Muninn - 15.02.1955, Blaðsíða 6

6
MUNINN
Jólaannríki
Það er komið jólafrí. Hvernig er hægt að
gera sér grein fyrir því? Jú, ég ætla að revna,
ætla að fara niður á K.E.A., svona til há-
tíðabrigða og sjá til, hvort ég kemst ekki í
jólaskap. Ég er léttstígur en þungbrýnn,
þegar ég geng inn í salinn, þar eru aðeins
örfáar hræður, hræður sem sitja og tevga
gosdrykki og kaffi í mestu makindum. Ég
finn, að hér á ég heima þessa stundina. Það
er gott fyrir þá, sem eru gramir og leiðir, að
leita sér hælis á rólegu kaffihúsi, kaffihúsi,
þar sem friðsæld ræður ríkjum og hverjum
og einum gefst gott tækifæri til að átta sig
á snöggum umskiptum, umski]rtum, sem
eru of snögg til að nokkur geti fylgt þeim
eftir, fylgt á hæla þeim og áttað sig strax.
Ég tek mér sæti við glugga, sem veit út að
götunni, þessari einu götu á Akureyri, sem
getur kallazt nokkuð mannmörg í jólaann-
ríkinu. Ég tek brátt eftir því, sem ég litast
um inni í salnum, að flestir eru í sólskins-
skapi, þótt nú ríki svartasta skammdegi hér
á norðurslóðum. Ég hugsa með mér, að ég
hljóti að komast í gott skap, ef ég bara
reyni. Ég fer að hlæja, þegar stúlkan kemur
að afgreiða mig, ég kem varla nokkru orði
í djúpinu sefur sólin.
Syngur í laufi blær.
Ljóð um haustið og húmið,
sem hann orti í gær.
Lækur um lautu fellur
líður í aftanró,
hljóður um vota vegu.
Vindar kveða í skóg.
Bára á vogi vakir
og virðist rauð sem blóð.
Dansar í dimmbláu húmi
og dýrlegri purpuraglóð.
upp. Loksins næ ég mér, og.mér til mikillar
ánægju sé ég, að hún stendur sallaróleg við
Ijorðið og 'bíður þess, að ég láti til mín hevra
á annan hátt en með Idáturrokum, sem oft
geta konrið sér ærið illa. Ég fyrirverð mig
og verð lúpulegur sem hundskammaður
rakki. Nú kem ég upp orðum — ])iðst fyrst
afsökunar, en hún segir: „Allt í lagi, kunn-
ingi, ég þekki ykkur þessa hláturmildu." —
Ég held áfram í áfsökunarróm og bið um
gos, sem ég fékk, fyrr en varði. Ég kenr mér
nú hægindalega fyrir við borðið og lygni
aftur augunum, sem ég teyga drykkinn.
Mér finnst mér líða vel, varla verr en þeim,
sem þambar vatn :eftir margra daga þorsta.
Meðan ég sit þarna, fara rnargir, en aðrir
koma inn — „maður í rnanns stað“. Þegar
mér koma þessi orð í hug, kemst ég í ,,stuð“
til að liripa niður nokkrar línur, línur, sem
ég ætla mest fyrir sjálfan mig, mér til afþrey-
ingar. Mér verður ] itið út á strætið, þar úir
og grúir af fólki, nær allir eru að flýta sér,
sumir hlaupa, aðrir skunda tindilfættir og
mjóir búð úr búð og virðast eiga lífið að
leysa. Ég finn, að mér er ógerningur að fara
út í lætin, fæ mér aðra gos-flösku og sit sem
fastast í sæti mínu. Ég virði fólkið fyrir mér.
Við borð í horninu, sem fjarst mér er, situr
roskinn maður, íbygginn og liarla rólegur,
nærri því of rólegur — ofmikið má af öllu
gera. Á öðrum stað sitja tvær miðaldra kon-
ur og skrafa saman. Það, sem mér finnst við-
felldnast í fasi þeirra, er, að þær vitðast
ekki vera að tala illa um nágrannann.
Kjaftakerlingar eru óþolandi, og allt of
margar eru þessar slorkjöftur, sem ljúga
lieiðri og sóma upp á sig og sína, en lasta
nágrannana fram úr hófi. En þessar konur
eru auðsjáanlega ekki af slíku tagi. Það er
eitthvað friðsælt og fagurt við þær — mér