Muninn - 01.12.1957, Blaðsíða 8

draum að rnorgni. Og fyrr en varði komu
þessar hendingar fram í huga mér:
Nóttin kyssir lög og lönd,
lönd, sem yrkir bóndans hönd;
höndin sú er þjáð og þreytt,
þreytt af striti, hörð og sveitt.
O, jæja. Heldur var nú Páls Ólafssonar
bragð af henni þessari. En ekki var hún
verri fyrir það. Flestir áttu sér einhverja
fyrirmynd.
En hvað var nú þetta? Þarna stóð stúlku-
tetur á veginum, berhöfðuð og kápulaus.
Ég stöðvaði bílinn, og hún kom upp að
glugganum. „Halló, ertu að fara út í þorp?“
spurði hún. Þetta var ókunnug stúlka í
köflóttum buxum og svartri peysu. Nei,
auðvitað var ég ekki að fara út í þorp, held-
ur fram í dal. En þokan var dimm, og það
var nótt. Tækifærið mátti ekki ganga mér
úr greipum: „Já, eiginlega er ég á leiðinni
þangað,“ svaraði ég. Stúlkan brosti. „Ó, en
hvað ég var heppin. Ég þurfti sem sé endi-
lega að komast út eftir í kvöld.“ Ég opnaði
dyrnar, og hún settist inn. „Ég er úr
Reykjavík," hélt hún áfram. „Við pabbi
erum í sumarleyfi og búum í tjaldi hérna
uppi í hlíðinni. Hann er að burðast við að
mála í frístundum sínum. Ég lagði af stað
á jeppanum í dag, en hann bilaði, og ég
kom honum ekki í gang aftur. Síðan hef
ég verið á labbi og hélt ég mundi aldrei sjá
mann framar, þegar þú skauzt eins og
draugur út úr þokunni. Það er svo skelfi-
lega fáförult hérna hjá ykkur.“ Ég játti því,
en vissi annars ekki, hvað ég átti að segja.
„Hvað verðum við lengi út í þorp?“ spurði
hún þá. „Klukkustund, sennilega," svaraði
ég. Svo þögðum við. Hún starði út í nótt-
ina, og ég horfði á vangasvip hennar milli
þess, að ég gætti að veginum. Hún var mjög
snotur í hálfrökkrinu, og það lagði frá
henni þægilegan ilm svo sterkan, að hann
tók yfir reykjarstybbuna frá vélinni.
Skyndilega snéri hún sér að mér, og ég
flýtti mér að líta fram á veginn. „Segirðu
ekkert?“ spurði hún. „Mjög lítið,“ anzaði
ég. „Kanntu enga brandara? Mér þykir svo
gaman að bröndurum." Einn kunni ég.
„Góði, segðu mér hann,“ bað hún.
„Einu sinni kom maður nokkur á bæ.
Hann var í bíl, sem bæði var Ijótur og lé-
legur. Þetta var að áliðnum vetri og veg-
irnir slæmir yfirferðar. Á þessum bæ var
húsfreyjan há og digur í bezta lagi. Hún
þurfti að komast til næsta bæjar og bað
manninn að aka sér þangað. „Já, já, sjálf-
sagt,“ sagði hann. „Annars get ég ekki tek-
ið hlass.“
Stúlkan hló. „Sá hefur verið kaldur. En
ertu að líkja mér við þessa kerlingu. Er ég
svona feit?“ „Nei, alls ekki. Eða það sýnist
mér ekki.“ Hún hló aftur. „Þú ert nokkuð
fyndinn." Maður með liest og kerru kom
á móti okkur. Það var sá sami, sem ég hafði
synjað um flutninginn. Hann var að skila
pokunum, sem granni hans hafði lánað
honum. „Alltaf eru þeir eins þessir sveita-
karlar,“ sagði förunautur minn með lítils-
virðingu í röddinni.
„Stundum er dagurinn of stuttur og
ekki sízt á sumrin," sagði ég. „Þau eru
mörg handtökin bóndans og oft harla lítill
tími til hvíldar. Og hvað ber hann svo úr
býtum?“ „Bogið bak og hnýttar hendur.
Var það ekki það, sem þú ætlaðir að segja?“
sagði stúlkan háðslega. „Ég held ég kannist
við þetta jarm ykkar sveitamannanna. Þið
segizt þræla og strita myrkranna á milli og
hafa hvorki í ykkur né á. Þið öfundið borg-
arbúann vegna reglubundnara lífs, hærra
kaupgjalds, betri menntunarskilyrða og
betri húsakynna. Þið flytjizt hópum saman
í kaupstaðina vegna þess, að allir vilja sitja
að hinu bezta, gleypa sem mest með
minnstri fyrirhöfn, gína yfir meiru en þeir
eru menn til. Þið reynið að afsaka ykk-
ur á allan hátt, en þið hafið brugðizt skyldu
ykkar, hlaupizt frá þeirri ábyrgð, sem lífið
lagði ykkur á herðar. Borgarbúinn er ekki
hóti betri. Hann gerir sér fáránlegar hug-
myndir um dásemdir sveitasælunnar, eilíft
28 MUNINN