Muninn - 01.12.1957, Blaðsíða 4

fáa, mér málkunnuga, sem rœða þessa at-
burði eins og opinberun eða kraftaverk.
G NÚ, meðan kirkjuklultkur
hringja til heilagrar hátiðar,
þeytist' sennilega hnöttur um
himinhvolfið — drýsildjöfull —
hann er ekki stór, en kannski vísir og upp-
haf að tortimingu allra mennskra verð-
mœta. Amerískur visindamaður sagði ný-
lega, að blessað vœri nú og Guði þakkarvert
hvert það ár, sem engin styrjöld kœmi. Senn
er árið liðið, og á hátíð friðar og fœðingar
Guðs sonar er timabært að minnast þess.
Visindamaðurinn gat þess og, að hœglega
gœti farið svo, áður langt um liði, að váboð-
inn hefði, vegna visindalegra yfirburða,
gjörvallan heiminn i hendi sér, án þess að
þurfa að beita styrjöld.
Þetta verður kristinn heimur að horfast i
augu við á jólum 1957.
Það eru lokaorðin, „friður á jörðu með
þeim mönnum, sem hann hefur velþóknun
á“, sem við minnumst, þegar við kveikjum
á kertunum.
dsðtícg JÓI!
STEINGRÍMUR SIGURÐSSON.
Bara fjögra ára
Frænka mín lítil kom til mín um dag-
inn. Það var eftir hádegi, og hún var úti að
leika sér, hlýlega búin, í stígvélum og bux-
um og úlpu. Snjókornin féllu hægt til jarð-
ar og settust á greinar trjánna í garðinum
við húsið hennar. Hún er á fimmta árinu.
Ég tók hana tali. „Finnst þér ekki gaman,
að snjórinn er kominn?" spurði ég. „Jú.
Maður getur hnoðað svona kúlu,“ sagði
hún og sýndi mér snjókúlu, sem hún hafði
hnoðað og hélt á í hendinni. „Ertu ekki
búin að fá flenzuna?" „Jú, soldið. Ég lá í
rúminu um daginn, og þá kom snjórinn, og
mig langaði svo út að leika.“ „En máttir
það ekki?“ „Nei. Mamma sagði ég mætti
fara út seinna." „Var vont að liggja í flenz-
unni?“ „Já,“ sagði sú litla og vildi sem
minnst um flenzuna tala. En svo segir hún:
„Veiztu það, að strákarnir í Birnuhúsi
voru að búa til snjókalla og kellingar, og
ég mátti ekki fara út. Þeir létu varalit á
kellinguna." „Hver er Birna?“ spurði ég.
„Hún á heima í þessu húsi, og við leikum
okkur stundum saman,“ sagði hún og benti
á húsið hinum megin við götuna. „Eruð þið
vinkonur?" „Já! Hún Birna á voða margar
dúkkulísur og eina stóra dúkku. Dúkkan
á að fá rauðan jólakjól." — „Nú eru jólin
að koma. Hlakkarðu ekki mikið til jól-
anna?“ „Jú, voða mikið,“ segir hún ljóm-
andi af gleði. „Það er svo gaman á jólun-
um.“ „Er ekki mikið að gera heima hjá
iþér núna?“ „Jú, mamma er að baka fínt
brauð. Á ég að sækja eina köku handa þér?“
Ég afþakka þetta ágæta boð og held áfram
að spyrja frænkuna. „Hvað finnst þér
skemmtilegast við jólin?“ Hún verður vand-
ræðaleg og niðurlút svolitla stund, en jafn-
ar sig brátt og segir: „Kötturinn." „Hvaða
köttur? Ekki þó jólakötturinn?" „Hann er
stór og svartur." „Ertu ekkert hrædd við
hann?“ „Nei. Hann er svo fallegur og snið-
ugur — stundum. En einu sinni, þá tók
Birna í skottið aftan á honum, og hann
beit hana. Hún ætlaði samt ekki að meiða
kisu.“ „Fór Birna að gráta?“ „Já, auwita."
„Batnaði henni fljótt aftur?“ „Já, hún fór
inn, og mamma hennar kyssti á báttið.“
„Hvað fóruð þið svo að gera?“ „Birna sótti
mokuna sína, og svo fórum við að moka í
garðinum hjá mér. Hún á bláa moku.“ —
Vinkona mín er farin að sleikja snjókúluna
sína, og ég held, að henni sé farin að leið-
ast biðin. „Ætlarðu að tala lengi við mig?“
segir hún. „Ertu mikið að flýta þér?“ „Já!
24 MUNINN