Muninn - 01.02.1955, Blaðsíða 7

MUNINN
7
hafði heyrt talað um menn, sem voru allt
að því þjóðkunnir fyrir leikni sína í við-
skiptum við lágfótu. Sumir voru svo slyngir
að líkja eftir gaggi refsins, að þeir léku sér
að því að tæla þá í skotfæri, en sátu sjálfir
kyrrir í felum. Aðrir voru þekktir fyrir að
skáka refnum í sjálfri slægvizkunni. Mig
dreymdi um að vera einn slíkur veiðimað-
ur. Og mér fundust árin líða hægt. Ennþá
var mér ekki treyst til að fara hið minnsta
með byssuhólkinn hans föður míns, livað þá
heldur meira.
En svo höguðu atvikin því þannig, að
veturinn eftir ferminguna fór ég að heiman
til náms, og síðan hef ég adrei verið heima
vetrarlangt, og á sumrin hef ég oftast verið
í atvinnu á hinum og þessum stöðum. Það
fór því svo, að refirnir, sem og margt annað
lifandi í náttúrunni, máttu víkja úr huga
mér fyrir öðrum áhugamáium.
Þegar ég kom heirn úr skólanum síðastlið-
ið vor, heim í gróandann, heim í fuglalífið
og fiskisældina, vaknaði skyndilega í mér
veiðilöngun. Daginn eftir að ég kom, heyrði
ég til tófu hátt uppi í fjalli, og ég ákvað sam-
stundis að nota fyrsta tækifæri, sem bvðist,
til að labba út á hlíð og svipast um eftir lág-
fótu.
Annan í Iivítasunnu þetta sama vor reis
ég úr rekkju fyrir hanagal. Ég klæddi mig
vel, tíndi nesti í vasa mína, stakk á mig
nokkrum velvöldum haglaskotum, axlaði
byssuhólkinn og labbaði síðan af stað. Ég
gekk sem leið lá ofan við kauptúnið, út
sjávarbakkana með skriðufótum. Enginn
maður var á ferli. Veðrið var yndislegt,
logn, skýjaslæður á himni. Æðarfuglinn
úaði á spegilsléttum víkunum. Við og við
vældi veiðibjalla, eða lamb jarmaði eftir
móður sinni. Öll hljóð dýranna runnu sam-
an í fullkomna samhljómun. Engu var of-
aukið. Það var einn hinna dásamlegustu
vormorgna, þegar ekkert annarlegt liljóð
vélamenningarinnar rýfur samræmi náttúr-
unnar. Náttfall var, og döggin þrengdi sér
ofan í skóna mína. Einnig það var dásam-
legt. Víða lágu kindur og jórtruðu. Þegar ég
nálgaðist, risu jrær hægt á fætur, sperrtu
upp dindilinn, hristu hausinn og hlupu
spölkorn frá, stönzuðu, sneru sér við og
góndu hneykslaðar á þessa undarlegu
mannskepnu, sem þræddi fjárgöturnar út
bakkana, skimandi í allar áttir. En allt í
einu var samræmið rofið. Skrækt og span-
gólandi tófugagg hljómaði ofan úr hlíðinni.
Ég fleygði mér flötum, þar sefn ég var kom-
inn, renndi sjónum upp eftir hlíðinni og
reyndi að koma auga á tæfu. Og brátt sá ég
til ferða tveggja r.efa, sem renndu sér ská-
hallt niður úr klettabeltunum og tóku strik-
ið út og niður hlíðina. Svo hægðu þeir á sér
og snuðruðu. Hægt og hægt snuðruðu þeir
sig niður með grjóthrygg einum, sem geng-
ur alla 'leið frá fjallsrótum fram á brún
sjávarbakkanna.
í einni svipan varð ég altekinn veiðiæs-
ingu. Drápslöngunin blossaði upp, og blóð-
ið ólgaði í æðum líkamans. Tófurnar fikr-
uðu sior lena^ra o°f lensfra niður á við og
hurfu að lokum niður fyrir bakkana, ofan í
fjöru. Ég tók á sprett, þaut sem fætur tog-
uðu út að grjóthryggnum og læddist síðan
niður með honum sömu leið og tófurnar
höfðu farið. Ég hlóð byssuna, tvíhenti hana
og reyndi að vera rólegur. Þegar ég átti eftir
um það bil tuttugu faðma að bakkabrún-
inni, snarstanzaði ég. Mórauður, mjónuleg-
ur refshaus gægðist upp fyrir bakkabrúnina
og hvítur nær því samstundis. Þær stönz-
uðu báðar, er þær sáu mig, og góndu á mig,
auðsjáanlega mjög hissa og forvitnar, tvær
ársgamlar tófur, greinilega systkin. Hið
mikla tsékifæri, sem mig ungían hafði
dreymt um, var runnið upp — tvær ársgaml-