Muninn - 01.11.1954, Blaðsíða 11
MUNINN
11
VEÐRIÐ OG EG
Ég fann, að það var farið að kólna. Ég
jhélt a. m. k., að það væri kuldi, en ég var
ekki alveg viss.
Það var líka langt síðan ég hafði snúið
eftirvæntingarfull og brosandi í átt til sólar,
í fyrsta sinni.
Hvað vissi ég þá? Svo sem ekki neitt.
En seinna lærði ég að meta sólina og
regnið. Regnið var kalt og óvænt, en ég
drakk það í mig og gleymdi, hvað það var
óþægilegt að vera blaut báðum megin.
Sólin skein aldrei nema stutta stund í
einu. Þegar hún hvarf aftur, hjúfraði ég
mig saman og beið kvíðandi eftir því. sem
verða vildi.
I rauninni var ég algerlega háð þessari sí-
felldu breytingu loftsins í kringum mig.
Ekki var ég nú ein í þessum leik. Margir
voru fast við hlið mér, og er ég leit lengra í
burtu, sá ég fleiri og fleiri — já alveg ótölu-
legan fjölda.
Ég fann einhverja breyting á mér, dag
frá degi. Og alltaf fór þeim fækkandi, sem í
kringum mig voru.
Ég var orðin gul og rauð.
Mér fannst ég fríkka um allan helming.
En hvaða vindhviða var þetta? Hún óx,
togaði í mig og reif. Ég hélt mér dauðahaldi,
en vindurinn hamaðist — og skók mig og
hristi.
Hvað átti ég að gera?
Ég leit í kringum mig eftir hjálp.
En — almáttugur!
Ég var ein — svo óendanlega ein.
Ég heyrði, að einhver kom gangandi,
nam staðar og leit upp til mín, þar sem ég
hékk í örvæntingu minni.
Hann teygði sig upp, greip í mig og sleit
mig lausa.
Ég fann, hvernig ég missti máttinn,
hvernig hið marglita skraut mitt fölnaði. Ég
varð sinnulaus með öllu og mér fannst vera
að líða yfir mig.
Eins og milli heims og helju, lieyrði ég
hann segja:
„Þetta er líklega síðasta skógarlaufið í
haust.“
Ragna.
„Ja — ég veit það ekki.“
„Ég held mest upp á Æra-Tobba,“ segir
þá Jóhann Páll, sem hefur verið áheyrenda-
fulltrúi fram að þessu.
„Hvað elskar sér líkt,“ segir Már og
glottir.
,,Þú ætlar þó ekki að halda því frarn, að
þú og Einar Ben séuð eitthvað andlega
skyldir?"
„Það getur meir en verið,“ segir Már.
„Hann var annars andsk. . . sniðugur hann
Einar. Hvað skyldi hún annars hafa verið
stór ávísunin, sem hann gaf út á Selvogs-
banka?“
Nú tóku þeir félagarnir að ræða sín á
milli um Einar Ben og önnur skáld, svo að
við sáum okkur ofaukið, kveðjum „kóng og
klerk“ og förum.
E. Ó.
-----
. .1 íslenzkutíma hjá VI. M., meðan bekk-
urinn var á hlaupum.
Gísli Jónsson: Hvenær munuð þið fá
blívanlegan verustað?
Heimir: Þegar við fáum húsgögnin.
Eyvi bætir við: Það er verið að saga nið-
ur viðinn í þau.
Gísli: Jæja, það er þó alltaf í áttina, gott
að ekki er verið að gróðursetja trén.