Muninn - 15.02.1955, Blaðsíða 13

MUNINN
13
vettlingunum og iþý.t svo út á eftir henni.
Ég ætla að pína hana með mér í prófið. „Já,
sú skal nú fá að gata.“ Það sýður f mér hlát-
urinn, þar sem ég geysist á eftir henni nið-
ur að skólanum. Hún bíður mín á tröppun-
um, og ég gríp hana og ætla að fara að
skamma hana, en þá er hringt inn. Ég sezt
í fremstu röð með klukkuna á hnjánum og
horfi inn í gáfulegár glyrnur hennar, sem
eru á vísunum. Hún deplar öðru a-uganu og
ræskir sig. Ég á bágt með að skella ekki upp
úr. Hún sér það svo sem og geiflar sig alla
og skælir framari í imig. Ég ætla alveg að
deyja úr hlátri ög darigla ofurláúst í hana.
Þetta hefði ég aldrei átt að gera, því að nú
móðgast hún óskaplega og rennir sér niður
á gólf.
\ú er ég kölluð upp, og mér til mikillar
gremju sezt klukkan í sætið mitt. Ég er
kornin upp að töflunni og á að beygja sögn-
ina að fara. Þessa sögn hefi ég aldrei heyrt
áður. Ég verð skelfingu lostin og tek að
naga pennann nrinn.
Honum virðist ekki getast að því og
sparkar svo duglega í tunguna á mér, að ég
dauðkenni til.
„En sá dóni,“ segi ég með þ jósti við hann
og klíp í fótinn á honum.
Honum verður svo nrikið unr jrað, að
hann dettur úr höndunr mínunr á gólfið.
„Veslingurinn,“ segi ég, unr leið og ég tek
lrann upp. „Meiddir jrú jrig ekki, góði
nrinn?“ Hann er svo nrikið nreiddur, að
hann getur ekki svarað rirér. Ég verð alveg
eyðilögð, og líklega er hann bara fótbrot-
inn. Ég sé líka, að tár glitra í augunr hans.
„Ósköp eru þetta, get ég ekkert hjálpað
Jrér?“ lrvísla ég aðhonunr. „Læknir, Iæknir!“
lrrópar hann svo liátt að ég Inígsa helzt, að
Gísli, kennarinn, lrafi lrevrt jrað. Ég stekk á
dyr með hann og hringi á sjúkrabifreið.
Eftir dálitla stund stend ég svo aftur alein
við töfhrna, nreð krítina í hendinni. Gísli
stendur við kennarapúltið og bíður eftir
beygingunni á sögninni að fara. Nú er rirér
litið á klukkuna, oghún grettir sig franran í
nrig og ekur sér allri í sætinu. Og þegar lrún
grettir sig svona, verð ég alltaf að hlæja, hún
er svo skrítin. „Jæja, hvernig var þá sögnin
að fara?“ spyr Gísli. Ég lít á klukkuna.
„Hún var að fara út, hún fór út, við fórunr
rit, og ég hef farið út,“ bunaði ég út úr nrér.
,,Gott,“ segir Gísli.
Ég tek á rás út og skelli á eftir nrér lrurð-
inni. Á tröppunum stendur klukkan og
lrlær, svo að það syngur og hvín í herrni, og
þarna er penninn minn, nreð umbúðir á
fætinum. Ég tek hann og sting lronunr í vas-
ann, síðan gn'p ég í aðra höndina á klukk-
unni, og við hlaupum af stað.
Kisa.
Y f irlýsing
Undin'itaður lýsir því hér með yfir, að sá
samansúrraði óhróður, er unr hann birtist
í viðtalsfornri í síðasta tölublaði, er upp-
spuni allt frá rótum, enda hefði undirrituð-
unr aldrei dottið í hug að nefna tvær „virðu-
Iegar“ bekkjarsystur „fúleggjapútur", þótt
þær nefni sig svo sjálfar, og finni án efa til
skyldleikans.
Ingvar Stefánsson.
t
Athugasemd
t
é Creinin Hugleiðingar á haústkvöldi, sem
f. birtist í síðasta blaði, reyndist við nánari át-
hugun nálega samhljóða grein, er birtist í
| Úrvali 1951, og hefur ritstjórnin skýrt for-
S ráðamönnum Úrvals frá þessum alvarlegu
sit mistökum.
S Ritstjórríih.
t