Muninn - 01.11.1954, Blaðsíða 12

12
MUNINN
JÓHANN LÁRUS, kennari, kvaddur
„Einn kemur og a7inar fer.“
Þegár straumur lífsins fjarlægir einn leið-
sögumanna hinnar sekúnderu félagsheildar,
sem vér nefnum Menntaskólann á Akur-
eyri, þykir oss hlýða að minnast hans, jafn-
vel þótt hann liafi aðeins skipt um starfs-
svið. Það er föst regla að minnast lofsamlega
brottfarinna kennara, hvort sem menn
gleðjast eða hryggjast yfir brottför þeirra.
Osatt lof eða tvírætt stendur háðinu nærri,
en fáir munu standa því fjær en Jóhann
Lárus. Látleysi og hógværð eru aðalsmerki
lians. Það mun jafnt, að hann mun meta
hástemmdar lofræður að verðleikum, og ég
er ófær að hæla honum umfram verðleika.
Hógværð lians gerði aðra hógværa. Lát-
leysi hans hvatti til hreinskilni. Jafnan vildi
liann færa allt á betra veg, og þótt kennara-
starfið hafi tæplega hentað honum, sýndi
liann jafnan fyllstu samvizkusemi og ötul-
leik. Engan tók það sárar, ef hann þurfti
að beita nemendur sína hörðu, eða framfar-
irnar voru ekki sem skyldi. Óvinsælustu
námsgreinarnar komu jafnan í hans hlut.
Þeim, sem vildu læra, kenndi hann vel, en
liann var of mildur, of óhlutdeilinn til að
reka hina áfram. Til hvers var það líka?
Jóhann Lárus talaði lítið um sæluríki
farmtíðarinnar, en 'allt starf iians bar þess
vitni, að hann er betri liðsmaður lífsins en
sumir, sent hærra hafa. Hann kýs heldur að
byggja upp í kyrrþey en slá um sig með víg-
orðum, og hann hefur manna sízt tilhneig-
ing til að sýnast meiri en hann er.
Því veit ég liann vildi segja, er hann lilýt-
ur verðuga þökk fyrir störf sín í þágu skól-
ans:
„Heyrðu góði, petta er ekki umtalsvert.
Eg hef bara reynt að gera mitt bezta.“
H.
STÖKITR EFTIR FJALAR
Þótt drottinn sumum gdfur gefi
og geri það af miklu viti.
Er allt það, sem ég unnið hefi,
ekkert nema púl og sviti.
Lœkkar sólin lofti á
le7igjast dimmar nœtur.
Sumarið er svifið hjd
situr fugl og grœtur.