Muninn - 01.02.1955, Blaðsíða 8

8
MUNINN
ar tófur í dauðafæri. í snarhasti lagði ég
byssuna að vanganum — ég skalf af æsingi.
Ég valdi þá mórauðu að fórnardýri, gaf mér
ekki tíma til !að miða vandlega, því að mér
fannst, að á næsta andartaki myndu þær
taka undir sig stökk og hverfa mér sjónum.
Skotið reið af, og höglin dundu á malar-
kambinum á bakkabrúninni. Sú mórauða
hentist í loft upp í krampakenndu stökki,
en féll síðan ’aftur yfir sig fram af brúninni,
en sú hvíta hvarf sem elding ofan fvrir
bakkana. Ég tók á sprett fram á brúnina og
skyggndist niður. Á ofurlítilli snös rétt fyrir
neðan mig lá mórauði refurinn líflaus. Ég
fylltist ofsalegri gleði. Hvílíkt afrek! Loks-
ins var hin langþráða stund runnin upp, er
hinn forni fjandi, refurinn, lá veginn að
fótum mér. Loksins gat ég sagt sögur af
míum eigin veiðiferðum, minni ráðkænsku
og minni veiðisnilld. Mér fannst ég stækka
allur og stælast að loknum þessum verknaði.
Ég hlóð byssuna aftur. Það var betra að
vera við öllu búinn. Hægum, öruggum
skrefum nálgaðist ég hinn fallna óvin með
byssuna í hendinni. Og þarna lá nú tófan,
lítil, grannfætt, með loðið skott og alblóð-
ugan skoltinn, öll sneplótt, því að hún var
að fara úr hárunum. Ósköp var það eitthvað
vesældarlegt, þetta mjóslegna yrðlingsgrey.
Ég settist niður á þúfukoll og virti refinn
fyrir mér. Og allt í einu var sem vaknaði
rödd hið innha með mér, og ég heyrði hana
spyrja með hvíslandi hreim: „Áttir þú eitt-
hvað sökótt við þennan litla, horaða ref?
Hvað hefur hann gert á liluta þinn, að þú
hafir rétt til að ganga af honum dauðum?“
Mér fannst, að ég þyrfti að afsaka mig, svo
að ég sagði upphátt: „Ég held, að það sé
ekki nema þrifaverk að útrýma þessum
ófétum, þessum skaðræðisdýrum, sem evði-
leggja fuglalífið, ræna eggjnm úr varplönd-
um og ráðast jafnvel á sauðfé." En röddin
kom aftur og sagði: „En er þetta ekki það
sama og þú gerir? Gengur þú ekki um fjör-
ur með byssu og drepur fugla, stundum ein-
göngu af einskærum veiðiþorsta? Rænir þú
ekki eggjum úr hreiðrum fuglanna, ef þú
hefur tök á því, og elur þú ekki önn fyrir
húsdýrum í því markmiði að drepa þau
seinna meir og éta?“ Ég stóð upp og fetti
mig. „Hver ert þú?“ spurði ég stundarhátt.
„Hver ert þú, sem talar svo fávíslega? Veizt
þú ekki, að í þessum heimi er enginn réttur
til annar en réttur hins sterka? Veizt þú
ekki, að lítilmagninn á engan tilverurétt, ef
tilvera íhans skerðir lífsmöguleika hins
sterka. Nú er það ég sem er liinn sterki, en
þessi refur er lítilmagninn, og þar sem hann
var keppinautur minn í lífsbaráttunni,
hafði hann engan rétt til að lifa.“
Og að þessum orðum mæltum, greip ég í
skott refnum og labbaði heim á leið.
T.
Franska í VI. bekk.
Guðný Margrét þýðir: II boit comme un
Templier, mange comme un Hospitalier.
— Hann drekkur eins og templari og étur
eins og sjúklingur.
Frá hinu virðulega félagi Anti
dansenda M. A.
Brot úr fundargerð.
— Þá var borin fram sú tillasra að stofnað-
O
ur yrði kvartett innan félagsins. Lengi vel
var Sig. Axel Einarsson eini meðlimurinn,
unz Anna G. Kristjánsdóttir bauð með líkn-
andi hendi þátttöku sína. Sig. Axel kvað þá
eigi nóg að tvö væru í kvartett, en fundar-
menn álitu að myndi fjölga 'hjá þeim og
myndi kvaortettinn þá síðar geta tekið til
starfa, þó tvöfaldur væri.