Muninn - 01.11.1957, Blaðsíða 2

1N MEMORIAM
Magnea Pétursdóttir
ráðskona
Að hryggjast og gleðjast hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast, það er lífsins saga.
Hún Magnea er horfin, horfin, horfin.
Það er hin helkalda og miskunnarlausa hönd
dauðans, sem hefur hrifið hana burtu frá okkur,
burtu frá starfi dagsins, burtu frá lífinu. —
Hversu vanmáttugir stöndum við mennimir
ekki gegn þessum æðsta dómi allra alda, hversu
mjög mundum við ekki vilja vekja þá aftur til
lífsins, sem horfnir eru.
Hugurinn fyllist einlægri sorg og söknuði, er
við hugsum til Magneu ráðskonu. Hún var sam-
eiginleg móðir okkar allra, nemenda Mennta-
skólans á Akureyri.
Magnea Pétursdóttir fæddist þann 23. septem-
ber 1909. Hún kom hingað fyrst sem ráðskona
haustið 1946. Þegar í upphafi sýndi þessi kona,
að í henni bjó bæði kraftur hins viljasterka
manns og blíða og fórnarlund konunnar. Með
Magneu kom lítil dóttir hennar, Sigurbjörg, þá
ekki ársgömul. En Magnea sigraðist á erfiðleik-
um fyrstu áranna, og litla stúlkan var eftirlæti
hennar.
En það var ekki aðeins litla stúlkan sem átti
hug hennar; hún lét sér annt um alla. Öll vorum
við henni kær og hún lét það í ljós á sinn sér-
staka hátt. Hún var alþýðukona, sem lífið hafði
ekki alltaf vaggað, og reynslan var hennar
kennari. Hún var okkur því sem góður félagi og
umburðalynd móðir, en þegar ærsl og imgæð-
isháttur tóku að keyra úr hófi fram, fengum við
líka verðskuldaðar ávítur. Hún vissi, hvað okk-
ur var fyrir beztu, og þess vegna virtum við
hana og þótti vænt um hana.
Við minnumst hennar, þar sem hún stóð í hvíta
sloppnum yfir rjúkandi pottinum og skammt-
aði endalausri röð af hungruðu skólafólki. Við
minnumst hennar, þar sem hún stóð og úthlut-
aði kvöldmjólkinni. Þá fengiun við okkur oft
sæti hjá henni, því að það var gaman að spjalla
við hana. En vei þeim, sem gleymdi pelanum
sínum.
Þannig eru minningarnar urn Magneu bundn-
ar starfi hennar, því að starfið var hennar líf.
Hún var einnig orðin hluti af skólanum sjálfum
og vart hægt að hugsa sér heimavistina án
hennar. Og svo ástsæl var hún meðal nemenda,
að þeir hétu oft á hana í raunum sínum á vorin.
En hversu ótrúlegt hefði okkur ekki fundizt, ef
einhver hefði sagt, er við kvöddum hana í vor:
„Magneu ert þú að kveðja í hinzta sinn.“
Það var einn ágústdag í sumar, að þessi harma-
fregn barst til okkar. Veðrið var gott, sólin
skein, og innhverfis okkur var hið kvika líf.
Hvemig var þá hægt að trúa því, að Magnea
væri dáin? Magnea, sem var sjálf ímynd lífsins
og starfsins. En staðreyndum verður ekki bifað
og við dauðann ekki ráðið. Magnea er horfin til
annarra heima, en minningin um hana mim lifa
í sögu Menntaskólans á Akureyri.
Nemendur hans vilja þakka Magneu starf
hennar hér, þakka góðvild hennar, þakka hvert
orð og atvik og votta um leið litlu dóttur hennar
innilcga samúð sína.
STELLA K. THORARENSEN.
2 MUNINN