Muninn - 01.12.1957, Blaðsíða 7

Ævintýr um nótt
„Vegagerð er hin aumasta þrælavinna,
sem hugsazt getur,“ sögðu félagar mínir.
Þar var ég algjörlega á öndverðum meiði.
Hún var mér eins og himnaríkissæla. Ég
var nefnilega stjórnandi þess tækis, sem
bifreið nefnist. Sú hét upphaflega hinu
framandi nafni Ford, sem í munni íslenzkra
malarjaxla hafði orðið „trogið" með hæfi-
legum hljóðbreytingum. Undir því nafni
gekk farartækið jafnan. Það var hinn ágæt-
asti bíll, þótt kominn væri á efri ár, og oft-
ast sem öruggasta gangvirki. Þá átti ég góða
daga og gat flatmagað á grasbala og horft
á karlana rembast við malarmoksturinn.
Stundum kom það samt fyrir, að greyið
vildi ekki ganga, og var þá sama, hvaða
brögðum ég beitti. Vélin varð eigi vakin
til lífsins, fyrr en henni sjálfri gott þótti, en
það gat þá orðið með þvílíkum hamförum,
að dæmalaust var. En slíkt var ekki nema
eðlilegt miðað við aldurinn, og ég fyrirgaf
henni alla duttlungana og var hinn ánægð-
asti þrátt fyrir háðsglósur karlanna. Þeir
voru ágætir inni við beinið, og hið sama
var að segja um Jóhann gamla verkstjóra.
Hann var prýðismaður og strangheiðarleg-
ur. Brýndi hann jafnan fyrir mér að fara
sparlega með benzínið og taka ekki neina
óþarfakróka, hvorki fyrir mig né aðra.
Þetta var dálítið bagalegt, einkum að mega
ekki skreppa á bæina á kvöldin og drekka
kaffi hjá heimasætunni.
Einu tækifærin gáfust um helgar, þegar
ég ók Jóhanni heim. Er ég var laus við
hann, gat enginn aftrað mér frá að halda,
hvert sem mér þóknaðist, enda reyndist
heimförin oft ærið tafsöm. Og nú var ég
einmitt á slíku ferðalagi.
Veðrið var dásamlegt. Létt þokuslæða
spannst um fjallahlíðarnar og blandaðist
húmi næturinnar. Kyrrð og friður ríkti í
dalnum. Þetta var í júlí. Ég var í bezta
skapi og harðánægður með sjálfan mig og
blessaðan, gamla bílinn. iÞeir máttu áreið-
anlega vara sig á honum þessir nýju, þótt
ögn væru þeir útlitsfegurri, Máltækið segir,
að hundinn skyldi ekki dæma eftir hárun-
um. Því var ég alveg sammála.
Ég ók fyrir melhorn. Maður reis upp af
vegbrúninni og veifaði ákaft. „Eitthvert
kvabb eins og vanalega," hugsaði ég og
minntist orða verkstjórans. Svo reyndist
vera. Maðurinn spurði, hvort ég gæti tek-
ið nokkra áburðarpoka fyrir sig til næsta
'bæjar; sagði, að bóndinn þar hefði lánað
sér þá fyrir nokkru, en þyrfti nú að fá þá
aftur. „Nei, því miður. Ég er með brotna
fjöður og get ekki flutt neitt,“ laug ég blá-
kaldur. „Slæmt var nú það,“ sagði maður-
inn, „en þakka þér samt fyrir ómakið.“ Ég
ók aftur af stað og skammaðist mín ofur-
lítið. En livað tjóaði að fást um svona smá-
muni? Ég var, hvort eð var, alveg úrkula
vonar um að komast á betri staðinn. Og
hví skyldi ég þá skeyta réttu eða röngu, ef
fyrir mér átti að liggja að lenda í „fýrpláss-
inu“ hjá þeim gamla?
Þokan hafði teygt sig niður á láglendið,
og hún lagðist um mig, grá og fíngerð.
Uðinn vætti mölina á veginum, svo að hún
sýndist nær því svört. Ásarnir í kring virt-
ust stækka um allan helming, og einmana-
legir steindrangar störðu illilega til mín.
Þeir höfðu tekið á sig náðir og kærðu sig
ekki um að vera truflaðir. Ekkert rauf
kytæðina nema vesældarlegt skrölt vélar-
innar og niður árinnar í dalbotninum.
Svona veður féll mér vel í geð. Það hafði
undarleg áhrif á mig og vakti hjá mér löng-
un til að yrkja ofurlítið Ijóð, kannski að-
eins um nóttina, þokuna og dalinn, sem ég
þekkti svo vel, eða um eitthvað, sem ég
skynjaði ekki til fulls, en greindi óljóst í
meðvitund minni eins og ruglingslegan
M U N IN N 27