Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 16

þagði og starði fram undan sér án þess að
hafa hugmynd um, hvað var að gerast í
kringum hann. Mjúkblátt rökkur síðsum-
arsins lagðist um hann og inn í hann. Og þá
fylltist hann sárri 'heimþrá. Hann óskaði
þess að vera kominn heim til móður sinnar,
mega leggja höndina á öxl hennar og þakka
Jtenni allt. En hann fær ekki að fara heim
til að þakka benni. Enda væri það nú til-
gangslaust. Hún er liðið lík.
Nokkrar myndir fljúga gegnum hugann.
Iíona, sem heldur í höndina á honum
heima í stofunni þeirra í myrkri. Sama kon-
an og vakir við heimilisverkin fram á rauða
nótt og fer á fætur í birtingu næsta morgun.
Konan, sem fyrir fáum mánuðum kvaddi
hann með kossi á brautarstöðinni í London.
Hún stóð þar þreytuleg í svartri kápu og
veifaði hvítum vasaklút, þegar lestin mjak-
aðist af stað. Treginn fyllir hvern kima
hjarta lians og sálar. Hann heldur enn á
bréfinu í hendinni og finnur, að Mac stend-
ur fyrir aftan hann og les það yfir öxlina.
Ericson brýtur bréfið saman. Mac reynir
ekki að hugga hann. Orð eru innantóm á
slíkri stund. Hann klappar bara þéttings-
fast á öxl Ericsons og segir: „Gamli félagi.
Við skulum koma og fá okkur bjór.“ Þeir
ganga þegjandi af stað hlið við hlið.
Tveir dagar eru liðnir síðan Ericson fékk
bréfið. Harðir bardagar geisa, og herdeild
hans sækir fram. Barizt er í hæðunum upp
af Salernóflóanum. Handsprengjum rignir
niður allt í kring, skotgnýr er í lofti. Jörðin
tætist upp, og skógurinn á hæðunum sviðn-
ar. Mac og Ericson fylgjast að og ganga
vasklega fram. Þeir liggja utan í einni hæð-
inni. Hjálmurinn er skotinn af Ericson, en
Itann nær honum og setur hann á sig aftur.
Þeir horfa á félaga sína falla fyrir sprengj-
um og skotum óvinanna. Skriðdrekarnir
æða fram og mylja allt og skjóta, sem fyrir
verður. Hljóð þeirra særðu heyrast hvaðan-
æva. Véibyssuhreiður Þjóðverja eru víða
vandlega falin í kjarrinu. Skothríðin harðn-
ar og þéttist, svo að dauðinn er vís, ef menn
lyfta höfði. Mac og Ericson grúfa sig niður
bak við stein. Það heyrist hvellt blísturs-
hljóð, þegar skotin smella á steininum. Mac
gægist út undan honum. Allt í einu kast-
ast hann aftur á bak og liggur svo á hlið-
inni. Hjálmurinn dettur af höfðinu. Eric-
son mjakar sér til og ætlar að hjálpa hon-
urn. En þegar hann lítur á sárin, sér hann,
að þau eru banvæn. Mac andvarpar þungt,
en svo fer hann að æpa. Það er gat á höfð-
inu, og sprengjubrot situr fast í hægri öxl-
inni. Blóðið fossar út um æð á hálsinum,
sem er hálftættur. Vinstri fóturinn er al-
blóðugur um hné. Hann engist sundur og
saman í krampakenndum kippum, og ennið
er löðrandi í svita og blóði. Ericson er ör-
vilnaður og veit ek'ki, hvað hann á að gera.
Þessi sár getur enginn læknað. Þeir iiggja
þarna utan í hæðinni, og bezta vini hans er
að blæða út. Einu sinni var sagt: „England
expects every man to do his duty.“ Ericson
spyr sjálfan sig: Hver er skylda mín á þessu
augnabliki? Hún er aðeins ein. Mac kreistir
saman augun af kvölum. Ericson gáir vand-
lega í kringum sig, en sér engan. Svo þreifar
hann inn á sig og tekur þaðan litla skamm-
byssu. Hann lyftir henni með titrandi
hendi og skýtur. Mac kippist til, svo liggur
hann kyrr, og ró færist yfir andlitið. Hróp
hans þagna .— Ericson hefur bundið endi á
líf leikbróður síns og vinar. Hann gat iekki
annað, því að hann þoldi ekki að sjá hann
kveljast. Samt finnur hann, að það var ekki
honum að kenna, því að brjálaðir valdhaf-
ar sendu þá í stríðið. — Hann lítur á líkama
Macs og tautar nafn lians fyrir munni sér:
„Mac, fyrirgefðu.“ Og honum heyrist Mac
segja já gegnum skotgnýinn. — Ericson hall-
ar sér upp að steini og grípur handfylli af
mold í lófann. Svo fleygir hann henni frá
sér. Hann minnist kvölds heima í London.
Varir hans bærast, og hann beinir orðum
sínurn til Macs: „Við fórum út að skemmta
okkur að kvöldi til. Vinkona þín var með
(Framhald á bls. 72.)
56 m u N I N N