Muninn - 15.02.1955, Blaðsíða 10

10
MUNINN
gengur með hendurnar krepptar í buxna-
vösunum.
Það er einhver undarleg fróun í því að
liorfa niður fyrir kantinn og spaj ka við og
við steini fram af. Snáðanum finnst hann
vera mjög sterkur, og mjög vitur. — Ein-
hvern tírna skaltu þó verða að viðurkennna
mínar athuganir, hugsar snáðinn, og gýtur
um leið hornauga til föður síns. — Ég skal
byggja miklu fallegra hús en þú, þegar ég
verð orðinn stór.
Þeir eru nú kornnir að laeknum fyrir utair
fjárhúsið. Þar er vaninn að þvo sér um
hendurnar. Bóndinn fer að læknum fyrir of-
an brúnia, en snáðinn fyrir neðan. En hann
þvær sér ekki, heldur stendur og starir í
vatnið, það er eitthvað svo seiðandi, svo ró-
andi, þar sem það liðast milli slýblárra
steinanna — og þessi ljúfi niður.
Elann sér, livemig sementslitur kemur á
vatnið af höndum föður hans, og svo er það
aftur lireint og tært. — Elsku lækurinn
minn, muldrar snáðinn, — þú ert sá eini
sem skilur mig. Ég veit líka, að þú skilur
það, að gluggarnir þeir arna eru eins, nema
annar er ofurlítið stærri. Og snáðiirn tekur
dálítið velkt og sementað blað upp úr vasa
sínum. Nokkur óskýr krossstrik speglast í
vatninu, það er samþykki læksins.
Það er annars einkemrilegt, hve lækir
skilja vel, þrátt fyrir að þeir hljóti að vera
mjög gamlir. Þó var lækurinn misjafn-
.lega ganrall eftir árstíðunr. Hamr var t. d.
langel/tui' á vetrum.
Snáðiirn veit, að pabbi hairs er komimr
Ireim í fjárhúsið og situr nú og borðar fisk,
í syðri króiuri. Hann veit að á hleranum,
sem lagður er vfir garðaböndin, er auður
diskur, — diskurinn hairs. Á þessunr hlera
eru líka fallegir, bláir stafir, sem lrann þekk-
ir alla með nafni, — og stafar þá um hverja
máltíð: — B—1—á—i— b—o—r—ð—i—n—n,
s—m—j—ö—r—1—í—k—i. —
Mamma stendur við eldavéfina í nyrðri
krónni og spyr: „Konr ekki H. litli með
þér?“
Bóndinn lætur fiskstykki ganga inn um
lannað munnvikið og beinin út um lritt, rétt
eins og hakkavéliir, senr liann sá á stóra bæn-
um. Loks eftir éftir langa þögn og nriklar
tyggingar: ,,Jú.“ Og nú er kallað á snáðann,
og hamr flýtir sér heim. — Ja, þeir eru nú
samt eins, gluggarnir, — samt eins!
H. H.
UÓÐ
SEPTEMBERKVÖLD
Vitið, lrve rökkrið er munarnrilt
sem nreyjarauga af gleði fyllt,
á kyrru septemberkvöldi.
Seiðmærin nrjúk og töfratryllt
þig tekur í fangið vinnuvillt
af brennandi blóðsins eldi.
Njótið, á nreðair notið fær,
í nótt þér hvíslar hiirn blíði blær
sem haustsválur lrörund þitt kældi.
ÞAD LIGGUR LÍK
Það liggur lík í lystigarðinum
undir líkneski Margrétar Sciröth.
Þetta er líkið af þér eða nrér.
Það er sama hvort lreldur er.
Bakteríur breyta því brátt í duft.
VEGNA RÍMS
Hérna brýt ég bikariiur
sem bergði forðum af
á botninunr er líkast
senr blóðlitað draf.
Hérna tek ég hringinn
senr heilladís nrér gaf,
og hendi lronunr út á
harnrasoltið haf.
Allt er þetta uppgerð
og andlaust skáldaskraf
H. Vald.