Muninn - 01.11.1957, Blaðsíða 14

R ósir handa Rómeó
Það var eitt af þessum leiðinlegu haust-
kvöldum, þegar rökkrið er hvorki nógu
bjart til að sofa í né nógu dimmt til að
hugsa í. A slíkum kvöldum er ég ætíð veik-
ust fyrir, og andstreymi lífsins virðist veita
mér sérstaka athygli. Þar að auki var Júlía
breima. Ég hefði vart getað trúað því, að
hún, eini vinur minn á þessu tilverustigi,
íriyndi svo gjörsamlega snúa við mér baki,
ei' ég þarfnaðist hennar mest. iÞað var ein-
mitt það, sem ég sagði við hana. „Júlía,"
sagði ég. „Þú veizt, að við höldum ætíð
saman í blíðu og stríðu. Þér finnst ég ekki
vera geðveik, er það, Júlía mín? Þú elskar
mig einurigis vegna persónuleika míns,
ekki vegna rjóma og rúsínugrauts?" Júlía
virti mig ekki viðlits. Ég veit, að ég var
kjánaleg að fala þannig við Júlíu. Ég veit
einnig, að Júlíu géðjaðist ekki að óþarfa
viðkvæmni. Júlía telur ekki hollt að láta
elsku sína of oft í ljós. Það er okkur mjög
að ágreiningsefni. Eins og allar einmana
konur verð ég að vita, að til er ein vera, sem
setur mig öllu ofar; krefst lítils, gefur allt.
Þannig er Júlía. Ég er aldrei jafn sæl og þá,
er ég þrýsti Júlíu malandi af gleði og innri
værð að brjósti mínu. Það er aðeins tvennt
í fari Júlíu, er ég þoli ekki. Hún getur ver-
ið ákflega illgjörn og afbrýðisöm við aðra
ketti, flækingsgrey, sem ég gef stundum
mola af borði hennar, aðeins til að kærleik-
ur minn verði ekki of einhliða. Ég get fyr-
irgefið henni slíkt að mestu leyti, það sann-
ar mér aðeins betur, hve vænt henni þykir
um mig. Hitt er, hversu ólm hún getur orð-
ið í karldýr. Það get ég alls ekki fyrirgefið.
Bæði sýnir það, á hve ömurlega lágu menn-
ingarstigi Júlía er, og ég fæ alltaf óstjórn-
legan höfuðverk, þegar þannig stendur á
fyrir henni. Ég hef reynt að leiða henni
þetta fyrir sjónir, en þá fyllist hún af eigin-
girni og þrjózku. Að mörgu leyti virði ég
hana, að hún skuli ekki láta kúga sig. En
mér finnst, að hún gæti tekið ofurlítið tillit
til mín og virðingar minnar. Eftir allt, sem
ég hef gert fyrir hana. — Þetta kvöld hafði
mér tekizt að halda henni inni. Hún var
mjög reið og veittist að mér með kjafti og
klóm. „Júlía,“ sagði ég reið. „Þetta getur
ekki verið með vilja gert. Það hlýtur að
vera illur andi, er nú hefur náð yfirhönd í
þér. Þú, sem ert mér allt. Þú skilur, að ég
gríp til þessa neyðarúrræðis aðeins sökum
velferðar þinnar. Júlía, það er hin andlega
ást, ástin milli mín og þín, er færir frið og
hamingju, ekki villtar tilfinningar þínar til
saurugs karldýrs.“ Júlía sefaðist, og ég fyllt-
ist stolti yfir að hafa snúið henni á rétta
braut. „Þú skilur það seinna, Júlía mín, að
ég hef aðeins viljað þér vel.“ Júlía deplaði
augunum á þann vingjarnlega hátt, sem
hún ein getur, og ég gekk til sængur, glað-
ari en ég hef verið síðan í frumbernsku.
Kyrrðin sveipaði angurværu klæði sínu um
mig, og ég sveif brátt í æðri heima. Skyndi-
lega hrokk ég upp við lágvært majr í glugg-
anum. Ég lá grafkyrr og beið átekta. Hætt-
urnar í stórborg sem Reykjavík eru margar,
sérstaklega í kjallara, og ég sef ætíð með
eldhúshníf minn á náttborðinu. Ég veit
ekki, hvort ég get skilgreint þá tilfinningu
sem létti, er gréip mig, þegar ég sá, að veran
sem læddist, var köttur; stórt, óþrifalegt
dýr, sem hefði átt að vekja viðbjóð hjá
hverjum, er leit hann. En Júlía, hún Júlía
mín, hljóp fagnandi á móti jDessari opinber-
un og veinaði meir en nokkru sinni fyrr.
Hinum svarta Rómeó virtist lítast prýðilega
á hana. Ég get vel skilið hann, því að Júlía
mín er reglulega snotur.
„Júlía,“ hrópaði ég, nær gráti af örviln-
un. „Hugsaðu um, hvað þú ert að gera. Þú
14 MUNINN