Muninn - 01.11.1957, Blaðsíða 3
Á ÖNDVERÐUM VETRI
FÁEIN FORSPJALLSORÐ
í miðjum klíðum mikilla viðburða í
skólalífinu skýtur Muninn upp kollinum.
Það er léttir þeim, sem að hönum standa,
og ætti að vera fengur öllum öðrum, sem
þá vonandi ljúka upp skjánum. Að venju
verður fyrsta tölublaðinu fylgt úr hlaði með
nokkrum vakningarorðum.
ffinir miklu viðburðir voru skólaleikur-
inn, sem vakið hefur allsherjar athygli, og
inflúenzan, sem ættfærð er til Asíu og hef-
ur stráfellt hrausta sem óhrausta. Um þá
hafa athafnir og umræður snúizt, síðan
skóli hófst. Tugir nemenda unnu sleitu-
laust í þrjár vikur að undirbúningi leiks-
ins, og nú síðast hafa starfskraftar þeirra,
sem stóðust faraldurinn, verið nýttir til að-
stoðar hinum sjúku. Eftir frumsýningu
leiksins mátti hvarvetna heyra á skeggræð-
um menntlinga ánægju og áhuga á árangri
leikaranna, og hvaðanæva úr bænum kváðu
við spurningar um, hvenær yrði leikið næst,
hvort nokkur leið væri að ná í miða o. s.
frv. Upp á síðkastið hefur svo verið spurt
um heilsufar og bata, og bæjarbúar bíða
með óþreyju næstu sýninga.
Hvorir tveggja atburðir þessir hafa haft
mikil áhrif á útkomu blaðsins, og því er
þeirra getið hér. í öllu amstrinu hefur lít-
ið tóm gefizt til annarra andlegra starfa en
skólinn krefst — og varla það, enda hefur
blaðamatur ekki verið á hverju strái.
Raunar hefur efnisskortur ævinlega ver-
ið skólablaðinu fjötur um fót, a. m. k. í
byrjun, svo að það er ekkert einsdæmi, þótt
svo sé nú. Sennilega er það hlédrægni, sem
veidur slíkri tregðu, en af reynslu síðasta
árs mætti álykta, að áhugi nemenda á blað-
inu væri tilfinnanlega takmarkaður. Slíkt
má ekki spyrjast, og heitir ritstjórn á skóla-
félaga að bregðast vel við frumsmíðinni,
svo og þeirri málaleitan, að sem flestir
reyni að leggja eitthvað af mörkum og hafi
skilning til að létta starf hennar.
Annars eru viðbrögð manna við beiðni
um skrif yfirleitt á einn veg. A þá leið, að
viðkomandi sé ekki skáld og geti ekki skrif-
að þess vegna. Nei, alveg útilokað, og svo
er vísað á þann næsta til að losna úr klóm
hins bíræfna. Þarna er misskilningur á ferð.
Blaðið virðist í augum margra vera eins
konar andleg forynja, sem ekki sé vogandi
að v.era í kallfæri við. Það sé einungis vett-
vangur skálda og spekinga, sem spotti ver-
ödina, en dýrki andann. En jafnvel skáld
hefur sagt „ó key“ við hinn mikla eilífa
anda, og hví getum við hinir ekki gert það
líka og fest á blað veraldleg hugðarefni?
Muninn tekur fúslega við slíku efni með
það fyrir augum, að hlutverk hans sé*að
þjóna skólaandanum og engum öðrum
anda. En auðvitað skal skáldskapurinn ekki
sitja á hakanum, og við þau skáld, sem
skirrast við birtingu verka sinna, skal það
sagt, að ekki er hægt að búast við stórskáld-
um meðal nemenda í menntaskóla, né
heldur óaðfinnanlegum úrlausnum á yrkis-
efnum, heldur í hæsta laa,i efnilegum ung-
skáldum, sem vaxa í list sinni við hvert
unnið afrek. I þeim skilningi erum við
frjálslyndir í efnisvali, því að víða gæti
leynzt vísir að viðamiklunt rneiði, sem hlúa
beri að, til að liann nái þroska. Að svo
mæltu skorum við á alla, sem finna hjá sér
köllun til ritstarfa, að hugsa vinsamlega til
MUNINN 3