Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 12

ekki haft a£ honum augun. Hann, í fínum,
útlenzkum fötum, svörtum ög fallegum, í
svartri milliskyrtu og með fínt hálstau.
Svo varð mér litið á Eyjólf. Hann horfði
nreð þessum brjáluðu augum á bróður sinn
og var staðinn upp. Stóð þarna og þagði,
hárið niður undir augu, þvæld treyja, hné í
buxunum, gatslitnar skóblöðrur. Hann
horfði lengi á bróður sinn, svo leit hann
snöggt á mig, snéri sér undan og hljóp út
úr hvamminum.
Nú var ég fyrst farin áð skæla fyrir al-
vöru.
Ingólfur kom til mín, strauk mér um hár-
ið, vildi hugga mig. Hann var alltaf svo
vænn, hann Ingólfur.
Gamla konan tók ofan gleraugun og
þurrkaði ellidöpur augun. Hún lagði frá
sér prjónana, dró til sín rokkinn og fór að
spinna.
Ég gat ekki áttað mig. Ég braut heilann,
reyndi að geta í eyðurnar, en árangurslaust.
Ég vildi ekki sætta mig við þessi málalok.
— Hvað varð svo? Giftist þú honum Ing-
ólfi?
— Niei — sagði gamla konan og hélt
áfram að spinna. — Nei, þetta dó út svona
með tímanum. Hann sigldi aftur um haust-
ið og hefur ekki komið heim síðan, það ég
veit.
Og gamla konan hélt áfram að spinna.
— En Eyjólfur, hvað varð um hann?
— Eyjólfur fór líka til útlanda. Þegar ég
var ung, heyrðist aldrei talað um, að menn
færu til annarra útlanda en Kaupmanna-
hafnar og Ameríku. En frétt hef ég, að Eyj-
ólfur liafi verið í Frakklandi, Ítalíu og
Rómu, að mig minnir; las það í sunnan-
blaði fyrir löngu síðan. Hann ku vera skáld
og skrifa bækur. Það var líka alltaf hans líf.
Og gamla konan hélt áfram að spinna.
Ég þagði lengi og velti fyrir mér, hvort
ég ætti að voga að spyrja um það, senr mér
lá þyngst á hjarta.
Loksins stundi ég upp: En hvorn þeirra
— hvorn þeirra elskaðir þú?
Og nú hætti gamla konan að spinna.
Rokkþyturinn dó hægt út. Hún leit á mig
undrandi og jafnvel móðguð.
— Atti ég ekki á von, — sagði hún — að
þú kærnir með ástina. Ég held það fari lítið
fyrir henni hjá manneskjunum, þótt hún
sé kannski einhvursstaðar til. Ég held hún
sé mest í bókum, enda eins og hvur annar
ekkisen hégómi. Aldrei heyrði ég foreldra
mína tala um ást — utan þessa gömlu ást á
Jesúsi og Guði, og svo talaði faðir minn ein-
stöku sinnum um föðurlandsást. — Þó held
ég, að engin hjón hafi verið lukkulegri.
Og gamla konan hélt áfram að spinna.
Ég sat langa hríð og hugsaði um þessa
undarlegu sögu. Hún sagðist hafa verið lof-
uð manni, og mér skildist helzt hálflofuð
öðrum. Og þó dró hún í.efa tilveru ástar-
innar nerna í bókum. Var þá allt lygi, sem
ég hafði lesið í bókum um ástina og sorg-
ina. Eða var ástin svona einföld, rétt eins og
kandísmoli, sem ég gat notið, meðan hann
rann á tungunni, sem ég saknaði, meðan
bragðið var enn í munninum, en gleymdi
svo von bráðar? Eða voru það aðeins sumir,
sem gátu fundið ástina, eða blekktu þeir
sjálfa sig og aðra?
Ég stóð upp.
— Jæja, sagði sú gamla, og var staðin
npp. — Ertu þá að fara, væni minn. Viltu
ekki kandísörðu í nesti?
Gamla konan gekk yfir í hornið, lyfti
lokinu af kassanum, tók upp brúna pokann
og upp úr honum kandíspokann.
— Fáðu þér tvo. Ætli þér veiti af því.
— Þakka þér fyrir — sagði ég og kyssti
gömlu konuna á vangann.
— Fyrirgefðu, Ijúfurinn, fyrirgefðu.
Óforgengilegur þytur rokksins fylgdi mér
til dyra.
Á Þorláksmessu 1957.
Saga í 3. c. Rætt var um móðuharðindin:
Siglaugur: „Draugum hafði fjölgað mjög
í landinu."
52 M U N I N N