Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 6

einna minnisstæðast held ég mér sé upphaf-
ið á hinum snubbótta ritstjórnarferli mín-
um. Hann hófst sem sé með langri göngu-
fierð í frosti og snjókomu.
— Gönguferð?
— I3að var þannig, að iÞura í Garði settist
í Menntaskólann haustið 1940 til að stoppa
í sokka herranna í heimavistinni — það var
áður en krepnælið góða kom til sögunnar.
Nú hugkvæmdist ritstjórn Munins, Krist-
jánunum og mér, að yrkja á skáldkonuna,
og skyldum við reyna hver í sínu lagi. En
andinn var ekki reiðubúinn, og varð það
úr, að við hefðum samyrkjusnið á yrkingun-
um. Lögðum við því land undir fót eitt
kvöld í hríðarmuggu, löbbuðum suður Þór-
unnarstræti, niður Gilið og upp Spítalastíg.
Þegar heim kom, var íslenzk skáldlist þrern-
ur vísum ríkari. Síðan sýndum við Þuru
vísurnar, en hún kvað tvær á móti, og var
öll syrpan birt í næsta blaði Munins. Það
var almannarómur í skólanum, að mennta-
mennirnir hefðu ekki sótt gull í greipar
plaggakonunni.
— Var mikið andlegt líf í skólanum á
þessum árum?
— Það held ég væri ofmælt. Málfundir
voru oft illa sóttir og féllu jafnvel niður af
mannfæðar sökum, og Muninn datt upp
fyrir um skeið, eins og ég var að segja. Vita-
skuld voru ýmsir að skrifa sorglegar sögur
og yrkja harmakvæði, lásu góðar bókmennt-
ir og hugsuðu sitt. En þeir voru litlir félags-
garpar og fóru löngum einförum, og góðir
söngvarar voru í meiri hávegum hafðir í
skólalífinu. Þegar „undirritaður“ var til
dæmis sem allra andlegastur, fór hann ekki
að halda hrókaræður yfir félögum sínum
eða úthella hjarta sínu á málfundi, heldur
labbaði hann inn fyrir ofan kirkjugarð og
kom ekki niður fyrr en inni hjá Gróðrar-
stöð. Mér skilst, að skólapiltar séu meiri
málskrafsmenn í ár.
— Hélduð þið skólaskáldin áfram að
yrkja, eftirað þið fóruð úr Menntaskólan-
um?
— Um það veit ég næsta fátt, nema Einar
Bragi hefur gefið út fjórar ljóðabækur. Þeir
Eiríkur Hreinn og Kristján Karlsson hafa
að minnsta kosti haldið tryggð við bók-
menntirnar; þeir eru báðir ritstjórar bók-
menntatímarita og hafa auk þess þýtt ágæt
skáldverk á íslenzku. Kristján er að auki
einhver nærfærnasti bókmenntagagnrýn-
andi, sem við eigum. Ég er alveg hættur öll-
um yrkingum, nema ef telja skyldi 4—5 fer-
skeytlur á ári, sem ég sendi í nafni sonar
míns til vina og vandamanna á jólum og af-
mælum. Ég slæ botninn í þetta, þegar hann
verður sjálfur vísufær.
— Vildirðu flytja Munin einhverja af-
mælisósk?
— Ég vildi óska honum þess, að hann
ætti alltaf fullt hús andríkra vandamanna,
sem létu enga fyrirhöfn sparaða til að gera
hann jafnan vel úr garði. Þótt fullorðið
fólk hneigist til að kasta rýrð á andleg um-
brot sín í æsku, þá er þ:að rangt. Andleg
umbrot eru ævinlega góðrar ættar, dýr-
keyptur þroski miðar hæst. Þeim, sem ekki
fær með einhverjum hætti tjáð það, sem
honum býr í brjósti á æskuskeiði, hættir til
að verða ófrjáls hið innra með sjálfum sér
— eins og það vatn verður fúlt, sem lengi
stendur uppi. Gætum við ekki sagt, að blað
eins og Muninn eigi einmitt að vera opinn
farvegur þeirra vatna, sem spretta upp í
hjartarótum æskufólks á skólabekk.
En fyrst við erum farnir að tala svona
spaklega, þá leyfist kannski gömlum vizku-
vini úr MA að nefna ungum lesendum
Munins tvö orð, sem gott væri að fylgja á
þessari kaldlyndu verzlunaröld. Annað er
það að halda lijarta sínu vörmu af kærleik
til mannsins. Hitt er það að ganga á svig við
það markaðstorg þjóðfélagsins, þar sem sál-
ir eru seldar og keyptar.
Ég kveð Bjarna og þakka fyrir mig og
mína. Hann fylgir mér brosandi til dyra,
heldur föðurlega á syni sínum, sem bráðum
verður vísnafær, og ljóðar á hann. H. B.
46 m u N I N N