Muninn - 01.04.1958, Blaðsíða 32

starfs og áhuga. Einsog kunnugt er kendi hann
hjer við skólann sagnfræði, íslensku og latínu.
Andi „humanistans“ var honxun í blóð borinn,
enda átti hann ætt sína að rekja til merkustu
íslendinga á þeim vettvangi.
f tímum hjá Brynleifi Tobiassyni gekk vissu-
lega alt með ró og spekt. Þar var unnið og áhug-
inn lifnaði við það, að kröfur voru gerðar. Jeg
minnist ekki í öll þessi ár, að jeg heyrði Bryn-
leif Tobiasson segja hnjóðsyrði um nemenda
sinn í kennarahóp, og aldrei heyrði jeg um-
kvörtun nokkurs nemenda í hans garð. Ef eitt-
hvað var athugavert að honxun fanst, þá fór
hann til skólameistara. Hann var orðvar maður.
Að sjálfsögðu vandaði þessi góði kennari um við
nemendur sína í tímum og utan, og því var vel
tekið, því hann var virtur. Eitt var það þó, sem
Brynleifur Tobiasson átti erfiðast með að þola
reyndar hvar sem var — en þó sjerstaklega inn-
an skólans, en það var öll óregla og þá fyrst og
fremst vínnautn. Var hann þar einsog annar-
staðar fyrirmynd, og eru afrek hans á því sviði
í starfi hans við Menntaskólann á Akureyri,
ótalin.
Með söknuði horfum við á bak þessum gagn-
merka kennara við Menntaskólann á Akureyri.
Hann lifði vel.
Vernharður Þorsteinsson.
Jarðarför Brynleifs Tobiassonar og konu hans,
frú Guðrúnar Guðnadóttur, fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík föstudaginn 7. marz að
viðstöddu miklu fjölmenni. Hans var minnzt á
Sal um morguninn, en síðan flaug skólameist-
ari suður til að fylgja hinum látna til grafar.
Fyrir hönd nemenda vottar Muninn syni hans,
Siglaugi Brynleifssyni, samúð sína.
STUTT ER VORT SUMAR
(Framhald af bls. 56)
þér, svo fórum við á dansleik. Allt kvöldið
fannstu hönd hennar hvíla á öxl þér. Ilm-
inn af ljósu hári hennar og hörundi lagði
fyrir vit þér. Þið voruð ung og hamingju-
söm. Lífið beið. Þegar dansleiknum lauk
horfði ég á eftir ykkur, þar sem þið leidd-
uzt út í svartbláa nóttina undir heiðum og
köldum stjörnuhimni. — Þið fáið aldrei að
hittast framar. Rannski hefur hún líka far-
izt í loftárás á London eins og margir aðrir.
— Samvizkubitið kvelur mig. Ég myrti leik-
bróður minn — óviljandi. Mamma er dáin,
og hér er ég einn eftir, og bráðum koma
Þjóðverjarnir og umkringja mig. Líf mitt
er tilgangslaust, því að allt, sem gaf því
gildi, er horfið, og líf án tilgangs er einskis
virði.“
Það var hlý og hæglát rigning, eins og
oft verður í fjöllunum á Suður-Ítalíu að
haustnóttum. Ericson horfði yfir landið.
Fjöllin voru blá í mikium fjarska. Skammt
frá sér sá hann sýprustré og undraðist, að
það hafði staðizt þennan hildarleik og
breiddi nú blöðin fersk og græn móti hverj-
um dropa, sem féll úr lofti. — Hann lyfti
skammbyssunni með jafnaðargeði. Hönd
hans titraði nú ekki eins og áðan. Dimmur
hvellur kvað við. Það bergmálaði uppi í
fjöllunum. Og regnið hélt áfram að falla og
vökvaði það, sem enn þreyði af gróðri
jarðar.
M U N I N N
Útgefandi: Málfundafclagið Huginn.
Ritstjórí: Þórir Sigurðsson, VI. S.
Ritncfnd:
Hrafn Bragason, VI. S,
Halldór Blöndal, V. M,
Birgir Stefánsson, IV. M,
Hjörtur Pálsson, III.
Ábyrgðarmaður:
Árni Kristjánsson.
Prentverk Odds Björnssonar h.f.
72 m U N I N N