hið ágætasta starf.“
Már æðir nú um og spekúlerar, hvar
hann geti stolið krók.
„Eru nokkrir sauðaþjófar i Húnavatns-
sýslu?“
„Nei, en þeir eru víst magnaðir í Skaga-
firði og á Vestfjörðum,“ segir Már og býður
kex, en þar eð enginn vill þiggja, kastar
hann því.
„Ég komst inn í það allrahelgasta hjá
ráðskonunni og fékk að drekka extra, af því
að ég var að teikna hjá Jónasi."
„Hvernig stendur hugur þinn til kven-
fólks?“
„Ja, ég er nti vita náttúrulaus. Ég er þó
ekki eins kvenhræddur og Þorgeir, því að
hann gaf einni stelpu á hann, þegar hún
ætlaði inn í herbergið til hans. Hann þolir
alls ekki kvenfólk nálægt sér.“
Már æðir nú bölvandi tit úr herberginu
og leitar að kúst og fannst ekki vanþörf á
að sópa.
„Hvað finnst þér um kennarana?“
„Já — þeir eru nú ágætir, að því undan-
skildu, að einn þeirra er að brjálast tir geð-
vonzku. Annars er ég andvígur því að þéra.
Mér finnst, að það skapist ekkert samband
milli kennara og nemenda, en það getur
verið betra, ef nemendur eru einhver villi-
dýr,“ segir Már og sópar öllu ruslinu út
gang.
„Hvaða skáldi hefur þú mest dálæti á?“