Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 5

Rabbað við Rjarna Benediktsson frá Hofteigi
„Nú er Muninn þrítugur, svo að við
verðum víst að gefa út afmælisblað. En
hvernig eigum við að gera það úr garði?“
andvörpuðum við ritnefndarmenn þegar á
fyrsta stjórnarfundi. Og okkur kom saman
um, að Munins væri bezt minnzt með því
að ganga á fjörur gamalla pennavina hans.
Greip ég því tækifærið, er ég dvaldist í
Reykjavík um jólin, og hitti Bjarna að
máli.
— Þú varst um skeið í ritstjórn Munins?
— Já, ég kom í ritstjórnina um áramótin
1940—41 í staðinn fyrir Eirík Hrein Finn-
ljogason. lin ég er ekki orðinn nógu gamall
til að muna liðna atburði vel, og þessvegna
man ég ekkert, hvernig stóð á þessum
mannaskiptum. Ég var þá í 3. bekk, en fyrir
voru í ritstjórninni þeir Kristján Eldjárn
kennari og Kristján Karlsson nemandi í 5.
bekk. Næsta haust var ég svo kosinn í rit-
stjórnina, ásamt þeirn Kristjáni Karlssvni
og dr. Sveini Þórðarsyni. En við gerðum
okkur þá lítið fyrir og lögðum blaðið niður
um jólaleytið. Næsta blað konr svo út fyrir
jólin 1943, ef ég man rétt. Þá voru nýir
menn komnir í ritstjórn, en af þeim lét
bekkjarbróðir minn Gunnar Finnbogason
langmest að sér kveða, og varð þetta mynd-
arlegur árgangur. Þá var líka tekið að
prenta blaðið hjá Oddi, en áður var það
fjölritað með drengilegri aðstoð Stefáns
Gunnbjarnar ráðsmanns heimavistar. Við
brautskráðumst um vorið, og síðan hef ég
ekki séð Munin blessaðan. Skyldu ekki ein-
hverjir gamlir nemendur skólans vilja ger-
ast áskrifendur blaðsins?
— Þú ritaðir talsvert í blaðið á skólaár-
unum?
— Ég var víst einn af þeim andlegu í
skólanum: skrifaði greinar, samdi jafnvel
sögur, en aðallega orti ég kvæði. Annars
byrjaði minn andlegi orðstír dálítið skríti-
lega. Þegar búið var að skipa okkur fyrstu-
bekkingum haustið 1940 í stofuna, kom
skólameistari askvaðandi inn, valsaði inn á
milli bekkja og borða og skoðaði í augun á
okkur. Skyndiliega nemur hann staðar hjá
mér og segir: Þér eruð frændi Gunnars
Gunnarssonar? Ég varð að játa því. Meist-
ari sagði þá eitthvað á þá leið, að ég mundi
vera vitur maður, skipaði mig inspector á
stundinni og fór síðan. En það reyndist því
miður fremur andlítið starf að vera umsjón-
armaður í 1. bekk. Meginverkefnið var að
reka busana út úr stofunni í frímínútum.
Það stóðst stundum á endum, að þegar ég
var búinn að koma þeim seinasta út, af
sveitamannsliegum heiðarleika, þá var
hringt inn í næsta tíma. Það hjálpaði þó dá-
lítið upp á sakirnar, að ég hafði þurft að
vera beitarhúsasmali fyrstu tvo veturna eft-
ir fermingu, og þessvegna var ég elztur og
einna sterkastur í bekknum. Kannski hefur
meistari þótzt sjá það og haft frændsemina
við stórskáldið að yfirvarpi. Hann var ekki
allur, þar sem hann var séður.
— Hvað olli því, að blaðið lagðist niður
um tíma?
— Ætli orsökin hafi ekki verið skortur á
eldmóði hjá ritstjórninni. Annars var skýrt
frá því í fyrsta tbl. hins lendurreista Munins
haustið 1943, að téð ritstjórn hefði hætt út-
gáfu blaðsins vegna kaupendaskorts. Ég er
búinn að gleyma þessum atvikum, en mig
grunar, að þessi yfirlýsing um kaupenda-
skortinn hafi verið samin með nokkuni
hliðsjón af mannorði okkar ritstjórnar-
manna: Sveins, Kristjáns og mín.
— Var samt ekki skemmtilegt að fást við
útgáfuna?
— Það hafði sínar björtu hliðar. En
M U N I N N 45