Muninn - 15.02.1955, Blaðsíða 5

MUNINN
5
Kvæði
eftir Guðmund
Arnfinnsson
FERÐALANGUR.
Heim, syngur heiðablærinn.
Heim. Það vorar á ný.
Blómin þan byrja að anga.
Blika vængir við ský.
Höllin er hrunin til grunna.
Heimurinn eins og fyrr.
Ekkert sem ljómar lengur
og læstar allar dyr.
Dagarnir framhjá fara.
Fara og koma á ný.
í moldinni grösin gróa,
og golan er orðin lilý.
Söngva af sundi bláu
senn yfir fjöllin ber.
Báran að bjargi stígur
og brotnar við sker.
Nú vorar og grösin gróa.
Grjótið er fáum kært.
Senn fer sólin að ljóma
um síðkvöldið hljótt og vært.
í borginni bílar þjóta.
Bundinn við gömul heit,
kveð ég götuglauminn
gestur ofan úr sveit.
Langt út í ljósi dagsins
fer lækur um klettaskor.
Dulin í dánu grasi
. dvelja mín æskuspor.
í sólskini niðri við sæinn
sefur hinn gamli bær.
Ég verð að vitja þín aftur,
er vorblómið fyrsta hlær.
Söngva af sundi bláu
senn yfir fjöllin ber.
Báran að bjargi stígur
og brotnar við sker.
í moldinni grösin gróa
og golan er orðin hlý.
Heim, syngur heiðarblærinn.
Heim. Það vorar á ný.
KVÖLDLJÓÐ.
Hljótt á arineld
andar kyrrlát nótt
og málar gluggann minn
með rökkurbláma hljótt.
Dökkna sævarsund.
Sofið vært og rótt.
Hljótt á arineld
andar kyrrlát nótt.
Sortnar himinhöll.
Hinzti bjarminn deyr.
Lék við lauf og strá
léttur næturþeyr.
Hátt við skýjaskaut
skini fölu brá.
Ljós í kvöldsins kyrrð
kveikir stjarna blá.
Þú horfir hljóð og prúð,
þótt hylji myrkur svörð,
um eilífð auglit þitt
yljar kaldri jörð.
Seint um koldimm kvöld
kvikna ljósin blá,
þreyttum vísa veg
vítt um hjarn og snjá.
KVÖLD.
Dimmir, og kvöld er komið
kyrrlátt og geislarjótt,
sinn faðm yfir byggðir breiðir,
og bráðurn verður það nótt.