Muninn - 01.11.1957, Blaðsíða 15

getur ekki lagzt svo lágt að taka þessu
ógeðslega skrímsli, þessari andstyggð.‘:
Júlía hvæsti einungis framan í mig og hélt
áfram að krafsa í gluggann. Rómeó tók
þessu sem sérstöku merki og hóf upp man-
söng til Júlíu, djúpri bassaröddu. í eyrum
Júlíu lét hann auðsjáanlega sem æðsta boð
lífsins, og hún brosti ánægjulega. „Júlía,
komdu undir eins, gerðu mér ekki þvílíka
hneisu,“ snökti ég. „Þú gengur af mér
dauðri. Viltu það, Júlía mín? Minnstu allra
þeirra dásamlegu stunda, er við höfum átt
saman. Þú getur ekki eyðilagt allt, aðeins
vegna karldýrs, sem er aumara en fluga á
fyrsta vordegi." Júlía sinnt mér engu. Hiin
starði hugfangin í hið heilbrigða auga
Rómeós, og hann færðist allur í aukana. Ég
bað, ég hótaði, ég grét, en Júlía lét eins og
ég væri blátt áfram ekki til. Þá var það, að
hatrið blindaði sál mína algjörlega. Ég
stökk úr rúminu mínu og opnaði dyrnar
fyrir Rómeó. Veslings fíflið. Það var í raun-
inni allt of auðvelt að blekkja hann. Hann
smeygði sér sigri hrósandi inn og óð beint
að Júlíu. „Júlía mín,“ sagði ég. „Fyrst þig
skortir dómgreind og skynsemi til að gæta
mannorðs þíns, þá verð ég að gera það.“ Ég
þreif í Rómeó, sem þegar var farinn að
hnussa að Júlíu minni. Mín veluppalda
Júlía lét sér það vel líka. Undarlegt, hvað
fólk þekkir sína nánustu lítið. Rómeó
barðist um í fangi mínu, svo að gömul ör á
hálsi hans þrútnuðu, og blóð streymdi úr
handlegg mínum. Ég. dró hann að rúminu,
teygði dálítið á hálsi hans og lagði hnífnum
þar, sem bezt lá við. Húðin var seig, og ég
'hélt eftir höfðinu, þegar skrokkur hans féll
á gólfið. Ég lagði höfuðið við hlið líksins
og horfði á, hvernig gamalt, dökkt blóð
hans lak úr sárinu, unz það myndaði rétt-
hyrning milli útglenntra lappa hans. Júlía
sat furðulostin í gluggakistunni. „Júlía,"
livíslaði ég, um leið og ég hugsaði um.hvort
visinn belgur Rómeós kæmist í skókassa. —
„Ég er orðin morðingi þín vegna.“ — Ég fór
með Rómeó út í garð og tók honum gröf
undir reynitré. Júlía fylgdi mér og kvaddi
unnusta sinn. Augu hennar voru vot eins
og döggvuð draumsóley. „Gráttu ekki,
Júlía mín,“ sagði ég hughreystandi. „Hann
var ekki þess virði. Nú munu fölnuð lauf-
blöð skreyta gröf hans og varpa á hana
ljóma hryggðarinnar. En í vor ætla ég að
kaupa stórar, gular rósir og leggja á leiðið
hans Rómeós.
Joðemmþorn.
EMBÆTTISMANNATAL M.A. 1957-1958
STARFSMENN SKÓLANS:
Inspector scholae: Örn Guðmundsson.
Umsjónarmenn bekkja:
6. S.: Vilhjálmur Hjálmarsson.
6. M.: Úlfur Árnason.
5. S.: Björn Ólafsson.
5. M. a.: Jón Einarsson.
5. M. b.: Þorsteinn Svörf. Stefánsson.
4. S.: Stefán Einarsson.
4. M. a.: Iðunn Steinsdóttir.
4. M. b.: Eyþór Stefánsson.
3. a.: Auður Filippusdóttir.
3. b.: Davíð Gíslason.
3. c.: Birgir Vigfússon.
Landspr.d.: Ólafur Rristjánsson.
2 .bekkur: Svanur Eiríksson.
1. bekkur: Elísabet Þorsteinsdóttir.
Umsjónarmenn vista:
Baldurshagi: Jón Rúnar Guðjónsson.
Miðgarður: Páhnar Magnússon.
Loftsalir; Júlíus Stefánsson.
Jötunheimar: Bergur Felixson.
MUNINN 15